akilah-azra-kohen-fi

kalmaya çalışanlar tarafından sığınılmış bir yer.
Verilen tarifte bu durakta inmeli ve 100 metre sağa yürüdükten sonra hemen sağda bölgenin
tek, çok katlı binasını fark etmeliydi. Bulunduğu yerden sağa baktı. Gecekondulardan uzakta,
boş bir arazinin ortasında etrafı demir parmaklıklarla çevrilmiş gri binayı gördü. Duraktan
binaya uzanan yol topraktı, otobüsün geçtiği yol dışında her yer topraktı. Binanın çevresi
bozkır, kurak bir araziydi ve hiç kimse tarafından dokunulmamış, tek bir ev bile yapılmamıştı.
Etrafı gecekondularla sarılı, fakirliğin kabesi gibi tek başına bir boşluğun içindeydi bina ve
tepesinde logosu parlamaktaydı. Logoyu küçülten, aşağılayan bir görüntüydü bu. Görüşmeye
gideceği dergi, haftalık televizyon programını küçük magazin haberleriyle birleştirip kablolu
televizyon müşterilerinin evlerine gönderen bir yayın akışı dergisiydi. İki aylık kahrolası bir
psikolojiden sonra Özge için bu bile hiç yoktan iyiydi. Nasıl olmuştu da CV’sini gönderdiği
kimse onunla görüşmemişti!
Özge biraz yürüdükten sonra durdu, böylesi bir yerde ne iş yapabilirdi? Her gün buraya
gidip gelmesi bile imkansızdı. Her şey bir anda nasıl da terse dönmüştü! Dağ başında iş
arayan biri haline gelmişti. Muhtaçtı ve muhtaç hissettiği için de güçsüz. Güçsüz hissetmekten
nefret etti. Dolan gözlerindeki yaş bedeninden kaçarcasına hiç iz bırakmadan, kirpiklerine
bile bulaşmadan aktı. Şimdi olduğu yere çökse ve orda kalsa kimse fark etmezdi. Kendi
kendine hayatla konuştu. “Bunun ne anlamı olabilir ki?”
Çantayı ağrıyan omzundan indirip sapını avuçlarıyla iyice kavrayıp yere değdirmeden ama
sanki sürüklüyormuşçasına bıkkınlıkla tekrar binaya doğru yürümeye başladı. Adımları
toprağın tozunu kaldırıyor ve kurak arazide iz bırakıyordu. Gözleri kendi adımlarındaydı.
Sanki her bir adımın atıldığından emin olmak istermiş gibi ayaklarına bakarak ilerledi ve
kendiyle konuştu. “Hadi. Hadi... Ağzına sıçayım. Hadi!”
Adımları hızlandı. Daha önce çok bulunmuştu varoşlarda ama böyle bir yerde iş
görüşmesine gitmek yeni bir bakış açısı getirmişti Özge’nin hayatına. Düşüşler böyle başlardı,
önce hiçbir zaman ait olmayacağını bildiğin bir yerde çalışırsın, sonra hiçbir zaman
yaşamayacağına emin olduğun o eve taşınırsın, sonra da hiçbir zaman evlenmeyeceğini
düşündüğün biriyle evlenirsin. Lanetlenmenin üç temel ilkesiydi bu: Köle ol, hapsol ve
kaybol.
İçini yakan duyguyu anlamaya çalıştı. Acımaydı. Resmen kendine acımaya başlamıştı.
Arkadaşlarına nutuk atarkenki hallerini düşündü. Ne kadar görkemliydi her zaman, herkes
nasıl da güçlü, yıkılmaz sanırdı Özge’yi. Onu tanıyanların gözünde o her zaman, hiçbir şeye
ihtiyacı olmayan kendiyle bütün, üstün biriydi. Şimdi görseler onun bu zavallı durumunu, nasıl
açıklayabilirdi? Durdu, bu iş görüşmesinin ona göre olmadığını düşündü. Ne işi vardı bu
lanetli yerde? Çirkin binaya baktı. Kendini buraya ait hissetmiyordu ve asla da
hissetmeyecekti. Eğer hayat onu bu binada çalışmak zorunda bırakırsa günün birinde, bu
binayı sadece yıkmak için burada olduğunu biliyordu. Ait olmadığı bu yerin kendisine
bulaşmasından tedirgin durdu, geri döndü. Otobüs durağına geri yürürken görüşmeye gitmekten
vazgeçmişti.
Durakta kendisinden başka kimse yoktu. Hava sıcaktı ama açık bozkır arazide esen rüzgar
kuru sıcaklığı hafifletiyordu, rüzgarın kaldırdığı toz gerçekten çok rahatsız ediciydi. Yaklaşık
15 dakika geçti. Durağın etrafında dolanıp otobüs saatlerinin yazılı olduğu herhangi bir şey
aradı, bulamadı. Bulsaydı şaşıracaktı. Otobüsleri yoğunlukla kullanan insan kalabalıkları o