akilah-azra-kohen-fi

2. BÖLÜM
- 1 -
2 ay sonra Özge...
İki ay. Aşağılanmış, küçümsenmiş, kabul edilmemiş, en kötüsü de çok kötü bir şekilde
kovulmuştu... Boğazın iki yakasını birbirine bağlayan köprünün üstünden geçerken, bu
köprüden daha önce atlamış insanları düşündü Özge. Kendini asan, bileklerini kesen, beynini
dağıtan zavallı insanları... Üç ay önce çok anlamsız gelen bu düşünce, şimdi kendi beyin
hücrelerinde sinsice dolaşmaktaydı. Yapacağından değildi tabii ki ama yapanları anlamaya
başlamıştı, bu bile çok rahatsız ediciydi. İki sene önce gazetede okuduğu bir haber geldi
aklına. Kadının biri iki kutu ilaç içmiş, bileklerini kesmiş ve en sonunda da kendini vurmuştu.
Ölmek için yapılması gereken ne varsa yapmıştı kadın ama hâlâ hayattaydı, hem de kendisini
vurmasından on altı saat sonra bulunmasına rağmen. Haberi detaylarıyla hatırlamaya çalıştı.
Kurşun ağzından girmiş, beyinciğe ya da ana damarlardan birine değmeden enseden çıkmıştı.
Kadın niye ölmek istemişti? Bundan bahsedilmemişti. Kadının intihar girişimi çok ısrarcı
olmasına rağmen, hayatta kalabilmesi büyük haber olmuştu ama neden yaptığı hiç
sorgulanmamıştı. Bu yüzyılda insanlar motivasyonlarla değil olaylarla ilgilenmeyi
seçiyorlardı, işte bu bile dünyanın kendi çevresinde döndüğünün bir kanıtıydı. Dönüp duran,
kendini tekrarlayan bir düzen içinde kaybolmuş ruhlar.
Başka bir aktarmaya bineceği durağa yaklaştığını fark ettiğinde kendine geldi. Gideceği
televizyon kanalına ulaşması için üç aktarma daha değiştirmesi gerekecekti. İki ay boyunca tek
tek, işten ayrılınca başvurmayı düşündüğü her yere başvurmuştu. Kovulma şokunu atlattıktan
bir saat sonra hissettiği özgürlük geldi aklına, kendini ne kadar güçlü ve yeniliklere açık
hissetmişti. İlk başvurusunu yapmak için, en iyi dergiler arasında nasıl da zorlanarak seçim
yaptığını düşündü. O zaman emindi hemen kabul edileceğine. Daha önce kendisiyle
çalışabileceklerini belirtmiş iki, üç kurumun kapısı şimdi duvar olmuştu. Kimse onunla
çalışmak istemiyordu. Aylin’in ayakkabılarını giymediği için kendisine kızdığını biliyordu,
hatta bileğinin kırılmasından kendisini sorumlu tutabileceği de gelmişti aklına ama onu ertesi
gün işten çıkaracak kadar, hem de yerine bakacak kimse olmadığı halde bu kadar hızlı ve net
bir şekilde onu kovacak kadar kendisinden nefret edebileceğini hesaplamamıştı. Can
Manay’la yaptığı tatsız röportaj da vardı, adamı epey kızdırmıştı ama ne olursa olsun, bir
asistanı kafaya takıp saçmalayacak biri değildi Can Manay. Bilge biriydi. Aylin’in
telefonlarına cevap bile vermemesi her şeyi açıklıyordu aslında. Onu hastanede ziyaret ettiği
geceyi düşününce tüyleri ürperdi, Aylin’in ikiyüzlülüğü, iki aya rağmen hâlâ hayret vericiydi.
O gece nasıl da her şey yolunda gözüyordu. İki saat boyunca hastanede, yanında oturup
Aylin’in gevezeliğini dinlemiş, ona açılışı, dans gösterisini, sahnenin nasıl dizayn edildiğini,
Can Manay’ın Sıla’yla oynaşmasını anlatmıştı, röportajla ilgili kısımları sansürleyerek.
Ertesi gün işe gittiğindeyse binaya girememişti bile. Önce kartının bozulduğunu düşünmüş,
yan kapıdan girmek istemişti. Ne salaklık diye düşündü. Kendini düşürdüğü durumu
canlandırdı kafasında. Vücudundaki tüyler acı ile kalkınca o anı düşünmekten vazgeçti. Nasıl