akilah-azra-kohen-fi

vücudu ve kırık burnuyla Picasso’nun resimlerinden fırlamıştı. Duru’dan bir alt sınıfta
olmasına rağmen iki kere aynı gösteride rol almışlardı. Duru, Göksel’i okulun sene sonu
gösterisine almaması için Deniz’e çok ısrar etmişti. Ama tuhaf karakterine rağmen Göksel
okulun en iyi dansçılarındandı ve tabii ki de gösteride mutlaka yeri olacaktı. En azından
Göksel’in de provaları kaçırıyor olması memnuniyet vericiydi.
Aralarındaki problem iki sene önce başlamıştı. Erkeksi enerjisiyle garip bir çekiciliğe
sahip olan Göksel, Duru için, kalbi buz gibi soğuk ve duygusuz biriydi. Kimseyle konuşmaz,
selamlaşmazdı. Bir gün Duru, Göksel’in bu asosyal durumuna üzülüp, bahçedeki duvarda tek
başına oturmuş sandviçini yiyen çocuğun yanına gidip onunla arkadaşça konuşmak istemişti
ama aralarında geçen kısa sohbet Duru’nun Göksel’i tokatlamasıyla bitmişti. O günden beri de
Göksel, Duru’nun tek hoşlanmadığı insandı, varlığına bile katlanamadığı iğrenç bir enerjisi
vardı. Duru’nun böyle hissetmesinde o gün Göksel’in kendisiyle ilgili söylediklerinin çok
büyük etkisi olmuştu tabii. Duru’nun sempatik bir tavırla yanına gelip kendisiyle arkadaşlık
kurmaya çalışmasından rahatsız olan Göksel, ona aralarında olabilecek tek ilişkinin; Duru’nun
erkekliğinin üstüne oturması olabileceğini ve buna çok da istekli olmadığını net bir şekilde
söylemiş, tek avantajı diğerlerinden fiziksel olarak daha güzel olan bir kadının kendisine
hiçbir zaman çekici gelmediğini anlatmış, Duru’yu enerjisini etrafındakilerin bakışlarından
alan bir parazite benzetmiş ve Duru’nun kendi duvarından inip defolmasını söylemişti.
Duydukları karşısında önce sarsılan Duru, gözyaşlarını tutmuş ve oturduğu duvarın üstünden
Göksel’e tekme tokat girişmişti. Duru şanslıydı ki bu deli zırvası çocuk ona karşılık
vermemişti çünkü Duru’ya atacağı tek bir yumruk bile çok yıkıcı olabilirdi.
Kendi varlığından başka kimseninkini önemsememek, hayatının ilk üç yılında yaşadığı
travmalar sonucu beynine kazınan Göksel, Duru’nun sahneye geldiğini fark etse de
umursamadı. İnsanlarla gerilimli ilişkiler içinde olmak ona çok doğal gelen, alışık olduğu bir
durumdu. İki yıl önce kendisine acıdığı için yanına gelen bu salak kıza, dürüstçe aralarındaki
durumun hangi şartlarla var olabileceğini ve bu şartların da kedisinin ilgisini hiçbir şekilde
çekmediğini çünkü Duru’nun olduğu kişiyi hiçbir anlamda çekici bulmadığını anlatmaya
çalışmış ve sadece anlaşılmak adına yaptığı bu davranış sonunda kızın saldırısına uğramıştı.
Kıza karşı özellikle bir gıcığı yoktu aslında ama o gün Duru, yanına sanki kendisine bir iyilik
yapıyormuş gibi gelmiş ve Göksel’de kendisine acıyan herkese yaptığı gibi bu kıza da haddini
bildirmişti. Duru kendisine saldırırken sadece elindeki sandviçin zarar görmemesine dikkat
etmiş, insanların kızı oradan götürmelerini bekleyip sandviçinin geri kalanını sonunda
yiyebilmişti. O gün o sandviç, 20 saattir ağzına koyduğu tek yemekti. Yemek yemek gibi
birincil ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çeken insanların, arkadaşlık etmek gibi lüks
ihtiyaçlar peşinde avanaklık edenlere toleranslarının olmadığını iyi bilirdi Göksel.
Yetimhanede büyümüştü. Ailesini hiçbir zaman tanımamış, hiç sevilmemiş ve kendini
korumayı öğrenene kadar da hem psikolojik hem fiziksel, sürekli tacize uğramış bir çocuktu.
Henüz 12 yaşındayken bir kişiyi beş yerinden bıçaklamıştı ama ölüp ölmediğini hâlâ
bilmiyordu, o andan aklında kalan tek şey adamdan akan kovalarca kan ve kendi kesilen elinin
çok acıdığıydı. Ellindeki izler Göksel’e hep hayatta kalmanın bedelini hatırlattılar, ne zaman
olsa ödemeye hazır olması gereken bedeli.
Göksel’in dans etmesi tamamen tesadüfi gelişmişti. Bir eğitim vakfı, sokakta akrobatik
hareketler yaparak para toplamaya çalışan Göksel’e burs vermiş ve onu vakfın çocuk yurduna