akilah-azra-kohen-fi

konuşmadı, bir süre sessizlikte Ali sabırla bekledi. Can, “Sen kaç kere yaptın?” diyerek
bozdu sessizliği. Ali, “Çok ama uzun bir süredir yapmıyorum.” diye açıklarken Can hemen
lafa dalıp, “Niye?” dedi. Ali suratındaki gülümsemeyi sesine yansıtan bir tarzda, “Artık
ihtiyacım yok, dengedeyim, en azından şimdilik, ihtiyacım olsaydı yapardım, tereddüt
etmeden.” diye cevap verdi. Can, “Peki burayı nerden öğrendin?” diye sorduğunda, Ali net bir
ses tonuyla, “Bunun konuyla ilgisi yok.” dedi. Can sadece, “Tamam.” deyip telefonu kapattı.
Otantik bahçede güneşin bitkiler arasından kendisine yol bularak süzüldüğü yerlere baktı.
Böyle bir yerin insanı rahatsız eden bir nemlilikte olması gerekirdi ama değildi. Çıplak
ayaklarının altındaki ince toprak ayağına yapışmıyor, ayakları üşümüyordu. Yerin uygun bir
sıcaklıkta yerden ısıtıldığına karar verdi. Kendisi için bırakılan tüpe baktı. Yatağa uzanmak
istiyordu, dün gece hissettiklerinden sonra hayat ona fazla geliyordu, kontrol edilmesi gittikçe
zorlaşan bir yolculuğa dönüşüyordu. Aynı zamanda eğlenceli olmaya başlayan bir yolculuk.
Yatağa doğru ilerlerken Duru’yu düşündü, buraya girdiğinden beri ilk defa gelmişti aklına
kızın beyaz pürüzsüz teni ve uzun parmakları. Bu düşüncenin hemen ardından büyük, yıkıcı bir
sel gibi Deniz’in Duru’ya sahip olan o iğrenç hali geldi aklına. Yatağa uzanıp maskeyi
suratına taktığında, videodaki görüntüleri hiç görmemiş olmayı diliyordu içinden. Maskeyi,
rahatlığını test etmek için takmıştı, tüpü açıp içindeki gazı ciğerlerine çekmeyi düşünmüyordu
bile, hatta asla yapmayacağına emin olduğu bir şeydi bu ta ki videodaki görüntüde Duru’nun
arkasında gidip gelen Deniz’in yerine kendisini koyana kadar. Duru ve kendisinin
merdivenlerin ilk basamağında seviştiğini düşündü, Duru’nun suratındaki o bıkkınlık halinin
kendi varlığıyla nasıl da doyuma dönüşeceğine emindi.
O kız, kendi kadınıydı ve içini doldurmak için sabırsız-landığı bir boşluk gibi Can’a
hazırdı. Hissettiği bu duyguyla hiç düşünmeden eli tüpün vanasına gitti, gazı içine çektiğinde
ağzına ilk gelen, limonun keskin ama tatlı tadıydı ve evrenin kapıları tüm sırlarıyla Can
Manay’a açıldığında Duru’nun düşüncesiyle sertleşen erkekliğinin artık bir değeri kalmamıştı
çünkü girdiği o yerde her şey Tanrısaldı, Can o an ölümsüzdü. Hayatında ilk kez kendini
ölümsüz hissederek var olabiliyordu. Suratındaki maskenin varlığı yok olmuştu, hatta sanki
vücudunun ağırlığı yok olmuştu. Etraftaki bitkiler kendisini evrenle bütün hissettirdi ona, aynı
olması gerektiği gibi. Can sanki ilk defa hayat denen simülasyondan çıkıp gerçekliğin içine
girmişti, yaşadığını daha önce hiç bu kadar güçlü hissetmemişti. Ciğerlerine akan gazdan daha
da büyük bir nefes aldı, hissettiği bu duygunun her hücresinde var olabilmesi için ritmik
şekilde nefes almaya devam etti. Bu anlatılamaz, yaşanır bir şeydi. Yataktan kalkıp çırılçıplak
soyunduğunu, yerdeki ılık toprağa uzandığını, etraftaki meyvelerden her birini ağzının içinde
yavaşça eriterek hazmettiğini, midesinin işlediği çorbanın rahatlatıcı etkisini ve yeniden
doğduğunu... O günü hayatı boyunca hatırlayacaktı. Can Manay dengelenmişti. İlk defa kendi
potansiyeli içinde denge hissederek var oluyordu, yeni girdiği bu dünyada her şey anlamlıydı,
her şey gerekliydi, her şey dengeliydi. Denge bu dünyanın Tanrısıydı ve Can Manay o öğlen
Tanrı’yla tanıştı.
- 36 -
Televizyon kanalının binası, düzenlenen yeni ışıklandırmasıyla parlıyordu. Otobandan
binaya yaklaşırken ilk fark edilen şey binanın değişen renkleri ve Can Manay’ın sırıtan ağzına