akilah-azra-kohen-fi

şimdi Can Manay misafir koltuğunda otururken sıkıldı ve gülümseyerek, “Abi siz Duru’yla
konuşun bu konuları, ne yemek isterseniz bana uyar.” deyip Duru’ya seslendi.
Duru aşağıya indiğinde Can Manay telefondaki konuşmasını yarıda kesip, “Sushi ne
yersin?” diye sordu. Duru, içinde hiçbir mesaj içermeyen soruyu düşünüp, “Sushi mi sipariş
ediyoruz?” dedi. Can kafasını evet anlamında sallayıp telefonda konuştuğu kişiye, “Sen
dediğim gibi yap.” deyip hemen telefonu kapadı. Kendisine bakan Duru’ya kaldırdı kafasını,
dudaklarını hafifçe bükerek sevgiyle gülümsedi ve karşısında dikilen Duru’nun vücudunu
siyah, derin gözleriyle süzdü. Duru hemen Deniz’e seslendi. “Can sana bir şey diyor!”
Can’ın bir şey falan dediği yoktu, özellikle de Deniz’e ama Duru, Can Manay’ın bakışını
yakalaması için bir fırsat vermek istedi Deniz’e. Deniz’se kafasını kağıtlardan kaldırmadan
dalgın dalgın, “Hımm? Ne?...” diye sordu. Can, Duru’nun girişiminin sonuç vermediğini
görünce o kadar eğlendi ki bakışlarını hiç Duru’dan ayırmadan güldü. Duru, “Deniz sushi
yemez!” dedi çıkışarak. Can Manay dudaklarındaki kıvrık gülümsemeyi belirginleştirerek,
“Başının çaresine baksın o zaman. Ben sadece bizi düşünürüm.” dedi. Duru Can’ın
söylediklerini Deniz’in duyup duymadığına baktı. Deniz dinlemiyordu bile ya da daha kötüsü
duymuştu da umursamıyordu. Deniz bir şey hatırlamış gibi fırlayıp aşağı indiğinde Duru,
Deniz’i durdurmak için ona seslendi ama Deniz eliyle bir dakika işareti yapıp Duru’yu geçti.
Resmen yalnız bırakmıştı onları!
Can oturduğu yerde bacak bacak üstüne atarken, “Baş başayız.” dedi. Duru, Deniz’in
aşağıya indiğinden emin olduktan sonra içinde karmaşaya yol açan tüm duyguları toparlayıp
hiddete çevirerek döndü Can Manay’a ve konuştu. “Bana bak Can Manay! Bu yapmaya
çalıştığın şeyin ne kadar çirkin olduğunu ve belki senin için oyun olan bu saçma hareketlerin
bir sürü insana zarar verebileceğini anla! Biz senin dünyana ait değiliz! Ahlaklıyız!
Olduğumuz gibiyiz. Öyle tuvaletlerde, kapı arkalarında istediğinde elde edeceğin,
istemediğinde göndereceğin kişiler değiliz! Bu oynadığın oyunu bırak yoksa ben Deniz’le
konuşucam!” dedi. Konuşması biter bitmez dönüp salondan çıkmak üzereydi ki Can, Duru’yu
omurgasından yakalayan bir ses tonuyla seslendi ona, “Duru.” diye. Duru kendisine
seslenildiğini duyduğu halde yürüyüp çıktı salondan ve Can ikinci kere, “Duru” diye
seslendiğinde mutfağa girmişti bile. Yerlerin cam içinde olduğunu hatırlar hatırlamaz attığı
adımı geri çekti ama çoktan camlara basmıştı. Ayağı acıdığı halde hiç ayağına bakmadı,
Can’ın bir kez daha seslenmesini bekledi ve her an peşinden gelebileceğini düşünerek tetikte
durdu. Can ne geldi, ne de bir daha seslendi. Duru içindeki meraklı öfkeye yenik düşerek
yeniden döndü salona. Can Manay oturduğu koltukta doğrulmuş, dirseklerini dizlerinin üstüne
koymuş ve kafasını ellerinin arasına almış, avuçlarıyla saçlarını ovuşturuyordu yavaşça.
Sıkıntılıydı. Duru, Can Manay’ı eğlenirken bulacağına emindi salona girerken, şimdi bu
düşünceli görüntüsü iyice kafasını karıştırdı. İçinde bir yerlerde bu adama bulaşmayıp yukarı
çıkması gerektiğini biliyordu ama çözemediği bu adam şimdi iyice garip davranıyordu, Duru
gidemiyordu. Ne söyleyeceğini bilemedi ve aklına gelen ilk şeyi söyledi, “Efendim!?”
Can, Duru’nun salonun girişinde dikildiğini görünce hemen doğruldu, suratında acı vardı.
Duru’nun bu ifadeye olan şaşkınlığı Can’ı içten içe rahatlatsa da, ifadesini korumak
konusunda ekstra özen göstererek ve bu anın Duru’yla arasında olma olasılığı olan her şey
için son şansı olduğunu düşünüp iyice sıkılarak konuştu.
“Kendimi nasıl kontrol etmeye çalıştığımı... nasıl kaçmak istediğimi, kafamdan silmek için