Het beleid inzake unieke regionale talen

Het Sorbisch in Duitsland
autonomie voor de Lausitz aanstuurde. En in de actuele situatie is culturele
en cultuurpolitieke autonomie voor de Sorbische actoren wederom het
voornaamste doel van de nagestreefde ontwikkeling (Tschernokoshewa,
1994:23).
In de vijfde plaats kan in de beschreven ‘Wendezeit’ een amendering in de
argumentatie voor het beleid inzake het Sorbisch geconstateerd worden.
Eerst is sprake van een behouden en verder ontwikkelen van de Sorbische
cultuur. In het vervolg wordt het accent echter steeds meer op de
minderheidsstatus van de Sorben gelegd. Die ontwikkeling staat niet los van
de institutionele structuur van de Bondsrepubliek die het cultuurbeleid tot de
competentie van de deelstaten heeft gemaakt, maar voor de Bond wel
verantwoordelijkheden op het terrein van de minderhedenbescherming ziet.
De koersverandering kan moeilijk anders worden gezien dan een
amendering van de gebruikte argumentatie, teneinde de continuïteit van de
federale steun te bewerkstelligen.
In de zesde plaats kan ten slotte worden gewezen op de, in het aan de
situatie van de Sorben gewijde eerste Saksische regeringsrapport, gevraagde
aandacht voor het noodzakelijk bevorderen van de tolerantie tussen Duitstaligen
en Sorbischtaligen. De aan noodzakelijke individuele tolerantie en
maatschappelijke erkenning gewijde woorden maken het verschil tussen de
Sorbische situatie en de hiervoor besproken taalgroepen duidelijk. In het
geval van het Sorbisch is sprake van een mate van actuele discriminatie die
in het geval van de Friezen en de Noordfriezen niet voorkomt. Dat geldt ook
voor het verleden, waarin de Sorben een repressie, en zelfs een dreigende
deportatie, hebben moeten ervaren, die de Friezen en Noordfriezen
onbekend is. Dat feit verklaart mede de snelle bereidheid van de Duitse
overheid om, zonder dat een langdurig beleidsvormingsproces nodig is,
beleid ten aanzien van de bescherming en het behoud van het Sorbisch te
ontwikkelen.
383