pobierz - Uniwersytet Warmińsko - Mazurski

372 Janusz S³ugockitrójstopniowy system studiów z mo¿liwoœci¹ prowadzenia przez uczelnie studiówzintegrowanych I i II oraz II i III stopnia, wraz z zasad¹ pe³nej dro¿noœcipomiêdzy poszczególnymi typami programów i dziedzinami studiów nakolejnych stopniach kszta³cenia. Ponadto w celu zbli¿enia szkolnictwa wy-¿szego do potrzeb gospodarczych i spo³ecznych proponowano ustawowewprowadzenie zespo³u przepisów reguluj¹cych wspó³pracê uczelni z przedsiêbiorcamioraz innymi podmiotami prowadz¹cymi dzia³alnoœæ edukacyjn¹i naukowo-badawcz¹ (s. 128–132).Zarysowana w Strategii... koncepcja zmian w ustawie zawiera wprawdzieszereg interesuj¹cych elementów, ale rozczarowuje z jednej strony– brakiem wnikliwej syntezy, jakiej nale¿a³o siê spodziewaæ po raporcie podsumowuj¹cymwspomniany wy¿ej cykl opracowañ analitycznych, a z drugiej– powierzchown¹ wizj¹ planowanych nowelizacji ustawowych, w której zabrak³opropozycji konkretnych rozwi¹zañ prawnych i gruntownej analizyskutków przyjêcia takich czy innych rozwi¹zañ. W ca³ym cyklu brakujezreszt¹ pog³êbionej refleksji prawniczej na poziomie skali wyzwañ, którepojawiaj¹ siê tej materii. Za ewidentnie oderwany od polskiej tradycji prawnejnale¿y uznaæ postulat przyznania Radzie Ministrów kompetencji tworzeniai likwidowania uczelni publicznych, co przywo³uje na myœl podobne,powszechnie póŸniej krytykowane, rozwi¹zania z okresu PRL (tak¹ kompetencjêRady Ministrów przewidywa³a ustawa z 31 marca 1965 r.).Braki koncepcyjne pierwszego etapu przygotowañ do reformy znalaz³yswoje odzwierciedlenie w treœci przygotowanego projektu rz¹dowego, a nastêpniew treœci ustawy z 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy – Prawoo szkolnictwie wy¿szym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowymoraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innychustaw. Wbrew zapowiedziom projektodawców ustawa ta nie przyczyni siê doznacz¹cej poprawy sytuacji szkolnictwa wy¿szego w Polsce. Zamiast sprzyjaæjego rozwojowi oraz rozwojowi nauki polskiej, wywo³a szereg skutków dalekichod deklarowanych za³o¿eñ, przy czym nale¿y podkreœliæ, ¿e realnoœæi skala zagro¿eñ zwi¹zanych z wyst¹pieniem efektów ubocznych nie by³yprzedmiotem odpowiednich analiz.Moim zdaniem podstawowym problemem jest przyjêcie fa³szywej tezyo pozytywnym rozwi¹zaniu kwestii rozmiarów kszta³cenia w polskich uczelniachi mo¿liwoœci skoncentrowania siê na wzmocnieniu i rozwoju drugiej,równie przecie¿ wa¿nej, funkcji uczelni jako oœrodków badawczo-naukowych.Obserwuj¹c przygotowania do kolejnych zmian ustawodawstwa o szkolnictwiewy¿szym, uderzaj¹cy jest zw³aszcza brak rzetelnej i pog³êbionej analizyszeroko rozumianych kosztów znacznego zwiêkszenia rozmiarów kszta³ceniaw ostatnich dwudziestu latach. Przypomnijmy, ¿e od roku 1990 a¿ do 2004liczba wzros³a prawie piêciokrotnie, czyli o ok. 1,5 mln, przy czym 60%wzrostu liczby studentów w tym okresie mia³o miejsce w szko³ach publicz-