akilah-azra-kohen-fi

kendini ve ona acımayla karışık hayranlık duydu. Bu kadar cesaretli olduğu için hayran,
kendisine bu kadar tapındığı için acıyordu ona. Birazdan yataktan kalkacaktı ama içinde
hissettiği bu duygularla biraz daha oynamaya ihtiyacı vardı. Bu evden çıktığında bir daha asla
dönmemesi gerektiğini biliyordu, oyunu birazcık uzatmanın şimdilik zararı yoktu. Gözlerini
kapayıp ritmik bir şekilde nefes alarak uyumaya çalıştı, uyumuyordu, bu halinin Can Manay
tarafından uyuyormuş varsayılacağını da biliyordu ama umursamadı. Bu, yataktaki varlığının
sadece kolaylaştırıyordu. Can Manay da kendisi gibi bir denekti bu deneyde, onu da
deniyordu o kadar, en ufak bir harekette nasıl olsa kalkıp çıkacaktı bu evden.
Can’ın kolunu kendi karnının üstünde hissettiğinde gerçekten de uyumak üzereydi Duru, bu
yatağı bu kadar konforlu yapan teknolojiyi merak etmişti. Hayatında yattığı en rahat yataktı.
Can’ın eli karnının üstünde kıpırdamadan duruyordu şimdi ama Duru nefesini bozmadı, uyuyor
gibi olmak deneyi kolaylaştırıyordu. Nasılsa birkaç dakika sonra çıkacaktı bu odadan ve Can
Manay’ın hayatından. Bu hareketten sonra uzun bir süre Can Manay’ın hareket etmeye cesaret
edemeyeceğini düşünürken Can’ın bedeni iyice yaklaştı kendisininkine. Duru bu hareketin
devamını bekledi ama gelmedi. Bu odanın içinde sanki zaman yoktu, kapalı kepenklerden kaç
saat geçtiğini anlamak imkansızdı. Öylece yatıyorlardı yatakta. Duru bir süre daha böyle
duramayacağını düşündü, sıkılmıştı ve kalçasını Can Manay’ın kasıklarına dayayarak onunla
biraz oynamaya karar verdi. Nasılsa birazdan kalkıp çıkacaktı bu odadan.
Duru’nun tek bir küçük hareketi Can’ın kollarıyla onu sıkıca kavramasına, Duru’nun
bedenini kendisine çekip vücuduna iyice yapıştırmasına ve kafasını boynuna yaklaştırıp onu
derin derin koklamasına neden olmuştu. Bu kapanın içinden birazdan çıkması gerektiğini
düşünen Duru, Can Manay’ın daha da sıkı sarılmasıyla nasıl kurtulacağını geçirdi kafasından
ve tam kalkmak için hamle yapmak üzereydi ki durum çığırından çıktı. Çünkü Can yüzünü
Duru’nun boynundan kaydırıp aniden dudaklarına yapışmıştı.
Duru, Can Manay’ın kendine kenetlenmiş kolları, hatta üstüne attığı bacağının ağırlığı
içinde hapis hissederek Can’ın öpüşüne, bir anlık şaşkınlık ve delalet içinde karşılık
vermeden durdu ama Can şimdi arkasında ona sürtünmeye başlamıştı ve karnındaki eli
yukarıya, göğüslerine doğru kaydı. İşte o an Duru kendine geldi, önce Can’ın ellerini engelledi
kendi elleriyle ama Can biraz daha doğrulup yarım bir şekilde Duru’nun üstüne çıkmıştı.
Elleri Can’ın bedeni altında sıkışan Duru gözlerini açmak zorunda kaldı. Suratını Can’ın
ağzından çekmeye çalışırken, “Bırak.” diyebildi ama Can öylesine iştahla öpüyordu ki,
duymadı ya da önemsemedi, dudaklarını öpmeye, emmeye devam etti. Can’ın engellenen eli
Duru’nun geceliğine inmişti şimdi, geceliği bir hamleyle yukarıya çekmeye çalışırken, Duru
bu sefer gerçekten işin ciddiyetini kavramıştı ve Can’ı tüm gücüyle üstünden attı. Duru’nun bu
hamlesi Can’ın sadece dudaklarından uzaklaşmasına yaradı ve Can çevik bir hamleyle şimdi
Duru’nun bacaklarının arasındaydı. Duru, Can’ın kendisini öpen dudağını ısırdı, acıtacak
kadar. Can yılmadı, Duru’nun uygulamaya çalıştığı şiddete dudaklarını bu ısırığa daha da
bastırarak karşı koydu. Duru, savaşarak kurtulamayacağını anladığında, Can’ın erkekliğini tam
uyluğunun üstünde hissediyordu artık ve bir anda kendini tamamen bıraktı, savaşan bedeni
ölmüş gibi yatağın üstüne yığıldı, Can’ı ittiren kolları iki yana düştü. Duru gözleri açık öylece
bakıyordu Can’ın kendi dudaklarına gömülmüş suratına. Can hemen durdu, önce sürtünmeyi
kesti, sonra kafasını Duru’nunkinden kaldırıp dikkatle baktı onun gözlerinin içine. Duru
dümdüz bakıyordu bu derin gözlere ve, “Ne yapıyorsun?” diye mırıldandı hayal kırıklığı