Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

José Augusto Ventín Durán. Fraseoloxía de Moscoso e outros materiais de tradición oral[86]2.6.34. Fabas cocidas dan froito?Con un sol de vran abafador, pola 1133 estrada poeirenta adiante, camiño da tabernaensombrecida por fresca e vizosa barra, viña un home inda novo e baril, entrou,pedíu 1134 un vaso de i-auga e que lle puxesen algo de comer, que viña morto de fame.O taberneiro díxolle que soilo habia un par de ovos cocidos, e tróugollos. A fame eragrande mai-lo 1135 home antre anaco de pan e migalla de ovo foinos reteando atamatala 1136 , e facendo tempo meteu conversa co taberneiro contándolle que ia gana-lavida pra fóra 1137 da terra e que viña de moi lonxe; falano de todo porque o fresqueiro dolugar apracia 1138 e a leria foise enredando en cousas de laboura e gandos, e nisto ocamiñante perguntoulle ó 1139 taberneiro:–I-aquí 1140 , os gandos, nestes tempos de calor abafante, non moscan?Como era nas terras do centro, valeiras de gan- [87] dos, o taberneiro non entendeu bena pergunta e o viaxeiro esplicoulla. 1141–Na miña terra, cando o sol queima así 1142 como hoxe, ven os abellóns e ponse a zoaró 1143 redor dos gandos, e entón, ás veces, arrebiritan o rabo así 1144 –nisto puxo o cacheiroque traguia 1145 pra se arrimar, ergueito do fondo fondo das costas cara ó ceo– e botousea fuxir pola 1146 estrada afora camiño contrario ó 1147 que trouguera. Cando o taberneiroviu que se alongaba moito berroulle 1148 :–Torne pra atrás, home que xa viu como fan.–Non me deixan os abellóns –respondeu o outro. E seguíu o seu viaxe, porque non tiñacartos pra pagar a comida.Algúns 1149 anos despois tornou o camiñante. Viña a cabalo, ben vestido e de xeito a serhome de posíbeles 1150 . Pedíu 1151 comida, e como da outra ves leriou co taberneiro que sepirraba por unha conversiña. Cando acabou de comer, díxolle:–Agora fágame a conta e meta nela aquel [88] par de ovos que eu lle comín fai tantosanos, ¿lémbrase? E contoulle o caso.O taberneiro lembrouse e tróugolle a conta montaba a unha manchea de onzas. Diantedo aceno espantadizo do camiñante esplicoulle que aqueles ovos, se os dese deitado 1152a unha galiña, tíñalle 1153 dado pitos e, repetindo a cousa tódolos 1154 anos inda a conta eracativa diante do que perdera.Non aceitou a conta e nun turra-turra co taberneiro, que lle pareceu algo ladrón, trocanoverbas aldraxantes i-o caso foi á xusticia. O home mudou de pousada e tivo que esperarpola 1155 sentencia. Andaba tristeiro i-aterrecido pola 1156 sua toleima vaidosa de querer serhonrado e do pago que lle daban, e un dia, na mesa, contoulle as suas coitas a unestudante que vivia 1157 na pousada. O estudante díxolle que non tivese pesadume, queel 1158 o defenderia e que non lle habia de pasar nada, e falou con tal convencemento queo home descansou.No dia do xuicio, á hora marcada, foise pró 1159 [89] xulgado e cando xa estaba todopronto o xués perguntoulle polo 1160 seu defensor; respondeu o acusado que non podiatardar porque sabia a hora e dixéralle que chegaria a tempo, mais o tempo non chegabae xa as partes apuraban e o xués impacientábase; o probe do home non cabia en si coCadernos de Fraseoloxía Galega, Anexo 1, 2007. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Real Academia Galega. 377