akilah-azra-kohen-fi

Can, ne zaman otoriteyi özlese, Eti’yi görmeye gelirdi. Eti’nin her şeye cevabı olan,
saçmalamaktan uzak, duygusallığı bir alışkanlık değil de kalbin ihtiyacı gibi dozajında
yaşayan tavrı Can’ı her zaman çok etkilemişti. Can’ın tanıdığı en sağlıklı insandı bu kadın, en
azından psikolojik olarak. Can’ı gerçekten tanıyan tek insandı. Can, “Konuşabilecek misin?”
diyerek emin olmak istedi. Can’ın kendisine yakışmayan bu incelikli, tedirgin hali Eti’yi iyice
çileden çıkardı, “Ya sen soru sormadan konuşabilecek misin acaba?!” dedi.
Can, Eti’nin her türlü durumda konuyu kısa kesip sadede gelmesine alışmıştı, her zaman
mantıklı, her zaman güvenilir ve daima dürüst biriyle konuşmak için hayatında gelebileceği
tek yerdi burası. Saçma ön sevişmelerden uzak, hemen olaya girmek için tasarlanmış bir yer
gibiydi. Yüzyıllar boyunca kafamıza kazınmış ‘acını paylaşıyorum’ saçmalıklarına gerek
yoktu bu odada. Bu oda, Can’ın aitlik duygusunu deneyimlediği tek yerdi. Can, “Bu akşam
yemeğe geliyor bana, ve bunu düşündüğüm zaman bile geriliyorum.’’ dedi. Eti hafife aldığını
göstermek için, “Neydi... Doğa... Du-’’ derken Can hemen, “Duru.’’ diyerek düzeltti onu.
Eti şimdi kendini daha iyi hissediyordu ve hafif doğrulup arkasındaki yastığı düzelterek,
“Duru. Erkek arkadaşıyla mı geliyor yine?” diye sordu. Can, Eti’nin kullandığı kelimeye
takılmıştı, “Yine?! Daha önce gelemedi-” diye açıklarken Eti, “Partiye gelmemiş miydi?” diye
kesti Can’ın lafını. Can kafasını hayır anlamında salladı. Eti sıkılmıştı oturmaktan, tek
hamlede kalkıp masanın önüne geçerken, “Şimdi anlaşıldı niye beni aramadığın.” dedi.
Can poposuyla masaya yaslanırken, “Niyeymiş?” diye sordu. Eti kaşlarını kaldırıp çok
tahmin edilebilir bir davranışı analiz eden bir gülümsemeyle, “Kızı görmüş olsaydın, etkisi
geçti ya da arttı diye arardın ama anlatacak bir şeyin yokmuş ki aramadın. Devam et.” dedi.
Can, “Ne anlatayım ki? Bu akşam geliyor, geliyorlar. Birlikte yemek yiyeceğiz. Ben birkaç
kişiyi daha davet ettim.” derken Eti, “Hâlâ mastürbasyon yapıyor musun onu düşünerek?” diye
Can’ın lafını kesti.
Can evet anlamında sakince başını salladı. Eti vücuduyla Can’ı daha net görmek için
yavaşça ona dönüp kurcaladı. “Niye gelmemiş ilk davete?” Can heyecanla, “Burda değildi,
İsviçre merkezli bi Avrupa turnesine gitti. Söylüyorum sana, yakında çok ünlü olacak. Off
başka kimseye benzemiyor.” dedi elleriyle saçlarını karıştırırken. Eti, Can’ın derinlerindeki
huzursuzluk kırıntılarını gördü. “Ya nişanlısı?” diye hatırlattığında, Can tatsız bir anıyı
hatırlamışçasına, “O! Tam salak! Keş.” dedi. Eti sorusunun anlaşılmadığını anlayıp cümlesini
vurgulayarak, “O davete niye gelmedi?” dedi. Can, “Ha o geldi, hatta çok da eğlendi.
Davetlilerden birkaç kişi bunu tanıdı, eski hocalarımıymış neymiş, kızlar sürekli etrafında
falan. Suratına bile bakmadım. Benim evime gelmiş bir de çağırdığım kızlarla oynaştı,
neyse... Saçmalıyorum biliyorum ama kontrolüm dışında, kafamdan çıkaramıyorum bu kızı,
acayip bir duygu.” dedi.
Eti’nin şüpheleri iyice kabarmıştı, renk vermeden, Can’ın atlayacağını bildiği bir cümle
kurdu, “Bize en çekici gelen şeyler aslında en kontrol edemediklerimizdir.” Can tam da
Eti’nin düşündüğü gibi lafa dalıp, “Bu zırvaları biliyorum, bana gelenlere ben de yaptım
yıllarca bir sürü felsefe ama Eti, ait olduğunu hissettiğin hatta bildiğin birini görünce
sarsılıyorsun.” dedi. Konuşması biter bitmez ağzından çıkanların Eti’de kendi geçmişleriyle
ilgili anlamlar oluşturabileceği geldi aklına. Endişeyle ona döndüğünde, Eti ifadesiz kendisini
dinlemekteydi.
Can, “Sen ne düşünüyorsun, delirdiğimi mi?” diye sorduğunda, Eti ciddi bir ses tonuyla,