akilah-azra-kohen-fi

ir şeyler yapsındı. Kimin, niye yaptığının bir önemi yoktu.
Can, Deniz’in fikrinde bir boşluk aradıkça neden daha önce böyle bir sistem kurulmadığını
düşünmeye başladı ve aklına bir cevap gelmeyince de, “Peki niye bu daha önce yapılmamış?”
diye sordu. Deniz gülümseyerek, “Güneş enerjisini en verimli haliyle kullanabiliyoruz ama
neden güneş enerjisiyle çalışan arabalara binmiyoruz?.. Ya da neden hâlâ petrol kullanıyoruz?
Neden kömür çıkarmak için dünyayı deşip duruyoruz?... Daha önce yapılmamış çünkü senin
dediğin gibi herkes var olan bir şeyi taklit etme peşinde. Cevap çok basit, bu daha önce
yapılmadığı için yapılmamış. O kadar.” dedi.
Can, Deniz’den hoşlanmamak için zor tuttu kendini. Aklına, Deniz’in Duru’yla
merdivenlerde seviştiği görüntüler geldiğinde içindeki sertliğe geri döndü hemen. Durumun
rahatsız edici olabileceğini umursamadan konuşmadan durdu öylece. Ama Deniz heyecanla
cebinden çıkardığı bir kağıdı açıp masanın üzerine koyarken, “Benim uzun süredir aklımda
olan bir şeydi bu ve senin de böyle bir şey düşünmüş olman tesadüf olamaz.” diye açıkladı.
Katlanmaktan biraz yıpranmış A3 boyutlarındaki kağıdın üzerinde, üç uzun bina arasına
konmuş kocaman bir amfi tiyatro ve amfi tiyatronun toprağa oturduğu kısımda sadece camla
çevrelenmiş alt ana bina vardı. Çizim kocaman bir huninin incelerek toprağa değmesi ve üç
ana bina sayesinde etrafından desteklenmesiyle ilham vericiydi.
Binaların arasında yükselen yuvarlak amfi tiyatronun sahne kısmı, hemen altındaki ana
binanın çatısını oluşturuyordu. Bu çizimin hemen yanında aynı kompleksin amfi tiyatro
bölümünün üstü kubbemsi bir camla kaplanmış hali vardı. İlham verici çok güzel bir çizimdi
ve daha önce gördüğü hiçbir şeye benzemiyordu. Can çizimdeki Fi oranını hemen tanıdı ve
kendini engelleyemediği bir merakın etkisiyle, “Kim çizdi bunu?” diye sordu. Deniz
heyecanla küçük bir çocuk gibi, “Ben. Daha eksikleri var ama taslak haliyle olay bu. Her şey
çok fonksiyonel, her bir bina, her bir parça tamamen işlevsel.” diye açıkladığında, Can
kalbinin ağırlaştığını hissetti. Acaba Duru görmüş müydü bunu? İyi ki gelmemişti bugün.
Deniz’in elleriyle çizdiği bu muhteşem bina yanında, kendi yaptırdığı bu boktan maket
yüzünden çok beceriksiz görünebilirdi. Bu adam nasıl bir adamdı? Yapamadığı bir şey var
mıydı? Kafasındaki düşünceleri dindirmeye çalışırken Deniz’le göz göze geldi.
Can Manay’ın suratındaki yıkımı gören Deniz endişeyle, “İyi misin?” diye sordu. Can
Manay’ın soluk yüzü sanki canı yanıyormuş ama üzerinde konuşmak istemiyormuş gibi kıvrıldı
ve Can kocaman bir kahkahayla gülene kadar Deniz, Can Manay’ın kalp krizi bile geçiriyor
olabileceğini düşündü.
Bükemediği bileği öpmek asla Can’a göre bir şey değildi. O daha çok, o bileği alır, kendi
paralı askeri haline getirmenin bir yolunu bulurdu. Deniz’in içinde uyandırdığı ilham
reddedilemez bir seviyeye geldiğinde, düşmanının üstün yeteneklerini ancak fark edebilmiş
bir salak gibi hissetmişti kendini ve işte yenilginin nasıl bir şey olduğunu hatırlamaya
başladığı o an aklına geldi. Deniz’in projesini almak, Duru’yla sürekli iletişim halinde
olmanın başka bir yoluydu ama ne yapacaktı? Duru’ya yakın olmak için böyle bir proje mi
başlatacaktı?!.. Neden olmasındı! Yapacak pek de bir şey yoktu artık ve böyle bir
organizasyon çocuk oyuncağıydı Can için. Bu fikir kafasında doğduğunda, suratına hayretle
bakan Deniz’in kafasındaki tüm düşünceyi silebilmek için kocaman bir kahkaha attı.
Kahkahası o kadar abartılıydı ki, Deniz bu tuhaf kahkahaya sadece gülümseyip dinmesini