het uitdrukken van emoties bij mens en dier - Darwin Downloads ...

hfst.iv emoties uitdrukken
zijn! Hoewel schapen en geiten zulke vreedzame dieren lijken, nemen
mannetjes vaak deel aan verwoede krachtmetingen. Omdat herten
een nauw verwante familie vormen en aangezien ik niet wist dat zij
wel eens met hun tanden vechten, was ik zeer verrast door het verslag
van majoor Ros King over de elanden in Canada. Hij zegt dat als
“twee mannetjes elkaar toevallig tegenkomen, ze hun oren in de nek
leggen en tandenknarsend, en in grote razernij op elkaar afstormen”. 33
De heer Bartlett deelt me echter mee dat sommige hertensoorten
woest met hun tanden vechten, zodat het terugtrekken van de oren
door de eland in overeenstemming is met onze regel. Verscheidene
soorten kangoeroes in de Londense dierentuin krabben met hun voorpoten
en trappen met hun achterpoten bij het vechten, maar ze bijten
elkaar nooit, en de oppassers hebben nooit gezien dat ze hun oren naar
achteren trokken als ze kwaad waren. Konijnen vechten hoofdzakelijk
door te trappen en te krabben, maar zij bijten tegelijkertijd. Ik heb
eens meegemaakt dat een konijn de helft van de staart van zijn tegenstander
afbeet. Aan het begin van de vechtpartij leggen ze hun oren in
de nek, maar als ze daarna over elkaar heen springen en elkaar trappen,
houden ze hun oren overeind en bewegen die naar alle kanten.
De heer Bartlett zag een mannetjeszwijn dat nogal ruw met zijn
zeug ruziede, waarbij beide dieren hun bek open hadden en de oren
naar achteren hadden getrokken. Dit gebaar schijnt echter bij ruziemakende
tamme varkens niet gebruikelijk te zijn. Bij wilde zwijnen
bevechten de mannetjes elkaar door opwaarts uit te halen met hun
slagtanden, en de heer Bartlett weet niet zeker of ze dan hun oren achteruittrekken.
Olifanten, die op dezelfde manier met hun slagtanden
vechten, trekken hun oren niet terug, maar zetten ze juist rechtop als
ze op elkaar of op een vijand afstormen.
De rinoceros in de Londense dierentuin vecht met de hoorn die op
zijn neus staat, en men heeft nooit gezien dat ze elkaar proberen te bijten,
behalve tijdens het spel. De oppassers zijn ervan overtuigd dat ze
niet, zoals paarden en honden, hun oren achteruittrekken als ze in een
wilde bui zijn. Daarom is de volgende bewering van Sir S. Baker 34 niet
te verklaren, namelijk dat de rinoceros die hij in Noord-Afrika had geschoten
“geen oren had; die waren tijdens een gevecht dicht bij de
kop afgebeten door een andere rinoceros van dezelfde soort, en deze
verminking is geenszins ongewoon”.
33. The Sportsman and Naturalist in Canada, 1866, p. 53.
34. The Nile Tributaries of Abyssinia, 1867, p. 443.
[114]