akilah-azra-kohen-fi

etmesine yol açmıştı. Kızın iki aydır iş aradığını ve kimsenin kızı ciddiye almadığını, Can
Manay’ın ültimatomu yüzünden kızı görüşmeye bile çağırmadıklarını biliyordu. Sadık birçok
başka derginin yanında Krem De La Krem’in de sahibiydi. Derginin genel yayın yönetmeni,
Can Manay’ın ültimatomuyla ilgili kendisine bu bilgiyi aktardığında hemen kızla görüşmek
istemişti ama önce Can’ın ricasına uyarak kızı işten çıkartıp beklemeye karar vermişti.
Kızın olayın ciddiyeti içinde daha da umutsuzluğa düşmesi için iki ay beklemişti. Buluşma
yerini özellikle seçmiş, şehrin dışında ulaşımı oldukça meşakkatli olan bu yerin kızı final
bıkkınlığına getireceğini, derginin kapandığı haberini o anda almanın verdiği yorgunluğun kızı
kendisine açılmakta kıvama getireceğini ve teklif ettiği 10 bin doların o anda kız için yeterli
olacağını düşünmüştü. Yanılmıştı. Kız Sadık’ın teklifini duyar duymaz ayağa fırlamış, on
saniyelik bir süre odayı bir uçtan bir uca adımlayıp sonra Sadık’ın gözlerinin içine bakarak ne
istediğini söylemişti.
“Sizi buraya gönderen kişilere söyleyin, elimde dünyayı durduracak bilgiler var. Ama bunu
tek bir şartla açıklarım. Bana kendi dergimi çıkarmam için küçük bir yatırım yapacaklar.
Haftalık bir dergi olacak bu. Çok fazla bir şey istemiyorum, bu kapanan derginin
malzemelerinden bazılarını bir ay ödünç verseler ve dört senyör art direktör maaşı, bana
yeter. Bana bir ay süre verecekler, çıkardığım dergi birinci ayın sonunda ülkenin en çok
satılan dergisi olmazsa, hayatımın sonuna kadar ücretsiz çalışacağıma dair ne istiyorlarsa
imzalarım ve Can Manay’la ilgili ne biliyorsam anlatırım ama eğer birinci ayın sonunda
dergim en çok satılan dergi olursa, yaptıkları yatırımın karşılığında dergimin %10’unu onlara
veririm ve yine Can Manay’la ilgili bildiklerimi anlatırım, hatta dahasını da öğrenirim.”
demişti.
Sadık gecekondulara doğru uzanan yolun üzerinde hızlı hızlı yürüyen Özge’ye zorlanmadan
attığı büyük adımlarla yetişti. Özge, gözü yerde adım adım ilerlerken, öfkesini dizginlemeye
çalışarak, “Teklifim hâlâ aynı. Size tüm detaylarıyla ne olduğunu anlatırım ama dördüncü
sayıda. Her hafta bir sayı ve eğer birinci ayın sonunda ülkenin en çok satan magazin dergisi
olmazsam dergiyi anında kapatabilirsiniz.” dedi.
Sadık kızın kararlılığından etkilenmişti ama istediği şeyi gerçekleştirmenin imkansızlığının
da farkındaydı. Ülkede işler, güç sahibi kişilerin birbirlerinin açıklarını kullanarak, ki bu;
açıkları örtbas etmelerine yardım ederek ya da halka deşifre olmalarını sağlayarak iki yönlü
de olabilen bir durumdu, kendi pozisyonlarını güçlendirmeleri üzerine kurulmuş bir sistemle
yürüyordu. Bu sisteme çomak sokmaya çalışan herkes, anında sistem tarafından imha edilirdi.
Sistemi çok iyi biliyordu çünkü kurucularından biriydi. Sadık, Can Manay’la ilgili değerli bir
bilgiye sahip olmasının gelecekte epey yararını göreceğini düşünerek çağırmıştı kızı
görüşmeye ama basit bir bimbo 12 yerine Özge gibi türünün tek örneği bir şey çıkınca karşısına
kafası karışmıştı. Kızın kalitesi, Can Manay’ın üzerinde baskı yaratan bu bilgi her neyse,
düşündüğünden daha değerli olabileceğini anlatıyordu. Batmak üzere olan güneşin hâlâ etkili
ısısına, etrafın dayanılmaz çirkinliğine, adımlarını yeryüzünü parçalarcasına vuran kızın
öfkesine rağmen bugünün güzel bir gün olduğunu düşündü Sadık. Kızın yanında huzurlu
hissetmişti kendini. Çocukluğunun geçtiği bu yerde, belki de hayatında ilk defa huzurla yürüdü.
En akıllıcası direk konuya girmekti. Sadık, “Bu teklifin değerlendirilebilmesi için öncelikle
Can Manay’la ilgili konuyu benimle paylaşman gerek. Senin yerinde olsam konuyu bu kadar
uzatıp savaşa dönüştürmeden, kısa bir sohbet için alacağım 10bin doları düşünürüm.” dedi