akilah-azra-kohen-fi

Duru merdivenleri hızla çıkmaya çalıştıkça sanki bir şey onu aşağıya çekiyordu. Aşağıya
inip Deniz’in suratına ne kadar salak olduğunu höykürmek istiyordu! Merdivenlerin başına
vardığında bacak kasları sanki bir dağın tepesine tırmanmış gibi ağrıyordu, bir terslik vardı.
Kafası zonklamaya başladığında anladı, nefesini tutuyordu. Hemen içindeki karbondioksite
dönüşmüş havayı bıraktı ve ciğerlerini taze havayla doldurdu. Banyoya girip kapıyı kilitledi.
Can Manay’ın derin, siyah gözleri gitmiyordu aklından, tokalaşırken kendisine bakışı ve elini
kavrayışı, sesi! En fenası da sesiydi. “Senin için burdayım.” deyişi kafasında yankılandı, Duru
içindeki sesi dindirmek için önce tuvaletin sifonunu çekti, sonra suyu açıp kapadı. Bu
hissettiği karmaşa neydi? Niye Deniz’e anlatmıyordu olanları? Niye oyalanıyordu? O gece
Can Manay’ı bahçede gördükten sonra kendi kendine söz vermişti, bir şey daha olursa hemen
anlatacaktı her şeyi. Daha ne olmasını bekliyordu ki?! Deniz’in salaklığına, etrafında
dönenleri göremeyen saflığına, belki de güvenmek adını koyduğu umursamazlığına
öfkelenerek bir süre daha banyoda durdu. Sabırsızca dolanırken nasıl olur da Deniz’in
kendisini böylesine savunmasız bıraktığını düşündü. Hem de onu eve bile davet etmişti... Onu
bu kadar sevdiğini söylerken nasıl olur da Can Manay’ın enerjisini hissetmezdi? Belki de
Deniz, zannettiği kadar sevmiyordu onu, artık.
Aşağıya indiğinde etrafını saran bu enerjiyi dağıtmak için radikal bir hareket yapması
gerektiğini biliyordu. Deniz bu kadar hayal aleminde yaşamasa bu hareketi yapmasına gerek
kalmazdı, o zaman kimse ona bu kadar yaklaşmaya cesaret edemezdi. Erkek dediğin
koruyandı, kapsayan olmalıydı! Göksel hayvanı nasıl da diklenmişti Ada zavallısı için! Ne
kadar tuhaftı ama Allah’ın sosyopatında bile kollama duygusu vardı. Gururu, Göksel ve Ada
gibi acizler tarafından saldırıya uğrarken, kalbi Can Manay’ın kuşatmasındaydı. Niye hep tek
başına savaşmalıydı? Niye bu kadar yalnızdı...
Revize ettiği çizimin üzerinde dikkatle çalışan Deniz, nihayet gerçek bir şeylerin parçası
olabileceğini düşündü. Birileri, en sonunda doğru düzgün bir şeyler yapacak ve Deniz ne
gerekirse, hiçbir karşılık beklemeden verecekti kendinden. Konu para değildi, bu Can Manay
denilen adam düzgün biriydi. Tuhaftı ama düzgündü. Şadiye Reha nasıl da evinden
göndermişti? Bu ülkede kimse bu kadını karşısına almaya cesaret edemezdi ama Can
umursamamıştı bile, hem de kim için! Onu tanımıyordu bile ama Can düzgün biriydi. Doğruya
hakkını vermeyi seçmiş düzgün biri. Doğru olanı görme cesareti olan, taraf tutabilecek kadar
insan biri. Böylelerinden zarar gelmezdi, ne kadar tuhaflıkları olsa da. Duru’nun uzun süredir
etrafta olmadığını ancak başını kağıttan kaldırınca fark etti Deniz ve Can’a, “Sana bir şey
ikram etmedik mi biz ya!?” deyip ayağa kalktı.
Can ne içmek istediğine karar verirken aniden hınzır bir gülümseme belirdi suratında.
Deniz anlamadan, “Ne istersin? Her şey var, hatta Duru’nun bitki çaylarını özellikle tavsiye
ederim.” dedi. Can sırıtması suratına iyice oturunca kollarını iki yana açıp oturduğu koltukta
iyice kaykılarak, “Bir şeyler sarsana, projeyi konuşurken ilham verir.” dedi. Deniz’in
algılaması birkaç saniyesini aldı ve anladığı şeye şaşırmadan, “Yok, gerek yok! Ben
kafamdakini yatıştırmak istediğimde sarıyorum. Şimdi her bir hücreye ihtiyacımız var,
uyuşmayalım.” dedi. Can Manay içindeki hayal kırıklığının midesine oturduğunu hissetti.
Midesine bir yumruk gibi oturan bu duygu asitler salgılamaya başlamıştı bile. Can huysuz bir
şekilde, “Karnım aç.” derken telefonunu eline aldı. Deniz hizmet etmeyi pek beceremeyen bir
adamdı, insanları kendi ihtiyaçlarını gidermek konusunda motive etmekle geçmişti hayatı,