pobierz - Uniwersytet Warmińsko - Mazurski

W kwestii argumentacyjnego stosowania prawa administracyjnego117Szwecja) oraz model wielowarstwowy, tzw. wolnoœci procesowej (Francja,Wielka Brytania) 25 , gdzie bardziej przestrzega siê unormowañ, ni¿ je stosuje.Prawo procesowe, o ile istnieje, wyznacza pewne granice, w ramach którychorgany mog¹ siê poruszaæ przy podejmowaniu aktów administracyjnych. Dope³nieniemprzepisów prawa w tych systemach pozostaje orzecznictwo s¹dowe.Judykaty bardziej lub mniej wi¹¿¹ administracjê publiczn¹ na przysz³oœæ.Mo¿na zatem stwierdziæ, ¿e dogodniejsze warunki do zastosowaniateorii argumentacji istniej¹ w procedurach nieskodyfikowanych czy nawettrybach pozaprocesowych (wewnêtrznych) za³atwiania spraw indywidualnych.W warunkach polskich, gdzie w gruncie rzeczy organ prowadz¹cy postêpowaniejest niewolnikiem przepisów procesowych, teoria argumentacji jestzbyt dyskusyjna, aby mog³a byæ przyczyn¹ zasadniczej nowelizacji kodeksupostêpowania administracyjnego 26 i wprowadzenia kontradyktoryjnoœci pomiêdzyorganem a uczestnikami postêpowania. Co prawda ubieg³orocznanowela grudniowa 27 zmieni³a brzmienie art. 7 kodeksu w ten sposób, ¿ew toku postêpowania organy administracji publicznej z urzêdu lub na wniosekstron podejmuj¹ wszelkie kroki niezbêdne do dok³adnego wyjaœnieniastanu faktycznego oraz do za³atwienia sprawy, jednak¿e zmiana ta nie jestrewolucyjna. Zamiarem ustawodawcy w tym zakresie by³o usprawnienie postêpowaniaadministracyjnego przy jednoczesnym zmotywowaniu stron postêpowaniado bardziej czynnego ich udzia³u 28 . Jak czytamy w uzasadnieniu:„[...] nowelizacja art. 7 zmierza do zaktywizowania stron. Chodzi o to, ¿ebynie przerzuca³y one ca³ego ciê¿aru postêpowania na organ prowadz¹cy postêpowanie,z drugiej zaœ strony przyznaje im równie¿ prawo do aktywnegowp³ywania na wyjaœnienie stanu faktycznego sprawy” 29 . Jednak¿e mimou¿ycia w treœci art. 7 alternatywy (z urzêdu lub na wniosek – co nale¿yodnosiæ do dyspozycji art. 61) przy niezmienionej dyspozycji art. 77 § 1osi¹gniêcie tego rezultatu pozostaje ograniczone. Nie oznacza to bowiem rozk³aduciê¿aru dowodu. W sprawach administracyjnych nadal nie spoczywaon na tym, kto jest inicjatorem postêpowania. W dalszym ci¹gu ciê¿ar tenspada na organ proceduj¹cy sprawê, albowiem jest on obowi¹zany w sposóbwyczerpuj¹cy zebraæ i rozpatrzyæ ca³y materia³ dowodowy. W tym celu organ25 Z. Kmieciak, Wstêp, [w:] Postêpowanie administracyjne w Europie, pod red. Z. Kmieciaka,Warszawa 2010, s. 10 i n.26 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postêpowania administracyjnego (tekstpierw.: Dz.U. nr 30, poz. 168; ostatni tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 z póŸn. zm.).27 Ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks postêpowania administracyjnegooraz ustawy – Prawo o postêpowaniu przed s¹dami administracyjnymi (Dz.U. z 2011 r.,nr 6, poz. 18).28 Druk sejmowy nr 2987 – uzasadnienie rz¹dowego projektu ustawy o zmianie ustawy– Kodeks postêpowania administracyjnego oraz ustawy – Prawo o postêpowaniu przed s¹damiadministracyjnymi, s. 1.29 Ibidem.