het uitdrukken van emoties bij mens en dier - Darwin Downloads ...

hoofdstuk vii
Bedruktheid – bezorgdheid – verdriet –
neerslachtigheid – wanhoop
De algemene invloed van verdriet op de lichaamsgesteldheid
– de schuine stand van de wenkbrauwen bij lijden – over de
oorzaak van de schuine stand van de wenkbrauwen – over
het neertrekken van de mondhoeken.
Als onze geest een hevige aanval van verdriet heeft doorgemaakt,
waarvan de oorzaak nog steeds aanwezig is, raken we in een toestand
van bedruktheid, of zijn we volkomen moedeloos of neerslachtig.
Langdurige lichamelijke pijn leidt over het algemeen tot dezelfde
geestestoestand, tenzij het stadium van ondraaglijkheid wordt bereikt.
Als we vermoeden te zullen lijden, zijn we ongerust; als er geen hoop
is op verlichting, wanhopen we.
Mensen die bovenmatig veel verdriet hebben, zoeken vaak verlichting
door zich heftig en bijna uitzinnig te bewegen, zoals is beschreven
in een eerder hoofdstuk. Wanneer echter hun leed enigszins
is verzacht, maar wel voortduurt, hebben ze geen behoefte meer aan
handelingen, en blijven ze bewegingloos en passief zitten, of schommelen
af en toe met hun lichaam heen en weer. De bloeddoorstroming
wordt traag, het gezicht wordt bleek, de spieren verslappen, de
oogleden hangen af, het hoofd hangt op de ingevallen borst, lippen en
wangen en onderkaak zakken door hun eigen gewicht omlaag. Daarom
worden alle gelaatstrekken langer en zegt men dat iemand die een
slecht bericht ontvangt, een lang gezicht trekt. Een groepje Vuurlanders
probeerden ons uit te leggen dat hun vriend, kapitein van een
zeilschip, zeer neerslachtig was, en trokken met beide handen hun
wangen naar beneden om zo hun gezicht zo lang mogelijk te maken.
De heer Bunnet deelde me mee dat de Australische inboorlingen er
ontmoedigd uitzien als ze bedrukt zijn. Na langdurig verdriet worden
de ogen dof en uitdrukkingsloos, en zijn ze vaak vochtig van tranen.
[178]
[179]