akilah-azra-kohen-fi

urda. Çok iyi oldu di mi Deniz’cim?” diye devam ederken Deniz içindeki sıkkınlığı
saklamakta zorluk çekiyordu artık.
Şadiye’yle ilgili her şey, her cümlesinin sonunda Deniz’den onay istemesi dahil Deniz’i
rahatsız ediyordu. Can Manay’ın kendisini niye yemeğe çağırdığını şimdi anlamıştı ve biraz
kızgındı da. Kendini Şadiye Reha’ya peşkeş çekilmek için davet edilen bir salak gibi
hissediyordu. Can onları ikinci defa davet ettiğinde altından böyle bir şey çıkacağını
anlamalıydı ama bu tip kurnaz insan ilişkileri için Deniz fazla dikkatsizdi. Şimdi koca Can
Manay’ın sanki olup bitenden hiç haberi yokmuşçasına bu senaryoyu oynadığını gördüğünde
oturduğu yerden kalkıp gitmek istedi ama gitmeyecekti. Duru’nun keyfi yerinde görünüyordu,
yaşadıkları gerilimin üstüne bir gerilim daha katmak istemedi Deniz. Kendisini salak yerine
koyan bu gerçek aptallarla ne yaparlarsa yapsınlar asla müziğini paylaşmayacaktı. Bu
düşünce, onu rahatlattı, suratına yayılan alaycı gülümseme Şadiye’nin sorusuna gecikmiş bir
cevap gibi algılansa da Deniz umursamadı, davet edilmeyi beklemeden kalkıp açık büfenin
başına geçti. Bundan sonrasında incelik yapmaya gerek yoktu artık, zaten bu eve bir daha
gelmeyi de düşünmüyordu.
Can bu genç adamın kimliğini beyninde sorgularken, Deniz’in davetsiz bir şekilde kalkıp
yemek masasının başına geçmesi ve eliyle, masanın üzerine özenle dizilmiş yemeklerden
istediğinin tadına bakması hayret vericiydi. Bu kapıdan, ezik, davet edildiği için bile
minnettar olması gereken, yakışıklılığından başka hiçbir şeyi olmayan bir serseri olarak
girmişti ama şimdi, sanki buraya o sahipti. Deniz’in elini kullandığını gören Şadiye, kocaman
vücudunu yerinden kaldırıp Deniz’e yetişmek istercesine masaya giderken tüm hayranlığı
sesinin tonuna yansımıştı, “Ben de bayılırım elimle yemeye, çok doğal gelir di mi
Deniz’cim?” derken.
Deniz hiç cevap vermeden masadaki sushilerden attı ağzına, Şadiye de aynı Deniz gibi,
eliyle masadaki yemeklerin tadına bakmaya başladı. Nihat ve Aysun da masaya yaklaştılar ve
sırayla ellerine aldıkları tabakları, servis kaşıklarıyla doldurdular. Can masasını ele geçiren
Deniz’e hayretle bakarken, bu adamın sahip olduğu her şeye gıpta ettiğini düşündü. Bu
duygusunun, Şadiye’nin ortama yayılan enerjisinden kaynaklanan, sadece psikolojik bir duygu
olduğuna karar vermek istedi ama bu adamı bu kadar saygıdeğer yapan şeyi merak ediyordu
ve salak zannettiği Deniz’i zamanla tanıyınca nedenlerini de tek tek anlayacaktı. Aklına aniden
Duru geldi ve Duru’nun daha önce bulunduğu yere baktığında kız orda yoktu. Bir anlık telaş
yaşasa da Duru Japon bahçesindeydi. Sandaletlerini çıkarmış, yalınayak çimenlerin üzerinde
durup sağ ayağının parmak ucuyla kum bahçesinin ucundan kuma dokunmaktaydı. Suratındaki
ifade yaramazlık yaptığının farkında ama çok keyif alan bir çocuğunki kadar doğaldı. Hiç
dekoltesi olmamasına rağmen memelerinin armudi şekli elbisenin profiline öyle yakışmıştı ki,
Can o memeleri avucunda tuttuğunu, onlarca kere öptüğünü düşündü. Sertleşmeye başlamıştı
bile ve Duru’ya bakmaya devam etmesinin iyi bir fikir olmadığına karar verdi. Başını yemek
masasına doğru çevirdiğinde elindeki yemeği ağzına tıkarken kendisine dikkat bakan Deniz’le
göz göze geldi. Duru’nun kendisinde bıraktığı etkinin Deniz tarafından fark edilip
edilmediğine karar veremedi, telaşlandı ve işini şansa bırakmamak için kendisine dik dik
bakan Deniz’e, “Doğa mıydı nişanlanın adı?” dedi. Deniz aynı diklikte yanlışlığı, “Duru!”
diyerek düzeltirken Can Manay’ın neden Duru’ya baktığını sorguluyordu. Can yapay bir
endişeyle, “Kusura bakma, bahçe daha yeni yapıldı, yalın ayak gezmesi güvenli midir