akilah-azra-kohen-fi

itimle birlikte, kendilerinden birer adım açıklıkta bir üçgen oluşturdular. Üçgenin en ön, uç
noktasında duran Orkun, grubun başı olarak hem müziğin ritmini kontrolde tutuyor hem de
diğer enstrümanlara girmeleri için referans noktası veriyordu. İlk referansla birlikte sahnenin
arkasında davulcuların oluşturduğu üçgenin son noktası olarak iki keman sahnede belirdi.
Müzik, davulların ve kemanların ahenginde yükselen ritmiyle devam etti. Ada’nın kemanı
yoktan var olurcasına sahnede, Orkun’un tam yanında üçüncü keman olarak belirdi.
Aslında davulcuların girişinden bile önce, kendi siyah yağmurluğunun içinde görünmez bir
şekilde arkası seyircilere dönük yere çökmüş duran Ada, sıra kendisine gelince ayağa kalkıp
yağmurluğunun içinden akan bir hareketle çıkardığı kemanını seyirciye dönüp çalmaya
başlamıştı. Sahnede parlayan beş davul ve üç keman ve sahnenin sol arka köşesinde aynı
şekilde kamufle edilmiş piyanonun beyaz tuşları havada asılıymışçasına akıtıyorlardı
müziklerini. Müziğin yükselen ritmi, Ada’nın kemanında da en yüksek oktava ulaştı.
Sahne tamamıyla müziğe aitti, aynı Ada’nın olmasını istediği gibi, kendisine ait bu anda
Duru’ya asla yer yoktu ve onu kendi anlarından uzak tutmanın tek yolu Duru’nun güzelliğinden
daha baskın müzikler yaratmak, kendini yaratmaktı. Bu Ada için yeni keşfedilmiş bir yol ve
sadece bir başlangıçtı. Bir gün uluslararası üne sahip olduğunda, başarısının arkasında yatan
en büyük motivasyonun Duru olduğunun farkına varacak ve kendiyle yüzleşecekti.
Yaklaşık altı dakika süren müzik bittiğinde, dinleyenler alkışlayamadılar bile. Deniz,
tamamıyla müziğin büyüsüne kapılmıştı. Koordinatörler dağılmadan önce son bir kere
toplanıp sahnenin görsel kısmını daha da güçlendirmenin yollarını konuşmuşlar, müziğin
etkisine teslim olup en sadesinde karar kılmışlardı. Deniz, evin yolunu tutana kadar ne
Duru’yu ne de aralarında geçen şiddetli tartışmayı düşünmedi. Düşündüğündeyse dinlediği
müziğin etkisiyle Duru’nun şımarıklık yaptığına karar vermişti bile, böyle bir müzik, tam
Ada’nın söylediği gibi, sadece enstrümanlarla tek başına var olmalıydı, geriye kalan her şey,
herkes fazlalıktı. Tek sorun bunu Duru’nun anlamasını sağlamaktı. Müziği Duru’ya
dinletmeliydi.
- 14 -
Saatlerce yürümüştü, sakinleşemiyordu. Kendini ihanete uğramış hissediyordu, ona yabancı
olmayan bu iğrenç duygu onu yine yakalamıştı. Deniz, kendini en güvende hissettiği, sığındığı
adamdı. Birliktelikleri boyunca her ne olursa olsun hep yanında olacağından emin olduğu tek
kişiydi ama şimdi o da diğerleri gibi onu yalnız bırakmıştı. Artık öfkeden kudurmak üzereydi.
Babasının ölmüş olmasına, annesini kendisinden uzaklaştıran üvey babasının annesine olan
aşkına, önce yatılı okula sonra babaannesine göndererek kendisinden kurtulan annesine
duyduğu öfke hayatı boyunca hissettiği yalnızlığın bir ürünüydü. Şimdi aynı öfke asla ihanete
uğramayacağına emin olduğu Deniz’in boktan bir müzik için kendisini yalnız bırakmasınaydı,
hem de kendini zaten yaralı hissettiği böyle bir günde. Tek istediği şey sadakatle sahip
çıkılmak olan bu güzel yaratık içindeki yalnızlık hissinin ağırlığıyla yorgun yürüdü eve.
Eve vardığında Deniz çoktandır evdeydi. İçindeki öfke Deniz’in canını yakmak istiyordu,
aynı onun yaptığı gibi ona ait olan, değer verdiği bir şeyi onun elinden almak istedi kendisiyle
konuşmaya çalışan Deniz’e aldırış etmeden doğru stüdyoya indi, Deniz’in beste kutusunu açtı,
besteler yazılı peçete ve kağıtlarla dolu olan kutudan onun paylaşmakta en çok zorlandığını