Het beleid inzake unieke regionale talen

148
Het beleid inzake unieke regionale talen
verbrijzeld worden door de hem omringende olifantspoten heeft. Angst is, in
de opvatting van Kierkegaard, de grondstemming voor het menselijk bestaan.
Die angst kan juist de redding betekenen voor de kleine talen, want
wie geen angst voelt, veronachtzaamt mogelijk zijn zaak (Kas en
Landsweerd, 1994:16).
De Europese integratie is één van de – doelbewuste – factoren die een
‘splendid isolation’ van de betrokken lidstaten voorgoed onmogelijk lijkt te
hebben gemaakt. Dat wil trouwens niet zeggen dat de Europese eenwording
de nationale oriëntatie van de lidstaten doet afnemen. Zoals hiervoor reeds is
opgemerkt, is het de paradox van de Europese eenwording dat bij iedere stap
in het integratieproces, de nationale oriëntatie toeneemt. Het is overigens de
vraag of die notie voor ieder beleidsterrein in dezelfde mate opgaat. Op het
ene beleidsterrein doet de invloed van ‘Brussel’ zich immers heel wat
sterker gelden dan op het andere terrein. Juist het verbreden van de in het
Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap van 25 maart 1957
aan de Gemeenschap meegegeven economische opdracht, namelijk:
“het instellen van een gemeenschappelijke markt en door het geleidelijk tot elkaar
brengen van het economisch beleid van de Lid-Staten te bevorderen de
harmonische ontwikkeling van de economische activiteit binnen de gehele
Gemeenschap, een gestadige en evenwichtige expansie, een grotere stabiliteit, een
toenemende verbetering van de levensstandaard en nauwere betrekkingen tussen
de in de Gemeenschap verenigde Staten” (Europocket, 1992:39)
heeft in de jaren na de Europese Akte van 1986 het debat over het behoud
van de nationale identiteiten aangezwengeld.
Artikel 217 van het oprichtingsverdrag regelt het taalgebruik door de instellingen
van de Gemeenschap. Het taalgebruik wordt, onverminderd de bepalingen
van het reglement van het Hof van Justitie, met eenparigheid van
stemmen door de Raad vastgesteld (Europocket, 1992:92). In Raadsregeling
no. 1/58 is de uitkomst van de regeling vervolgens vastgelegd, in die zin dat
het Duits, het Frans, het Nederlands en het Italiaans de officiële en
werktalen van de Gemeenschap zijn. Van Walter Hallstein (1901-1982), één
der grondleggers van de Europese Gemeenschap is de in dit verband
relevante uitspraak: “Die Mehrzahl der Sprachen ist kein Hemnis, sondern
ein Ansporn” (Coulmas, 1991:2). Met de later volgende uitbreidingen van
het aantal lidstaten is het principe van gelijkberechtiging van de nationale
talen niet verlaten, maar hebben ook talen als het Deens, Engels, Grieks,