Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

José Augusto Ventín Durán. Fraseoloxía de Moscoso e outros materiais de tradición oralhomiño mais sereo chamou polo 1706 frade méteme-en-todo i-alí 1707 mesmo, diante doprior enrabechado dixo que fora el 1708 a causa daquela falcatrua, porque xa llo dixeraque non podia ir a misa 1709 por estar moi ocupado mais que non lle valera [142] que omandara ir prá misa 1710 por riba de todo, e así 1711 era que se sua reverendisima tiñaalguén 1712 a quen pórlle 1713 as culpas; por certo que ese alguén 1714 habia de ser o irmánalí 1715 presente.O que se pasou despois ninguén 1716 o sabe, o certo é que nunca mais o fradiño rabiosose meteu nas cousas do convento e que inda mesmo coa 1717 rabia nos dentes deixou enpas 1718 pra sempre o xornaleiro.Moscoso, 29 de santos 1719 de 1938.[143]2.6.55. Sopa de seixosRinchado maior non o 1720 habia en toda a bisbarra nin en sete leguas á redonda. Era tancaíño 1721 que ata os freixós do caldo contaba, e iso que era rico de seu polo 1722 herdo dosseus antergos e polos 1723 seus abondosos aforros.Unha vegada que tivo que facer uns arranxiños na casa, que de abandoada se lle viñaabaixo, chamou uns canteiros a quen llos axustou; antre eles habia un moi prosmeiroque conecendo a cativez do amo, díxolle ós 1724 parceiros que calquera dia o amo lle tiñaque dar 1725 o xantar; ríronse os outros da parvada, e vai el e apóstalle o viño.No outro dia, a media mañán, cando o amo estaba moi cursidoso a ollar como llefacian 1726 os traballos, vai o canteiro e púxose a catar polo 1727 chan uns seixiñospequeneiros e ben alisados e foinos lavar con moito xeito, e cando víu que estaban benlimpiños botounos nunha tarteira e púxoa ó 1728 lume. O aforrón que víu aquelatoleiria 1729 preguntoulle pra que eran aqueles seixos, i-o 1730 outro respondeulle:–Pra facer unhas sopiñas, que vaian 1731 emparando es- [144] te corpo, que nós nonsomos coma os santiños da eirexa, que viven sen comer.–¡Sopas de seixos!... ¡El iso pode ser certo!... Non; non pode ser, que non amolecen.–Amolecen tal, e sonlle 1732 moi mantedeiras. Esta sopiña, feita como eu sei, sábelle agroria, e vostede se quixer pode comer dela, e así 1733 verá se lle non digo a verdade...–Home, ti aténtasme co teu conto... Pois si señor, tamén 1734 quero ver ese miragre...Hoxe vou ser teu convidado.–Ben; mais como somos dous hábola 1735 de facer un pouquechiño millor... vostede verácomo estes seixiños fican dondos i-agorentan o paladar millor ca se fosen resolio... Proolle, pra nos regalarmos millor e darlle un certo recendo que nos faga gorenta-la 1736boca, trágame un anaquiño de touciño de pernil e se pode unha migalliña de óso 1737 quelle fai moito xeito e que ben fervidiño se desfai todo dándolle sustancia ó 1738 caldo.O desexo de conecer aquel ben de Dios: comer e darlle ós 1739 seus xornaleiros sopas deseixos, pedras de [145] que a terra era moi abondosa, fíxolle ir polo 1740 touciño e,escontra o seu costume, desta vez non foi cicateiro. Entramentres o canteiro apañaraunhas 1741 verduras na chousa e botoullas á tarteira, e ferve que te ferve, xa comezaban arecender. De vez en cando achegáballe o lume e remenxia 1742 o guisado, afirmando que394 Cadernos de Fraseoloxía Galega, Anexo 1, 2007. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Real Academia Galega.