Het beleid inzake unieke regionale talen

440
Het beleid inzake unieke regionale talen
het onderzoek is bevestigd. Het antwoord op die vraag is niet in het
algemeen te geven. Voor zover de maatschappelijke relevantie haar
uitwerking heeft op de omvang van het aantal beleidsprocessen inzake taal
en/of regionale taal, kan worden opgemerkt dat de eerder uitgesproken
verwachtingen niet zijn uitgekomen. De actuele beleidsvorming inzake
vooral het Noordfries en Sorbisch, is dermate minimaal, dat van een reële
keuze tussen te onderzoeken taalbeleidssituaties geen sprake was. Daarmee
is overigens niet gezegd dat de maatschappelijke relevantie van het object
van onderzoek, zoals die eerder in hoofdstuk 1 is weergegeven,
gerelativeerd dient te worden. Daarvoor is taal en de functie van taal in
zowel historische als actuele zin, een te belangrijk fenomeen voor de
overheid en is de overheid te belangrijk voor de toekomst van de unieke
regionale talen.
De keuze van de te analyseren taalbeleidssituaties is op grond van de volgende
overwegingen gebeurd:
- het zich feitelijk voordoen van het beleidsvormingsproces;
- de directe of indirecte relevantie van het betrokken beleidsproces voor de
betreffende unieke regionale taal;
- de duur van het beleidsvormingsproces;
- de betrokkenheid van vertegenwoordigers van de betreffende unieke regionale
taal en actoren van de centrale overheid, en
- de opinie inzake de relevantie van de zijde van de direct betrokkenen.
Voor de definitieve keuze impliceerden deze overwegingen, die deels ook
aan de pleitcoalitiebenadering ten grondslag liggen, onder meer dat
eventuele beleidsvormingsprocessen op gemeentelijk, provinciaal of
districtsniveau, alsmede kortdurende beleidsvormingsprocessen niet in
aanmerking kwamen.
Voor de praktijk van het onderzoek zorgde deze benadering aan de ene
kant feitelijk voor de beschikbaarheid van slechts een minimaal aantal in
aanmerking komende beleidsvormingsprocessen, en aan de andere kant moet
worden vastgesteld dat de onderzochte beleidsgevallen van elkaar
verschillen. Dat geldt vooral voor het geval Horno, die zich niet alleen ten
opzichte van alle andere gevallen onderscheidt door zijn nadruk op
juridische procedures, of het streven om overheidsdoelen niet te realiseren,
maar te voorkomen, maar in feite ook, anders als de andere geanalyseerde
gevallen, beschouwd kan worden als een sociale beweging. Dat wil
overigens niet zeggen dat de casus Horno niet binnen de gevolgde
benadering zou passen. Juist omdat met standaard-comparatieve variabelen
is gewerkt, heeft de vergelijkbaarheid niet onder het verschil in gevallen te