akilah-azra-kohen-fi

Koltuğa ilk oturan Can olmuştu. Aysun, Deniz ve Duru hâlâ ayakta, olan biteni sindirmeye
çalışan bir psikoloji içinde, aynı anda Can’a bakakalmışlardı. Can hepsini aynı anda
özgürleştirecek şekilde konuya girerken sehpanın üzerinden bir böğürtlen attı ağzına ve,
“Geceyi hâlâ kurtarabiliriz. Otursanıza.” dedi.
Teklifinin bu üç kişi tarafından hâlâ değerlendirilmekte olması Can Manay gibi bir adam
için alışılmadık olsa da, suratlarındaki ifade biraz daha çaba harcaması gerektiğini
gösteriyordu. Can, “Biriniz yapmasaydı ben yapmak zorunda kalacaktım. Çok taktığımdan
değil, senin söylediğin gibi Deniz, sadece gereksiz bulduğumdan.” dedi.
Duru, Deniz’den bir onay beklemeden Can’ın karşısındaki tekli koltuğa oturdu. Aysun biraz
önceki yerine geçti, Deniz ayakta sordu. Bu düşüncesini temizlemeden Can Manay’ın evinde
daha fazla kalamazdı. “Peki niye davet ettin o zaman?”
Can kendisine hesap soran bu adamın abartılı boyutlardaki ukalalığına şaşırsa da belli
etmedi, edemedi, şimdilik Duru’nun karşısındaki koltukta oturmasına ihtiyacı vardı ve bunun
için bu adamı idare etmeliydi. Eğlenerek, “Bu, benim ilk bir araya gelişim Şadiye’yle. Daha
önce iş dışında bir kez bile görüşmemiştik. Hâlâ deneme yanılma yoluyla öğrenmek zorunda
olduğumuz şeyler var hayatta. Sen niye kızdın?” diye sordu. Deniz koltuğa doğru bir adım
atarken ağzındaki baklayı çıkaran biri gibi rahatlamış, “Beni davet etmeni Şadiye mi istedi?”
dedi.
Can, bir anda Deniz ve Duru’yu, hiç tanımadığı bu iki kişiyi, hem de ikinci kere niye evine
ısrarla davet etmesinin kulpunu bulmuştu, daha doğrusu Deniz ona sunmuştu. Kafasını sakince
evet anlamında salladı. Deniz, “Onun geleceğini bilseydim gelmezdim. Manipüle edilmekten
nefret ederim!” dediğinde Can, Duru’nun pür dikkat kendisini izlediğini biliyor ve birazdan
sohbeti eline alıp şovuna başlamak istiyordu ama önce Deniz’i rahatlatmalı, o koltuğa
oturtmalı, kafasını iyi yapmalıydı. Sakin bir şekilde, “Senin geldiğini duymuş, açık konuşmak
gerekirse detayları bilmiyorum bile, bırak aranızdaki durumu, tanıştığınızı falan bile hiç
bilmiyordum. Sadece benden rica etti seni çağırmamı, ben de; senin için de iyi olur diye
düşündüm. Otursana.” dedi.
Deniz üzerindeki siniri hâlâ atamamıştı. Özellikle Can Manay’ın sakinliği kendisini bir
psikoloğun ofisinde sinir krizi geçirmiş biri gibi hissetmesine yol açıyordu. Ortam huzurluydu
ama Deniz anlamlandıramadığı bir huzursuzluk içinde hissediyordu, oturmadı. Buraya ait
hissetmiyordu ama gidemiyordu da. Bahçeye doğru yürürken söyleyecek bir şeyi olmadığı için
öylesine, “Ne zaman halledecekler bahçenin elektriğini?” diye sordu.
Can, Deniz’deki dirence yenilmek üzereydi. Aysun ve Duru, bir şeylerin başlamasını
bekleyen iki seyirci gibi sabırsızlanmak üzereydiler ki, Can mekan değiştirmelerinin Deniz’in
huzursuz enerjisinden kurtulmaları için tek çözüm olduğuna karar verdi. Yerinden kalkarken
masanın üstünden kutuyu aldı ve kızlara, “Gelin size bir şey göstereyim.” dedi.
Can, Deniz’in yanından geçip bahçeye çıkarken sanki yerde elektrik hattının geçtiği bir
bölüm varmış gibi yaparak dikkatle basmamaya özen gösterdi. Yarattığı gerçekliği, şüphe
bırakmadan desteklemeyi iyi bilirdi. Deniz ise Can Manay’ın elinde taşıdığı ve kendisine
tanıdık gelen kutuya takılmıştı. Can bahçenin içine doğru ilerlerken, Deniz kızların Can’ın
atladığı yere basmamalarına yardım etti. Can’ın peşinden gittiler.
- 23 -