het uitdrukken van emoties bij mens en dier - Darwin Downloads ...

[249]
woede hfst.x
Over de inheemse bevolking van India, ten slotte, stuurde de heer
J. Scott mij een uitgebreide beschrijving van hun gebaren en uitdrukkingen
tijdens een woedeaanval. Twee Bengalezen uit een lage kaste
hadden ruzie over een lening. In het begin waren ze rustig, maar spoedig
werden ze woedend en spuiden de grofste beledigingen over elkaars
familieleden en over vele generaties voorouders. Hun gebaren
verschilden sterk van die van Europeanen, want hoewel ze hun borstkas
hadden uitgezet en de rug hadden gerecht, lieten ze hun armen stijf
naar beneden hangen met naar binnen gekeerde ellebogen, terwijl hun
handen afwisselend dichtgeknepen en geopend werden. Ze trokken
vaak hun schouders hoog op en lieten die dan weer zakken. Ze keken
onder hun omlaag getrokken en sterk gefronste wenkbrauwen woest
naar elkaar en hielden hun vooruitgestoken lippen stevig dicht. Dan
gingen ze elkaar tegemoet, het hoofd en de nek naar voren gestrekt, en
duwden, krabden en grepen elkaar. Het vooruitsteken van hoofd en
lichaam blijkt bij woedende mensen een veelvoorkomend gebaar te
zijn, en ik heb het ook gezien bij vulgaire Engelse vrouwen die op
straat hevig aan het ruziemaken waren. We mogen aannemen dat in
dergelijke gevallen geen van beide partijen verwacht een slag van de
ander te krijgen.
Een Bengalees die werkzaam was in de Botanische Tuinen, werd
in aanwezigheid van de heer Scott door de inlandse opzichter beschuldigd
van het stelen van een waardevolle plant. Hij luisterde stil en smalend
naar de beschuldiging, rechtopstaand, met opgezette borstkas, gesloten
mond, vooruitgestoken lippen en strakke, doordringende blik.
Daarna hield hij uitdagend zijn onschuld vol, de handen omhooggestoken
en dichtgeknepen, waarbij hij zijn hoofd vooruitstootte, met
wijdgeopende ogen en opgetrokken wenkbrauwen. De heer Scott bekeek
ook twee Mechi’s in Sikkim, die ruzieden over hun deel van het
loon. Ze raakten al snel buiten zichzelf van woede, waarna hun lichaam
minder rechtop stond en ze hun hoofd naar voren brachten; ze
trokken een lelijk gezicht naar elkaar, haalden de schouders op, lieten
hun armen stijf hangen met de ellebogen naar binnen gebogen en de
handen krampachtig gesloten, maar niet echt gebald. Ze liepen voortdurend
naar elkaar toe en van elkaar weg, hieven dikwijls hun armen
omhoog alsof ze wilden gaan slaan, maar hoewel hun handen daarbij
geopend waren, werden er geen klappen uitgedeeld. De heer Scott
heeft vergelijkbare waarnemingen gedaan bij de Lepcha’s, die hij vaak
heeft zien ruziemaken, en het viel hem op dat zij hun armen stijf en
vrijwel evenwijdig aan hun lichaam hielden, de handen enigszins naar
achteren en gedeeltelijk gesloten, maar niet gebald.