akilah-azra-kohen-fi

Duru hiddetle yürüyordu, ağlamamak için zor tuttuğu gözyaşları burnundan yavaşça sızmaya
başlamıştı bile, neyse ki makyaj falan yoktu suratında. Burnunu hızla eline silip, elini de
parlayan elbisesine kurulayıp yürümeye devam etti. Sert adımları o kadar da hızlı değildi,
çünkü bu sefer Deniz’in kendisini yakalamasına ihtiyacı vardı.
Neydi bu kucaklaşmanın anlamı? Göksel resmen taciz etmişti kendisini ve Deniz nasıl
karşılık veriyordu bu tacize, ona sevgi göstererek mi!? Nasıl bir erkek bu? Böyle mi
koruyordu kadınını!? Can Manay olsa öldürmüştü herhalde o psikopatı, kendisi yapmasa da
icabına baktırmıştı bir şekilde. Duru okulun önüne açılan bahçeye vardığında, geride bıraktığı
kalabalığa baktı. Deniz peşinden gelmiyordu. Duru inanamıyordu, yaşadıkları şeye rağmen
Deniz ortada yoktu! Ondan nefret etti, ona gününü gösterecekti, sonrasında ne kadar yalvarırsa
yalvarsın asla kendisine dokunmasına izin vermeyecekti. Resmen ihanetti bu, Göksel’e
sarılmasındansa bir kadınla onu aynı yatakta yakalamayı tercih ederdi. İçindeki öfke o kadar
kabarmıştı ki, bir şeylere vurmak istiyordu, geri dönüp Deniz’e saldırmak, ona bir daha asla
kendisini göremeyeceğini söylemek istiyordu. Öfkesinden sıkılan yumrukları kolunu aniden
birinin tutmasıyla anında gevşedi. Kendisini durduran kişinin Deniz olduğunu sanarak umutla
döndü Duru ama değildi.
- 7 -
Can ayarlamalarını henüz bitirmişti ki, gösterinin yapıldığı ormanlık bölgeden okulun
bahçesine uzanan toprak yolda sert adımlarla yürüyen Duru’yu fark etti. Gördüğünün Duru
olması inanılamaz gelse de, bu parıldayan elbiseden bile daha parlak bir ten başka kimse
olamazdı. Bu gece Duru’yu tek başına görebileceğini hiç düşünmemişti. Can hayretle Duru’yu
izlerken, onun ağlamak üzere olduğunu fark etti. Gördüğü bir şeyden değil, Duru’nun ona
hissettirdiği bir duygudan geliyordu bu anlayış. Duru’ya yetişmek için okulun girişindeki
merdivenlerden üçer beşer indi. Ama Duru’nun adımları şimdi hızlanmıştı. Artık arkasına
bakmak için yavaşlamıyordu da. Can Manay, Duru’yu kolundan tutarak durdurmak zorundan
kaldı, yoksa yanında koşmak zorunda kalacaktı.
Duru kendisini tutanın Can Manay olduğunu algılar algılamaz önce hiddetle kolunu çekti
kurtardı, sonra refleks halinde iki eliyle Can Manay’ı göğsünden ittirerek haykırmaya başladı.
İçindeki öfke Can Manay’ın varlığıyla patlamıştı. “Sapık! Dokunma bana! Nereye baksam sen
çıkıyosun, bu ne be! Siktir git karşımdan! Sen aşağılık bir sırtlansın. Deniz’in yüzüne gülüyor,
sonra da benim peşime düşüyorsun. Kim yapar bunu ha! Kim!!? Aşağılık bir sırtlandan başka
kim yapar?” dedi ve tokadı Can Manay’ın yüzüne indirdi.
Birinci tokat sert inmişti ama ikincisi kesinlikle daha da sert olacaktı. Can, saliseler içinde
tokadı yiyip yememeye karar verdi. İkinci tokat gerçekten de daha sertti. Sonuçta bir
sporcuydu Duru ve kendini kaldırabilen ellere sahipti, tabii ki tokadı sert olacaktı. Üçüncü
tokadı yerken Can karar verdi; Bu şiddetin tamamı Can’la aralarında geçenlerden
kaynaklanıyor olamazdı. Duru resmen kendini kaybetmişti. Bu öfke tazeydi. Yaşananlara bu
kadar kızmış olan biri, olanları Deniz’e anlatır, hatta polise bile giderdi. Duru’yu öfkesinin
içinde kaybolan birine dönüştürecek ne olmuştu? Neden yalnız başına yürüyordu? Nereye
gidiyordu? Neden gidiyordu?! Deniz neredeydi? Duru ağlamak üzereydi...
Dördüncü tokadın havada olduğunu görünce Duru’nun elini yakaladı Can. Elini indirirken