Het beleid inzake unieke regionale talen

68
69
Het beleid inzake unieke regionale talen
voor zowel het Nederduits, het Saterfries en ook het Noordfries, tot nieuwe
publieke aandacht geleid. 68
Bij de behandeling van het wetsvoorstel ter goedkeuring van het Europees
Handvest in de Tweede Kamer, richt het debat zich niet alleen op het Nedersaksisch
of het Fries, het onder de werking van het Europees Handvest
vallen van de laatste stond in tegenstelling tot de eerste a priori vast, maar
gaat de aandacht ook uit naar het ontbreken van een wettelijke basis, met
uitzondering voor het bestuurlijk verkeer, voor het gebruik van de nationale
69
taal: het Nederlands. Bij gelegenheid van de behandeling van het
wetsontwerp ter goedkeuring van het Europees Handvest in de Eerste Kamer
spreekt het lid dat eerder al de parlementaire primeur had in het vragen van
aandacht voor de positie van het Nederlands, CDA-senator A. Postma, de
Kamer in drie talen toe, te weten het Nederlands, het Nedersaksisch en het
Fries, daarmee impliciet aangevend dat het taalgebruik in het Nederlands
parlement niet gehinderd wordt door ge- of verboden.
4. 5 Conclusies
Uit de hoeveelheid internationale regelgeving kan niet de slotsom worden
getrokken als zouden regionale talen een irrelevant onderwerp vormen.
Alleen het bestaan van regelingen, verdragen en declaraties garandeert
echter nog niet dat een en ander in de praktijk ook werkt. Het
multi-interpretabele karakter van de gebruikte terminologie en de
afwezigheid van sancties bij een niet-nakomen, betekent reeds dat de
implementatie niet altijd optimaal is te noemen.
Voor de lidstaten van de Europese Unie, is de regelgeving met betrekking
tot minderheden en talen van de Unie, de Raad van Europa en de OVSE met
name relevant. Voor de regionale talen zijn vooral de beide laatste organisaties
van belang. Het door de Raad van Europa ontwikkelde instrument van
Die aandacht is zeker voor het Noordfries van belang dat al eens “bestgehütetes Geheimnis
der Bundesrepublik” genoemd is (Steensen, 1994:75). Ook het Nederduits, eerder deel
uitmakend van de ‘verborgen tweetaligheid’ van Noord-Duitsland, is dankzij het debat over
het Europees Handvest voor de regionale of minderheidstalen in de aandacht gekomen (Nath,
1997:5). Overigens kan met betrekking tot het Nederlands op de relatieve onzichtbaarheid in
het buitenland gewezen worden. De latere Nederlandse staatssecretaris Nuis (1992:2) wijst
erop dat onder Franse intellectuelen de mening gehoord kan worden dat het Nederlands geen
cultuurtaal is omdat er geen geschreven literatuur in bestaat. Nuis memoreert ook het misverstand
als zouden Hollands en Vlaams twee onderling sterk verschillende Duitse dialecten
zijn. Die menining bestaat vrij algemeen in het buitenland. Mourik (1989:41) wijst er tenslotte
op dat in Duitsland het misverstand wijdverbreid is, als zou het Nederlands een Duits dialect
zijn.
Handelingen Tweede Kamer, 19 oktober 1995.
168