akilah-azra-kohen-fi

Sıla’nın bakire olma olasılığı bile tahrik ediciydi. Kızın tuhaf vücudunu bile güzel kılabilecek
çekicilikte bir düşünceydi bu.
Salonun ışıkları karardığında artık herkes yerine oturmuştu. Öylesine karanlıktı ki, gözlerini
kocaman açmasına rağmen hiçbir şey göremez olmuştu Sıla. Can Manay’ın yanında
oturduğuna inanamıyordu, keşke elimi tutsa diye düşündü. Onun koluna değen kolunu
hissediyordu tüm vücudunda. Çok uzun zamandır birbirlerinden hoşlanıyorlardı, hatta üç ay
önce az kalsın birlikte bile olacaklardı. Çok güzel bir geceydi, saatlerce öpüşmüşlerdi. Sıla
hayatında ilk defa kendini kadın gibi hissetmiş, erkeğinin üstüne çıkıp gözlerinin içine bakarak
onunla sevişmek istemişti, aynı bir kez birlikte olduğu o yeşil gözlü kızın kendisine gösterdiği
gibi. Can onu öperken yavaşça soymuştu, belki de problem buydu. Çok küçük memeleri vardı
ve uzun saçları olmasa çıplakken onu bir erkek çocuğundan ayırmak nerdeyse imkansızdı.
Aslında bu durum Can Manay’a kadar hep kendisini çok seksi hissetmesine neden olmuştu
çünkü Can’dan önceki tüm sevgilileri ondan en az 15 yaş büyüktüler ve böylesine çocuk
görünümlü bir kadınla birlikte olmalarının bilinçaltında bir nedeni vardı. Hepsi de Sıla’daki o
küçük çocuğu becermekten hoşlanan tiplerdi ve hepsi de onunla anal seks yapmak
istemişlerdi. Can Manay ise tamamen farklıydı onlardan, bir kadına kadın gibi davranmayı
bilen biriydi, erkekti. Çocuk becerme duygusuyla tahrik olan sapık biri değildi. Bu durum
Sıla’ya ne kadar çekici geldiyse de biliyordu ki, Can gibi bir erkek için yuvarlak bir kalça ve
memeler lazımdı. Bir erkeği özde tahrik eden en doğal şeylerdi bunlar, Sıla’nın her şeyi vardı
ama bunlara sahip değildi. Üç ay boyunca doktor doktor gezip memelerini yaptırmak için fikir
aldı. Tek bir şartı vardı; doğal görünmeleri ve bu da imkansızdı. Vücudu o kadar zayıf ve
memeleri o kadar etsizdi ki içlerine konulacak herhangi suni bir şey asla doğal duramazdı.
Sevişirken bildiği tek bir tahrik hamlesi vardı; çocuksu yanını öne çıkarmak ama bu da asla
Can Manay’ı etkilemeyecek bir şeydi. Aylardır Can Manay’a duyduğu umutsuz hisleriyle
yaşıyordu, sanki kendisini kabul etmesini dilercesine erkeğinin kapısında bekleyen biriydi o.
Ve şimdi kolu koluna değerken, bu kapkaranlık salonda gözlerini iyice kapatıp tüm enerjisiyle
diledi, Can Manay’ın kendisine deli gibi aşık olmasını.
Işıklar karanlıktan loş bir aydınlığa doğru aktığında, Can yanında gözleri sımsıkı kapanmış
Sıla’ya baktı. Kızın niye gözlerini kapadığını anlayamamıştı. “Sıla? İyi misin?” diye sordu.
Can’ın koluna dokunduğunu ve kendisiyle konuştuğunu anlayan Sıla bir an bu ilgiden dolayı
çok iyi hissetmiş olsa da, sorunun meraktan sorulduğunu anlayıp cevabı düşündü. Can,
“N’oldu? Yoksa karanlıktan mı rahatsız oldun?” diye tahminde bulunduğunda, Sıla bu
tahminin kendi imajına uygun olduğunu düşünüp ürkek kafasını salladı, tek istediği Can
Manay’dan hak ettiği ve aslında geri kalan herkesin ona vermek için yarıştığı ilgiyi görmekti.
Önlerindeki sahne müziğin başlamasıyla birlikte alçalırken, Can kızın elini avuçlarının
arasına aldı, ovuşturdu. Sıla çok mutluydu. Aklı evlendiklerinde gazetelerde çıkacak
manşetleri düşünürken bakışları başlamak üzere olan dans gösterisindeydi.
- 27 -
Sahnenin müzikle birlikte alçalması etkileyici olmuştu Özge için. İzleyicilerin tam ortasına
yerleştirilen sahne alçaldıkça, içinde bulundukları salon antik bir tiyatronun modernize
edilmiş halini temsil ediyordu. Enteresandı. Kağan gibi bir adamdan hiç beklemediği zekada