Әлемдік

сенің Оған көп сыйынғанынды талап етеді!”. “Бұны дамен істей алмаймын, - дейді Христофор, - мен сыйынудыбілмеймін ғой!”. Сонда диуана одан сүрайды: “Сен копадамдар кешіп өтуге тырысатын, бірақ батып кете беретінбір өзенді білуші ме едің?”. “Иә, білемін”, - деп жауапбереді Христофор. “Сен күшті-қайратты әрі бойың үзынадамсың, —деп жалғастырады сөзін диуана, —сен солөзеннің жағасында өмір сүріп, одан өткісі келгендердіңбаршасын котеріп откізіп отырсаң болар еді. Мүндайжүмыс Айсаның, сен қызмет еткің келетін Патшаныңкңіліне өте-мөте жағар еді; және де мен Ол Өзін саған аянетуі мүмкін екеніне сенемін!”. Қуанып кеткен Христофор,былай деп жауап береді: “Ақыры сен маған лайықжүмысты таптың-ау, ендеше мен оны Айса үшін орындауғасерт етейін!”. Ол озеннің жағасын бетке алып, аттаныпжүріп кетеді, онда өзіне лашық орнатып алады да, үзынсырықты асатаяқ ретінде пайдаланып, жәрдемге зәрубаршасын өзен арқылы котеріп еткізіп жүреді.Бірсыпыра күн өткенде, бір жолы түн ішінде олөзінің лашығында үйықтап жатып, кенет өзіне тілқатып түрған сәби баланың дауысын естиді... мынандайсөздер айтылады: “Христофор, шық та, мені өзен арқылыөткізіп жіберші!”... Ол шығады да, байсалды түрде өзінөзен арқылы өткізуін өтініп, өзен жағасында түрғанбаланы көреді. Христофор баланы иығына отырғызыпалады да, асатаяғын үстанып, жолға шығады. Бірақ, субіртіндеп көтеріле бастайды, ал, бала қорғасыннан ауыртартып кетеді; сөйтіп, ол өзенге әрмен қарай енген сайын,бала да ауырлай береді, ақыр-аяғы, бір сәтте Христофорға,тіпті, ол әні-міне толқындарға көміліп батып кетердей көрініпкетеді. Бірақ, ақырында ол қарсы жағаға жетіп, баланыжерге түсіреді де, оған былай дейді: “Балақай, сен меніайтарлықтай қатерге үшырата жаздадың, салмағыңньщ көпболғаны сонша, егер мен қос иығыма күллі дүниені көтеріпалып жүрсем, оның өзі жеңілірек болар еді!”... Бала оғанбылай жауап қатады: “Таң қалма, Христофор, өйткені, сенекі иығында күллі дүниені ғана емес, сол дүниені Жаратушыныда көтеріп алып жүрдің. Мен сол Айса едім, сен осыжерде, откелде қызмет етіп жүрген сенің Патшаңмын! Ендіменің айтьш түрғаным шын екендігінің белгісі ретінде, өзенніНарғы бетіне қайта барғанында, асатаяғынды лашығыңнын504