Het beleid inzake unieke regionale talen

22
Het beleid inzake unieke regionale talen
aspecten noodzakelijk. In de eerste plaats is het nodig om de structuur en
inhoud van de aan de beleidsvorming ten grondslag liggende
interactieprocessen nader te expliciteren. In de tweede plaats zal nader
moeten worden ingegaan op de binnen het rondenmodel onvoldoende in
ogenschouw genomen, maar relevante werking van aan de beleidsvorming
externe factoren. Voor de aanpassing wordt aansluiting gezocht bij een
theorie die geschikt lijkt om de gevraagde explicitering van de interactie te
realiseren, namelijk de pleitcoalitiebenadering, zoals die is ontwikkeld door
Paul Sabatier en Hank Jenkins-Smith (1993).
2.3.6 Het beleidsvormingsproces: pleitcoalities en interactie
2.3.6.1 Pleitcoalities
Een interactieproces met betrekking tot een bepaald beleidsthema vormt in
de terminologie van de pleitcoalitiebenadering een beleidssubsysteem: “the
set of actors who are involved in dealing with a policy problem” (Sabatier,
1993: 24). Het bestaan van beleidssubsystemen heeft alles te maken met de
toenemende ingewikkeldheid van de maatschappij, de groei van de door de
overheid vervulde rol en het technische karakter van veel problemen. Het
bestaan van vele beleidssubsystemen kan worden gekarakteriseerd als het
product van een doorgaande specialisatie.
De analyse van een beleidssubsysteem correspondeert met de keuze die
Glasbergen (1990:45) eerder heeft beargumenteerd om probleemcomplexen
als analyse-eenheid binnen de beleidsnetwerkbenadering te gebruiken. In
deze studie kan het probleemcomplex worden omschreven als het beleid dat
direct of indirect gericht is op vorm en inhoud van het gebruik van regionale
of minderheidstalen. Een nadere explicitering van dat beleid kan worden
gevonden op het terrein van het onderwijs, de media en het taalgebruik door
de overheid. De analyse begint niet bij de actor of bij meerdere actoren,
maar bij het beleid, om vervolgens via de interactie over dat beleid, of beter
de voorbereiding van dat beleid, de veelheid van vaak wisselende bij het
beleidsproces betrokken actoren en hun interactie op het spoor te komen. 22
Om de veelheid aan actoren te structureren, maakt de benadering van
Sabatier en Jenkins-Smith gebruik van het begrip pleitcoalitie. Actoren uit
zowel de eerste als de tweede lijn van het beleidsvormingsproces vormen
74
Het is beter om over beleidscomplex dan over probleemcomplex te spreken, omdat nu eenmaal
niet elk (ongewenst) probleem tot beleid voert. Evenmin vormt iedere ongewenste situatie een
beleidsprobleem (Van Gestel, 1994:20).