akilah-azra-kohen-fi

Ayağıyla yere vurdu, tekmeledi. Kendine çok kızgındı, etrafı tekmelerken yerden kalkan
toprağın tozunda kendine olan nefretiyle savaştı.
Duru aracı nasıl çalıştırdığını, ne hızda U dönüşü yaptığını hatırlamıyordu ama Can’ın o
ıssız yerde öylece durduğunu, dikildiği yerden hiç kıpırdamadan kendisine baktığını
hatırlıyordu. Bir süre hızlı bir şekilde aracı kullandıktan sonra ancak biraz kendine gelebildi.
Yaşadığı şeyi analiz edebilmek için durmalıydı, durdu ve düşündü. Düşündükçe kalbi iyice
hızlandı. Eteğinin üzerindeki ıslaklığa baktı dikkatle, adam resmen üzerine boşalmıştı. Belki
de erken boşalma sorunu vardı. Ama asıl tuhaf olan kendisinin de ıslanmış olmasıydı. İç
çamaşırındaki kayganlık o kadar yoğundu ki, sevişmeye ne kadar hazır olduğunu anladığında
kendinden tiksindi. Eve varmak için en az bir saate yakın yolu vardı ve Deniz hâlâ
aramamıştı.
- 5 -
Deniz eve girdiğinde, nihayet doğru arazinin seçilmiş olmasından dolayı çok mutluydu.
Tüm ölçümler yapılmış, projeye uygunluk testleri tamamlanmış ve Deniz’in onaylamasıyla
araziye karar verilmişti. Bu Can Manay nasıl bir adamdı! Söylediği her şeyi gerçekleştirmek
için elinden geleni yapan birinin varlığı dünyayı yaşanır kılmaya yetiyordu. Deniz her zaman
sözünün eri olmak için çok çalışmış, ağzından çıkanları uygulamaktan başka bir seçenek
bırakmamıştı kendine. Ya yapardı ya da konuşmaz. Nihayet kendisi gibi birilerinin var
olduğunu görmek rahatlatıcıydı. Can Manay’ın kaynakları ve kendi vizyonuyla daha neler
yapabilirler diye düşününce, yaşadığı dünyanın cennete dönüşmek üzere olduğunu sanan
herkes gibi gülümsedi, umut dolu. Eve girip dosyaları masanın üzerine bırakırken Duru’nun
merdivenlerde öylece oturduğunu fark etmedi, mutfağa su içmek için girdiğinde de fark etmedi
Duru’yu çünkü alışkın değildi onun sessizliğine, görünmezliğine. Duru yukarı çıkan
merdivenlerin iki basamak yukarısında oturmuş öylece duruyordu. Deniz ancak yukarı
çıkmaya karar verdiğinde gördü Duru’yu. Eli kan içinde, merdivende dalıp gitmişti.
Deniz’in heyecanlı bir şekilde kendisiyle konuştuğunu anlar anlamaz kendine geldi Duru, ne
kadar zamandır öylece oturduğunu bilmiyordu. Kendini eve attığında yığılmıştı o
merdivenlere ve hiç kıpırdamaya fırsat bulamadan kaybolmuştu kendi düşüncelerinde.
Deniz’in, elindeki kana bakarkenki endişesi onu uyandırdı, donuk bir ifade ve soğuk bir ses
tonuyla, “Ben kanayınca mı fark ediyorsun yaralandığımı!” derken elini çekti sakince, kalkıp
yukarı çıktı. Deniz elindeki kan yerine yaşadığı şoku fark edebilseydi, her şeyi anlatırdı ona.
Artık önceki dünyasından kopuktu, paylaşmak, anlatmak istediği hiçbir şey kalmamıştı
içinde, tek istedi yalnız kalıp birkaç saat önce yaşadıklarını tekrar tekrar kafasında
canlandırmaktı. Üzerindeki elbiseleri çıkarırken eteğinde Can Manay’dan kalan lekeye baktı
dikkatle ve elindeki kan lekesinin kurumuşluğuna. Elini kaldırıp banyonun ışığında inceledi,
Can Manay’dan parçalar bulaşmıştı bedenine diye düşündü. Can Manay’ın öptüğü dudaklarına
baktı aynada, parmak uçlarıyla dokundu dudaklarına ve kendi yüzünün yansımasında uyanarak
bir şokta olduğunu anladı. Ne kadar garip, kopuk görünüyordu. Deniz fark etmemişti... Aslında
fark etmemesine imkan yoktu, basbayağı artık onu umursamıyordu. Besbelli Deniz’in gözünde
önceliğini kaybetmişti Duru. Kendini görünmez hissediyordu. Onunla konuşmalıydı.
Kafasındaki notlarla savaşması yetmezmiş gibi Duru’nun hırçınlığı da eklenmişti. Kendini