akilah-azra-kohen-fi

görmezden gelerek Can ile vedalaştı. Veli de cep telefonunun arkasına saklanıp kadının bir an
önce resimden çıkmasını bekledi. Ortamın boşalması ve Zeynep’in masasına dönmesiyle
suratındaki samimi gülümsemeyi askıya alan Can, Veli’yi emirle içeri davet etti. Can’ın
odasına giren Veli, heyecanla konuşmaya başladığında Can’ın dişlerini gıcırdattığını fark
etmemişti bile.
Veli, “Ödümü kopardın abi ya! Kendimi hazırlamıştım bugün seni göreceğim diye.”
dediğinde Can otomotize bir ses tonuyla, “Veli, konuşmuştuk seninle, arada böyle zamanlar
olacak demiştik.” diye cevap verdi. Can kapıyı kapattığında odada artık yalnızdılar. Sırtı
Can’a dönük, odanın kucakladığı manzaranın tadını çıkaran Veli, sanki dışarıda hiçbir şey
olmamış gibi heyecanla, “Neyse ya boş verelim, şimdi sen asıl benim başıma neler geldi bir
bilsen.” diyerek konuya girdi.
Veli konuşarak kendini koltuğa bırakırken, Can kapıyı kapattı, dikkatlice ve tüm
ciddiyetiyle kıpırdamadan Veli’yi izledi. Sakin olabilmek için belirli bir sürenin geçmesini
bekliyordu.
Veli, “Acayip günler geçiyorum Can, çok acayip! Bahsettiğim Ukraynalı kızla lobide
buluştuk, tam o anda Naz’ın kuzeniyle karşılaşmaz mıyız! Hemen bir şeyler uydurdum
kurtardım paçayı ama nereye kadar böyle devam eder bilmiyorum. Bu evlilik işi giderek daha
da büyüyor içimde, düşününce nefes alamaz oluyorum. Bir yandan babam habire ne kadar
memnun olduğundan bahsedip bana mesajlar gönderiyor.” diyerek konuşmaya devam etti. Can
kurbanını soğukkanlılıkla öldürmeye hazırlanan bir yılan gibi kendi terapi koltuğuna
sokulurken, Veli ses tonunu değiştirip babasının konuşmasını taklit etmeye başlamıştı. “Karın,
çocukların olunca gerçek erkek olacaksın! Naz’ı buldun adam olmaya başladın, bu gidişle
seni şirkete bile ortak yapacağız desene ha ha ha ha!!!” Nedir abi ya bu böyle!? Böyle baskı
mı olur boğuluyorum ya! Bir yandan Natalia aklımdan çıkmıyor. Gazetede falan resimlerini
görüyorum sürekli, canım sıkılıyor. Ne biçim bir hayat!” derken Can yeteri kadar dinlemişti,
şimdi sıra kendisindeydi. Net, mesafesiz, haddini bildiren bir tavırla, “Neden burdasın?” diye
sordu.
Veli, Can’ın tepkisi karşısında şaşkın, cevap veremeden bakakaldı. “Ben senin annen
miyim? Annen miyim ben senin!? Cevap ver bana!” diye devam etti Can ve şimdi sesinde öfke
vardı. Veli şaşkın, kaykıldığı yerden doğruldu. Biraz önce güvenlik görevlilerinin yanında
diklenen adamdan eser kalmamıştı, azar işiten küçük bir çocuğa dönmüştü. Can’ın nerdeyse iki
katı cüssesindeydi ama yanında öyle ezilip büzülmüştü ki, bir cüce gibi görünüyordu. Can,
Veli’nin zavallılığını algılayıp derin bir nefes aldı, duvara bitişik sandalyeyi Veli’nin yanına
çekip oturdu. Veli’nin nerdeyse yarısı kadar olmasına rağmen gücünün, etkisinin farkında,
sakin ve didaktik bir tonda, “Veli bak, burası bir iş yeri. Farkında mısın kendini nasıl bir
duruma düşürdüğünün...” derken Veli, Can’ın kendisiyle sakin konuşmaya başlamasına
rahatlamış, kendini koltukta yine geriye bırakıp asi bir çocuk gibi, “Benim hiç umurumda
değil diğerlerinin ne düşündüğü! Keyifleri bilir-” diye mızıldandı ama Can, “Benim ne
düşündüğüm de mi önemli değil?!” deyince Veli endişeyle öne geldi yine, “Can, biliyorsun bir
tek sen varsın beni anlayan, gerçekten tanıyan. Bana bir soru sordun, annen miyim diye,
biliyosun... Sen annemden bile daha yakınsın bana. Hele benim annemden, sekreter Zeynep
bile daha yakın! Nasıl bir çocukluk geçirdiğimi biliyosun, sen kendin söyledin ki-” diye
açıklamaya çalıştı. Can elini Veli’nin boynuna atıp Veli’yi boynundan bir baba gibi tuttu.