akilah-azra-kohen-fi

saçmalığını! Çocuklara başlarına gelebilecek değişik senaryoları ezberletirsen sadece
prototip yaratırsın, ben problemlerle değil potansiyelle ilgileniyorum. Potansiyeli iyi
donanmış birine davranış şekli aşılamaya çalışmana gerek yok, her anlamda kendisi çözümü
yaratabilir. Elli sene önce yazılmış, hem de beceriksizce yazılmış kitaplardaki
fonksiyonelliğini yitirmiş bilgiyle kafalarını karıştırmaya gerek de yok. Ben onlara öğrenmeyi
öğretiyorum ve neyi öğrenmek istediklerinin özgürlüğünü veriyorum. Onlara asla
öğretmiyorum! Kimseye bir bok öğretemezsin, ezberletebilirsin, zorlayabilirsin ama
öğretemezsin. Belki öğrenmeyi öğretebilirsin, bilgileri beyninde nasıl depolaması gerektiğini
ama o kadar! Öğrenecekse kendisi öğrenir. Ne istiyorsa, ne zaman istiyorsa, ne kadarını
bilmek istiyorsa sadece kendisi öğrenir!” dedi.
Anlık bir hisle, elinde olmadan Deniz’i sevdi Can. Kendisine ait olan bir şeye sahip çıkmış
bir yağmacı olmadığını düşünebilse, Deniz’le tanıştığına memnun bile olabilirdi ama
Duru’nun varlığı Deniz’i takdir etmesini engelliyordu. Ağzı çok iyi laf yapan, iyi konuşan bu
özgün adam ne olursa olsun Can’ın düşmanıydı. İçinde çoğalan duygunun savaş çığlıkları atan
kıskançlık olması için kendini zorladı ama bu kıskançlık saygıyla yoğrulmaya başlamıştı ve
Deniz’in baş konuşmacı gibi kendini ifade ettiği bu konseptten hemen çıkmalıydı. Can konuyu
ışın kılıcıyla keser gibi aniden ve geriye dönüşü engelleyecek şaşırtıcılıkta Duru’ya sordu,
“Duru. Bundan 10 yıl sonra nerde görmek isterdin kendini?”
Konuyu Deniz’in üzerinden almak zorunda hissetmişti kendini, kendi iyiliği için. Bu soru,
hastalarına sıklıkla sorduğu ilk üç sorudan biriydi ve şimdi ancak en iyi bildiği iki şeyden
birisini yaparsa bu geceyi kendi lehine çevireceğini anlamıştı: Psikoterapi. Düşünceler kafada
kemikleşmeden taktik değiştirmeliydi yoksa o çok kıymetli küçük tohumu, Duru’nun kafasında
bakımsız kalacaktı.
Duru, Can’a bakmamaya özen gösterip yüksek sesle düşünerek, “10 yıl sonra... Hımm.
Aslında ne istediğimi biliyorum ama inşallah 10 yıldan önce ulaşırım oraya. 10 yıl sonra,
öncelikle Turkuaz’la dünyayı dolaşmış ve dünyanın dört bir yanına yayılmış tüm profesyonel
gösterileri izlemiş, hatta en beğendiklerimde de sahne almış olmak istiyorum. Sonra kendi
okulumda ve gösteri merkezimde, bu oyunların orijinalliklerine hiç dokunmadan, yani
adaptasyon saçmalığının oyunu deforme etmesine izin vermeden, dünyanın dört bir yanından
topladığım bu oyunları ilk günkü tazeliğinde sergilemek istiyorum ama kesinlikle kendi
oyuncu, yönetmen ve müzisyen kadrolarıyla yani. Oyunu alıp burda sahnelemek değil,
sahnelendiği şekilde buraya taşıyıp tamamıyla orjinal haliyle burda gösteriye çıkartmak
istiyorum. Düşünsenize bir Cats 15 ya da Rock of Ages müzikalini burda benim gösteri
merkezimde sanki Broadway’deymiş gibi izleyebileceksiniz.” diye cevap verdi.
Aysun şaşırmıştı. “Güzel hayal, çok para!” dedi gülerek. Duru itiraz etti, “Çok para? Bu
gösterileri izlemek için burdan dünyanın bir ucuna giden insanlar var, ayaklarına gelmesi çok
daha ucuz bile olur. Sanat turizmi.”
Can, Duru’ya bakarken haykırmak istedi, “Hayallerini gerçekleştirebilecek olan benim!”
diye bağırmak ama sonra Duru’nun kendisine bakmamaya özen gösteren güzel gözlerine baktı
dikkatle ve huzurla doldu içi, bu kadın kesinlikle onundu. Kurduğu hayallerle, içine doğduğu
vücutla, ince uzun parmaklarıyla, ettiği dansla Duru tamamıyla Can’a ait ama bu aitliği henüz
keşfetmemiş bir kız çocuğuydu. Deniz’i aradan çıkarınca her şey olması gerektiği yere akacak,
Can, Duru’yu kendi kadınına dönüştürecekti. Sabırsızlandı. Tam konuşmak üzere olan