het uitdrukken van emoties bij mens en dier - Darwin Downloads ...

[45]
het beginsel van hfst.1
schijnen de stank verrukkelijk te vinden, hoewel honden geen aas
eten. De heer Bartlett heeft op mijn verzoek wolven geobserveerd die
met aas werden gevoerd, maar hij heeft nooit gezien dat ze erop gingen
rollen. Ik heb horen opmerken, en ik denk dat het waar is, dat
grotere honden die vermoedelijk afstammen van wolven, niet zo vaak
in viezigheid rollen als kleinere honden die vermoedelijk van jakhalzen
afstammen. Als ik mijn terriër een volkorenkoekje geef wanneer
ze geen honger heeft (en ik heb soortgelijke voorbeelden vernomen),
dan gooit ze er eerst mee en likt eraan, alsof het een rat of een ander
prooidier is; vervolgens rolt ze er een aantal malen overheen, net alsof
het een stuk aas is, waarna ze het ten slotte opeet. Men zou denken dat
er een denkbeeldig sausje aan het smakeloze hapje moet worden toegevoegd,
en dat de hond daartoe op de gebruikelijke manier handelt,
alsof het koekje een levend dier is of naar aas ruikt, al weet ze beter dan
wij dat dit niet het geval is. Ik heb deze terriër zich precies zo zien gedragen
na het vangen van een vogeltje of een muis.
Honden krabben zich met een snelle beweging van een van hun
achterpoten, en als men met een stok over hun rug schuurt, kunnen
ze, zo sterk is de gewoonte, het niet helpen dat ze op een nutteloze en
lachwekkende manier snel in de ruimte of over de grond krabben. De
zojuist genoemde terriër toont, als er met een stok over haar rug wordt
gekrabd, haar genoegen soms door middel van een ander gewoontegebaar,
namelijk door in de lucht te likken alsof het mijn hand is.
Paarden krabben zichzelf door te knabbelen aan die delen van hun
lichaam waar ze met hun tanden bij kunnen, maar gebruikelijker is dat
het ene paard het andere laat zien waar hij gekrabd wil worden, waarna
ze elkaar beknabbelen. Een kennis die ik hierop attent had gemaakt,
merkte dat wanneer hij over de nek van zijn paard wreef, het dier zijn
kop naar voren stak, zijn tanden ontblootte en zijn kaken op en neer
bewoog, precies alsof hij de nek van een ander paard beknabbelde,
want hij zou dat nooit bij zijn eigen nek gedaan kunnen hebben. Als
een paard hevig gekieteld wordt, bijvoorbeeld bij het roskammen,
wordt zijn behoefte om in iets te bijten zo ondraaglijk sterk dat hij met
zijn tanden gaat klepperen en zijn verzorger zal bijten, hoewel niet gemeen.
Tegelijkertijd laat hij zijn oren helemaal zakken om ze zo tegen
een beet te beschermen, alsof hij aan het vechten is met een ander
paard.
Een paard dat zin heeft om een rit te gaan maken, benadert zo dicht
hij kan het gebruikelijke gebaar van de voortbeweging door over de
grond te schuren. Als paarden in hun stal op voedsel wachten en verlangen
naar hun haver, schuren ze over de vloer of het stro. Twee van