akilah-azra-kohen-fi

umursadı. Tek bildiği, kulaklarından bedenine yayılan bu hissin bir daha asla kendisini terk
etmesini istemediğiydi. Müziğin bitmesiyle Ada’yla göz göze geldiklerinde, Ada’nın
suratındaki şaşkınlıkla karışık dehşeti de önemsemedi Göksel. Kendisine tarif edemediği bir
şeyler olmuştu ve ne olduğu umurunda değildi aslında, tek istediği bu anın devam etmesiydi.
İçindeki sessiz ağlayış hıçkırıklara döndüğünde, kendisine şok içinde bakan Ada ayağa fırladı
ama Göksel bunu da umursamadı. O an her şey kendi kontrolü dışındaydı, artık
savaşmayacaktı, yaşadığı hislere sarılıp kafasını öne eğdi ve duyguların bedenini allak bullak
edişini deneyimledi. Nasıl göründüğünü düşünmeden, umursamadan sessizce ağladı.
Ada önce gitmeyi düşündü ama kocaman, güçlü bedeninin içine sıkışmış bir bebek gibi
görünen Göksel’i böylece bırakamazdı. Çok şiddetli hissetmese de içinde onu korumakla
ilgili bir duygusu uyandı. Ağlayan bir kaplanın yanına yaklaşır gibi yaklaştı Göksel’e,
temkinli ve yavaşça. Dibine kadar girdiğinde Göksel’in kafasını kaldırıp kendisine bakacağını
düşünmüştü ama Göksel tamamen içine dönmüştü, sessiz hıçkırıklar içinde ağlamaya devam
ediyordu. O an kapıdan birisi girse durumun ne kadar tuhaf görüneceğini düşündü Ada.
Kocaman, psikopat Göksel stüdyonun ortasında bir taburenin üstünde oturmuş ağlıyordu, hem
de ne için? Ada şarkı söyledi diye. Ada gülmek üzere olduğunu fark ettiğinde, kendini
durdurmak için Deniz’i getirdi aklına. Ada da böyle ağlamıştı çok, Deniz’in bestelerini her
dinlediğinde içindeki fırtınanın gözlerinden fışkırmaması için kendisiyle ne kadar savaşmış
olursa olsun, sonunda hep ağlamış ve Deniz’e tek bir kelime söyleyemeden hıçkırıklarını
kendi içinde tutmaya çalışarak terk etmişti ortamı. Göksel’in en azından cesareti vardı. Ada
niye bu kadar ağladığını bilmiyordu, çok da ilgilenmiyordu ama insani duyguları, onu bir
şekilde teselli etmeye çalışmasını söylüyordu. Ada’nın elini hafifçe Göksel’in omzuna
koyması ve Göksel’in ayağa fırlayıp Ada’ya sımsıkı sarılması aynı anı takip etti. Ada,
kendisini sıkı sıkı saran Göksel’in güçlü ve uzun kolları arasında şaşkınlık içinde ne yapması
gerektiğini bilemeden dururken, Göksel kendi cüssesinin yarısı kadar olan bu küçük ama
varlığının anlamıyla kendisine göre çok güçlü olan kızı daha da sıkı sarmaladı. Hayatında
kimseye sarılmamıştı dövüştüğü birkaç kişiyi nefessiz bırakmak dışında, insanların niye
sarıldıklarını anlamazdı ama şimdi ruhu kendi yoksunluğunu doldurmak istiyordu ve Ada o
yoksunluğu doldurabilecek tek eşsiz parçaydı. Göksel, Ada’yı sarmaladı, kafasını Ada’nın
ince boynunun oyluğuna sokup derin nefes alarak onu içine çekti. Ne kollarını Ada’nın
vücuduna dolarken ne de onu farkında olmadan havaya kaldırırken Ada’nın donmuş olduğunu
fark etmedi. Ada, daha önce hiç böylesine sarınılmamıştı, böylesine güçlü biri hiç bu kadar
teslimiyet içinde yaklaşmamıştı Ada’ya. O andan çıkıp durumu dışarıdan analiz etmeye
başladığında, Göksel’in kendisine olan ilgisinin büyük bir takıntı olduğunu düşündü, ilk fark
ettiğinde hoşuna giden bu düşünce Göksel’in kollarının iyice sıkılaşması ve Ada’nın
ciğerlerine giden nefesin zorlanmasıyla kesildi ve Ada kendini tehlikede hissetti. Yaşadığı
şokun içinde hissettiği tehlikenin etkisiyle, nefessiz ciğerlerindeki azıcık havayla sadece
mırıldanabildi, “Bırak beni...” diye.
Göksel, kucağında sarmaladığı Ada’yı sahibinden komut almış bir robot gibi anında bıraktı.
Bu bırakış o kadar ani olmuştu ki, kendini yerde buldu. Aniden kendi vücudunun ağırlığıyla
baş başa kalınca dengesini kaybetti ve tökezleyip devrildi. Yerden kalmak için toparlanırken
kendisini bu kadar ani bırakmasına kızdığı Göksel’in suratına baktı ve göz göze geldiler.
Kızarmış, ıslak gözleri Ada’nın şaşkınlığına değdiğinde Göksel kendine geldi. Ada’nın