akilah-azra-kohen-fi

kendilerine inanmayan insanlar sürüsü Tanrı’nın peşinde ona sözde inançlarını sunuyorlardı,
sanki böyle bir sürünün inancının değeri varmış gibi!
Aklına Can Manay geldiğinde, kalkışı yüzünden dönen başını sakinleştirmeye çalışıyordu.
Ondan ne kadar da nefret ettiğini düşündü. Bu durumda olmasının nedeniydi bu adam. İnsanın
hakkını yiyen birine haddini bildirememesi kadar acıtan bir duygu yok diye karar verdi.
Anlıyordu eline tüfek alıp patronlarını, banka müdürlerini falan vuran adamları. Dışarıdan
delilik olarak görülebilen şeyler, içine girildiğinde hak verilen durumlar haline gelebiliyordu
bu hayatta. Sadece bakış açınızı değiştirmeniz yeterliydi. Yenilginin ağırlığı altında ezildiğini
hissederek banyoya doğru giderken, bir gün bu Can Manay denilen vicdansız pisliğin ipini
çekmekle ilgili tuhaf bir umudu olduğunu hissetti. İçindeki kararlılık Don Kişot’unkine
benzeyen bir şey olsa da, şimdilik hâlâ umut vericiydi.
Siparişi gelene kadar sıcak duşun altına girdi. Sadık’ı bir daha görmeyeceğini düşündü,
yeterince salak durumuna düşürmüştü kendini ve bir daha görüşmeseler iyi olacak diye karar
verdi. Duşun altında kafasından akan suların uğultulu sesini dinlerken yok olmak istiyordu.
Ateş düşürücü ilaçlar işe yaramıştı, ateşi hafiflemişti ama yaklaşık yarım saat üstünden
akıttığı sıcak su Özge’nin vücut sıcaklığını tekrar yükseltmeye yetti. Banyodan çıktığında
havluyla kısaca kurulandı, eline aldığı bornozu giymeden çıplak bir şekilde banyodan çıktı.
Koridorda kendi odasına doğru yürürken önünden geçtiği aynada üzerinden çıkan buharlara,
sıcak suyun ve ateşinin etkisiyle iyice kızarmış suratına baktı. Islak saçlarından damlayan
sular önce omuzlarına, oradan da kayıp göğüslerinin arasından, kenarından ince bir iz
bırakarak vücuduna akıyordu. Vücudu o kadar sıcaktı ki, suyun bıraktığı ince iz anında
buharlaşıp yok oluyordu. Özge bir tane daha ateş düşürücü almaya karar verdi. Ama önce
hemen bir şeyler yemeliydi yoksa ilaçları hazmetmesi imkansızdı, kusacaktı. Çıplak bir
şekilde salona gitti, tabakta yarım bıraktığı çorbaya bir parça ekmek bandırarak ağzına attı.
Hiçbir tat almıyordu, görevini yerine getiren bir asker gibi ikinci ekmek parçasını da çorbayla
ıslattı ve ağzına tıktı. Kapı çaldığında ağzında hâlâ yutmaya çalıştığı lokmayla çırılçıplak
salonun ortasındaydı. Yatak odasına fırlayıp üzerine hızla bir atlet ve pamuklu kocaman bir
anneanne külotu geçirebilmişti. Koridorda kapıya doğru ilerlerken aceleyle pijamasının altını
geçirip kapıya vardı. Gelen yemeğiydi. Kapıyı dikkatlice aralayıp vücudunu kapının ardına
gizleyerek paketi aldı, sutyensiz göğüsleri askılı atletin içinde kurye için fazlasıyla dikkat
çekici olabilirdi. Kafasını uzatıp yemeğin ücretini sordu, kapının yanındaki ayakkabılığın
üstünden parayı alıp, vücudunun kapının arkasında kamufle olmasına dikkat ederek parayı
uzattı, paranın üstünü beklerken kapıyı çok az aralık bıraktı ve elindeki yemeği hemen
sehpanın üstüne koydu. Parasının üstünü almak için geri döndüğünde kapıdan sadece elini
uzattı, üstünü alırken eliyle kuryenin beklemesi için bir işaret yaptı, kapının arkasındaki yerine
geçip elindeki paradan bahşiş için ayırdı ve elini kapının aralığından uzatırken, “Buyrun.”
dedi.
Bir anda elini buz gibi bir el kavradı. Sıçrayıp başını kapının aralığında uzattığındaysa,
karşısında Özge’nin küçük elini kendi iri elinin içine almış Sadık’ı gördü. Sadık, paranın
Özge’nin avucunda hapsolmasına neden olacak şekilde Özge’nin parmaklarını kıvırmıştı.
Özge hem Sadık’ın varlığına, hem de Sadık’ın suratındaki sempatik ifadenin nedenine
şaşkınlıkla bakakalmıştı. Dergi daha ilk sayısında batmıştı ve suratındaki ifade, parasını
batıran birine yöneltilmiş bir ifadeden çok, bir dosta hitap eden sıcaklıktaydı ya da Özge’nin