Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

José Augusto Ventín Durán. Fraseoloxía de Moscoso e outros materiais de tradición oralSairon algúns 1296 enfinxindo que ian pór 1297 a agulla no lugar combinado i-os outros 1298espe- [104] rano que a vella se campase algo pra ir face-la 1299 esperéncea 1300 , e candoviron que era hora, alá se foron todos.Ó chegar ó 1301 adro a vella puxo a man en pala encol da testa e ollou pra riba. Xa nondecia ben as palabras porque lle mancaban os dentes pra pronunciar certas letras, maisleda como unha cotovia, apontando pró 1302 ceo dixo:–A agulla vela alí 1303 está. O que non vexo é o fanfanario...Moscoso, 1 de santiago de 1938. 1304[105]2.6.41. O afiridoiroTódolos 1305 veciños de aquela aldea eran moi doados á ouservazón 1306 , mais no tocante aagudeza eran unhas portas vellas: tódalas cousas que vian polo 1307 mundo adiantequeríanas 1308 adaitar na sua terra e co iso facian 1309 cada enxertada que mesmo daba noxovela 1310 .Os seus moiños moian os grans á man no que levaban unha traballeira conxanada, ataque uns que foron pra fóra 1311 da terra viron un moiño movido pola 1312 i-auga. Foi praeles unha descoberta, ollano ben como era e coidano de erguer un así 1313 na sua terra prase ceibaren do pesado trabuco de facer rodar a moa á forza de brazos, e como era xentede azos puxéronse á obra e en pouco tempo tiñan o moiño feito i-a moer, mais naprésa 1314 con que ollano o modelo non reparano no afiridoiro e pensano que non parabanunca, e por iso tiñan que ter sempre os grans alí pra ó 1315 acabar un botarlle o outro, oque os facia estaren 1316 dia [106] e noite ó 1317 pé da moega. Aquilo xa os estaba a cansarmoito e non achaban medio de acabar coa 1318 sua anguriante laboura.Un dia unha vella, tan velliña que xa caducaba o seu bo migallo, foi ve-lo 1319 moiño,escorregoulle un pé, foi de cabeza pró 1320 cubo e enfiouse na biqueira, facendo o moiñoparar de súpeto.Os que estaban a moer saíron pra ver o milagre e todos á unha mallano coa man natesta. 1321–Xa topámo-lo 1322 aferidoiro –dixo un deles 1323 , e os outros confirmaron o dito.Dendes de aquel dia, cando se cansaban de moer uns apur de outros sen acougo, ianó 1324 lugar, agarraban unha vella e ¡zas! cubo con ela, e de un viaxe facian dousmandados: paraban o muiño e enrarentaban as vellas, cousa de que a terra era moiabondosa.Moscoso, 2 de santiago 1325 de 1938.382 Cadernos de Fraseoloxía Galega, Anexo 1, 2007. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Real Academia Galega.