akilah-azra-kohen-fi

merkezi yaptırmak istiyorum, okulla birleşmiş bir gösteri merkezi.” diye konuya girmiş ve
hazırlanan bir projeyi onlara gösterip fikirlerini almak istediğini söylemişti. Deniz’in gözünde
çakan ateşte heyecanını görüp, “Fikirlerinize ihtiyacım var.” diye eklemişti. Duru, gecede
olanların kafa karıştıran etkisiyle umursamadan giderken, Deniz, “Ülkenin en çok ihtiyacı olan
şey bu. Bir ilham kaynağı olarak işleyen bir okul harika olur!” diyerek atlamıştı oltaya. Can
bugünkü görüşme için sekreterinin kendisini arayacağını söylemiş ve Duru’nun gidişinden
dolayı içine yayılan sıkıntının suratına yansıyan isteksizliğini kamufle ederek uğurlamıştı
Deniz’i. Uydurduğu bu fikir sayesinde zarardan kara dönüştürecekti her şeyi, son anda.
Telefonu çaldığında, arayanın Zeynep olması Can’ın kalbini hızlandırdı, gelmişlerdi.
Duru’yu görmesine çok az kalmıştı. Can, karşısındaki camdan yansımasına baktı. Baktığı şey
nasıl göründüğü değil, karşısındakini nasıl hissettirdiğiydi. Karşıda uyandırılan duygunun,
yansıtılan yakışıklılıktan çok daha güçlü olduğunu öğrenmişti ve bunu en güçlü silahı haline
getirmek için çok da çalışmıştı. Samimiyeti en samimi seviyede taklit edebilmekten geliyordu
bu güç. Sevilmek isteyen birine onu sevdiğinizi hissettirmek, beğenilmek isteyene
beğendiğinizi hissettirmek, yalnızlık çeken birine hep yanında olduğunuzu hissettirmek,
başarısız birine başarıya giden yolun sizden geçtiğini hissettirmek... Ve bunu yüreğinizden
geliyormuşçasına yansıtmak, işte bu Can Manay’ın eşsiz gücüydü. Duru’ya nasıl
hissettirmeliydi?
Muhtemelen şimdi seans odalarını gezdiriyordu Zeynep onlara. Etkilenmiş miydi acaba? Bu
ziyaretin, geçen geceki bakışmadan sonra Duru’nun içindeki merak tohumlarının canlanması
için en uygun fırsat olduğunu düşündü, bu düşünce huzur verdi ona. Suratında beliren
gülümsemeyi camdaki yansımasından fark ettiğinde, masanın üzerinde duran telefonunu aldı
eline. Zeynep yukarı çıkışlarını haber vermek için çaldırdığında kaçırmak istemiyordu.
Telefon iki kere, Can’ın hesapladığından daha önce çalmıştı. Bir terslik mi vardı?
Kafasından bu olumsuz düşünceyi uzaklaştırıp birazdan Duru’yla tokalaşacağını hayal etti.
Kalbi sanki yerinden çıkmak üzereydi.
Zeynep kapıyı açıp içeri önden girdiğinde, ardında onu takip eden bir tek Deniz vardı. Kapı
tamamen kapanana kadar Can dikkatle baktı. Deniz’in ardında kimse yoktu. Deniz’le
tokalaşırken Duru’nun neden gelmediğini sormamak için çok zorlandı ya da suratındaki hayal
kırıklığının anlaşılmaması için. Deniz sıkıca tokalaşıp dikkatini hemen masanın üzerindeki
projeye vermişti bile. Zeynep, Deniz Bey’in binayı gezmek yerine bir an önce projeyi görmeyi
tercih ettiğini açıklayıp odadan çıkarken, Deniz eğilmiş projeyi detaylarıyla inceliyordu.
Doğrulduğunda, “Nereyi düşünüyorsun?” diye sordu. Can’ın, Deniz’in projeyle ilgili sorusuna
cevap vermesi bir an sürdü. Yaşadığı hayal kırıklığının etkisi kolay hazmedilir gibi değildi.
Kafasını sallayıp, “Yer konusunda oldukça esneğiz, önemli olan öğrencilerin kolay
ulaşabileceği bir lokasyonda olması.” diye uydurdu.
Bunu daha önce hiç düşünmemişti ama önemli değildi, Can’ın işiydi bilmediği bir sürü
soruyu eminmiş gibi cevaplamak. İlgisini konuya yöneltmekte zorlanarak Deniz’e, “Nasıl
buldun?” diye sordu. Deniz cevap vermekte tereddüt edince Can, “Ne düşünüyorsan onu söyle
lütfen” diye üsteledi. Topu Deniz’e atmak istiyordu, şu an hissettiği karmaşa içinde dinleyici
olmak daha kolaydı. Deniz, “Önyargılı olmak istemiyorum. Hakkıyla bir cevap verebilmem
için burda yapmak istediğin şeyin ne olduğunu anlamam lazım önce.” dedi. Can, Deniz’in
kafasının iyi olmadığını gördü. Dikkatle baktı gözlerine. Yakışıklı bir erkekti bu. Erkekliği