akilah-azra-kohen-fi

görmezden gelecek kadar rahatsız olması o an rahatlatıcı gelmişti.
Duru emin adımlarla Deniz’e yaklaştığında, elindeki tuhaf aletin içine gömülmüş olan Can
Manay’a hiç bakmadı. Can Manay nereye bakıyor olursa olsun kendisini bal gibi fark ettiğinin
farkındaydı, enerjiyi hissediyordu. Elindeki kağıtlara gömülmüş olan Deniz’in omzuna işaret
parmağıyla iki kere vurduğunda Deniz hemen döndü, gelenin Duru olduğunu anlamıştı çünkü o
parmak, Duru her fark edilmek istediğinde, aynı şekilde dokunmuştu o sırta. Duru’nun onca
ısrardan sonra, nihayet araziyi görmeye gelmesi Deniz’i çok sevindirdi, kocaman sarıldı
Duru’ya ve hemen anlatmaya başladı binanın arazi üstüne nasıl yerleştirileceğini, projenin
diğer detaylarını, girişin nerden olacağını, otoparkın nasıl düşünüldüğünü, arazinin eğiminin
nasıl bir avantaj sağladığını, güneşin nerden battığını, açık hava sahnesi üzerinde rüzgarın
yazın nasıl eseceğini...
Deniz hayalindeki sanat merkezinin fonksiyonel olabilmesi için her şeyi düşünmüştü.
Güzelliğe anlam katan her şey değerliydi, Duru’nun güzel vücudu eğer öyle kıpırdayamasa
belki güzel bile gelmezdi Deniz’e, kim bilir... Duru sıkıldığını belli etmeden dinledi Deniz’in
hayalini, dinlerken çok uzun zamandır Deniz’in hayallerini dinlediğini fark etti.
Gerçekleştirilmemek üzere dünyadan saklanmak için tıkıldıkları kutunun içinde yok olmak
üzereydi bu hayaller, aynı bu sanat merkezi gibi, ta ki Can Manay çıkıp gerçekleştirmeye karar
verene kadar. Duru, düşüncesinin bakışlarına yansımasını engelleyemeden bir an baktı Can
Manay’a.
Can Manay, arkası dönük olmasına rağmen, Duru’nun kendisine yönelen enerjisini anında
hissetmişti. Hemen enerjinin kendisine aktığı yöne döndü ve Deniz’in konuşmasını dinlerken
arazide gözlerini gezdiren Duru’yla göz göze geldiler. Duru aralarında geçenlerin
huzursuzluğuyla gözlerini kaçırmak üzereydi ki, Can Manay gayet medeni bir şekilde, sanki
Duru’yu o an fark etmiş gibi ona doğru yürüdü, “Hoş geldin.” diyerek Deniz’in lafına girdi.
Deniz’in anlattıklarıyla ilgiliymiş gibi görünmekten yorgun hisseden Duru, aralarında
geçenlerden sonra nasıl bir tavır sergilemesi gerektiğini bilmeyen, tereddütlü bir
gülümsemeyle, “Hoş bulduk.” dedi gözlerini kaçırıp araziye bakarak ve Can tokalaşmak için
Duru’ya elini uzattığında, “Umarım.” diye karşılık verdi. Tokalaşırlarken Duru’nun bakışları
arazideydi. Can Manay ise Duru’ya bir kez daha dokunabildiği için rahatlamıştı ve fazlasına
zorlamamaya yemin ettiğinden, elleri ayrılır ayrılmaz biraz önce dikildiği yere geri döndü.
Duru şaşırmıştı, adamın yanında kalıp kendisine yapışmasını ya da en azından biraz daha
fazla konuşmaya çalışmasını bekliyordu. Can Manay’ın yanından ayrılışıyla hissettiği şeyin
hayal kırıklığına benzer bir duygu olduğunu fark edince silkelendi, hemen bu duyguyu
kafasından sildi.
Duru’nun arazide bulunduğu bir saate yakın süre boyunca bir daha hiç bakmadı Can Manay
ona, Duru’nun bakışlarını zaman zaman güçlü bir şekilde üstünde hissetse de kendine bir söz
vermişti, bir daha Duru’nun üstüne gitmeyecekti, onun kendisine gelmesini bekleyecek ve bir
kere geldi mi onu asla bırakmayacaktı. Duru’yla aynı ortamda bulunduğu süre içinde umut
doldu Can Manay’ın içi, sanki Duru’yla aralarındaki bağ güçlenmişti, bunu birine anlatsa
belki deli derlerdi ama öyle hissediyordu, hissetti, ta ki Duru hızlıca Deniz’i öpüp kendisine
taksi çağırana kadar. Duru’nun gideceğini anladığında Can’ın resmen kalbi sıkıştı, kim bilir
ne zaman görecekti bir daha onu. Buraya gelmesi bile ne kadar zaman almıştı, bundan sonra
herhalde ancak bu hayali sanat merkezini yaptıktan sonra, açılışında falan görebilirdi Duru’yu.