Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

José Augusto Ventín Durán. Fraseoloxía de Moscoso e outros materiais de tradición oralNota.D. Manuel Vidal Rodríguez 1804 , no seu libro de contos Deixe que xa... recolleu unconto semellante a este, que tidoa 1805 “Un andaluz e un galego”É ben mais compricado ca o recollido por min e ten moita literatura.O soño do andalús é espricado por el 1806 no idioma convencional que lle apomos ásxentes desa 1807 banda da España e no lugar da cativa empanada do que eu achei tennada menos ca “unha ducia de chourizos, dous bolos de trigo e duas botellas deviño peseteiro” o que na realidade é moito pra ser manducado por un home soilo,ainda mesmo que sexa soldado 1808 e galego.Moscoso, 25 de maio de 1942.[151]2.6.58. De como a coella ensinaba os fillos 1809A señora coella, arrodeada dos seus moitos filliños, cazapos da derradeira ninada, ecando os iba a deixar porque xa outros lle andaban a buligar no bandullo, ensináballe asmañas de que se habian 1810 de valer na vida, onde os mais medoñentos perigos osaxexaban, a comezar polos seus propios irmáns 1811 , cecais nemigos de mais coidado catódalas 1812 raposas, rapiñas, cans e gatos que habia no mundo, ata os homes, quesemellando ser de moita importancia era o menos perigroso de antre todos pola 1813 suafachenda toleirosa, cousa que ela adoitaba ver acotio, a pesares 1814 da falla da sua mediaorella que a estremaba de tódolos 1815 coellos conecidos deica arestora. E pra osconvencer do certeiro desta sua ensinanza contáballe o conto de coma a perdera e ómesmo tempo eixemprificaba encol do caso:–Dígovos en verdade que o home é o nemigo de menos coidado antre tódolos 1816 quenos abouran. Non é que el 1817 non sea malo, iso non; que a maldade é a sua condizón 1818 ,pro cáxeque nunca o sabe ser por fachendoso. Con todo, hai que ter tento coel 1819 que ásveces, por acaso, cádra- [152] lle a acertarnos coas 1820 suas arteirices, e cando nosacerta, mal de nós. Ben, agora vouvos 1821 dar un consello que nunca me fallou: candovirdes un cazador –nome boufeiro que agacha por detrás 1822 de si o de noso borreiro–moi ben vestido, de escopeta locente e cartucheira brilante, boas polainas e benabrigadiño, arrodeado de moitos cans e todos moi gordos e locidos, deixaivos 1823 estarque ese non fai medo; mais se o que virdes for un remendado, porco na roupa e na cara,con unha escopeta desas que feden a museu e con un canciño morto de fame, desefuxide como do lume, que el 1824 non pode perder os seus tiros, e se non 1825 que volo 1826diga esta miña orella que soilo por miragre se me foi sen a cabeza...Cando todos estaban moi cursidosos a ouvir 1827 a lizón apareceu nos muros da toxeiraun cazador, verdadeiro figuriño da moda e con un par de cans que parecian dousxuvencos.Abraiáronse os cazapiños e xa ian fuxir cada cal pró 1828 seu lado, e vai a nai e díxolle:–¡Quietiños!... Este non mete medo. Víndevos atrás de min moi a modiño...Mal dixera isto cando un tiro lle sonou nas orellas i-os cans, cada un por seu lado, sepuxeron a corricar [153] méntre-los coellos, guiados pola 1829 nai, se foron meter no seutobo.Moscoso, 12 de maio de 1939. 1830Cadernos de Fraseoloxía Galega, Anexo 1, 2007. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Real Academia Galega. 397