akilah-azra-kohen-fi

izlemeye koyuldu. Müziğin yeniden başlaması için sabırsızlanıyordu.
Ada, kendilerini izleyen Duru’ya, istem dışı iki kere bakmıştı, her defasında da bir daha
bakmamak için kendini disipline etmeye çalışmış ama bakışları kendi kontrolü dışında
Duru’ya kaymıştı. Bunu engellemek için sırtını Duru’ya dönüp Deniz’in arkasına geçti ve
yerde dizili olan kağıtlara verdi dikkatini. İşleri nerdeyse bitmek üzereydi. Toplantı da, ilk
prova da iyi geçmişti. Duru’nun yokluğu Ada’yı rahatlatmış ve Deniz’le olan doğal iletişimini
sağlamlaştırmıştı. Keşke Duru biraz daha geç kalsaydı diye düşündü. Keşke Duru hiç
gelmeseydi...
Deniz, gösterinin açılış sahnesi için Ada’nın bestelediği parçayı çok beğenmiş ama
bestenin uzun olması nedeniyle bu parçayı gösterinin başka yerinde kullanmak üzere ayarlama
yapmıştı. Şimdi düzeltilen notalar bu ayarlamanın son safhasıydı. Ada bu gelişmeden
memnundu, gösterinin girişi için başka bir parçası daha vardı. Aslında bir yıl önce yazdığı bu
parçayı, Duru’nun dansıyla yapılmak istenen açılışta kullanmak resmen işkenceydi. Kendisi
için çok özel bu parçayı Duru’yla paylaşmak istemiyordu. Bunu bu şekilde açıklayamayacağı
için, Duru’nun yokluğunu fırsat bilip dansçılar yerine müzisyenlerin ve ışık oyunlarının
kullanıldığı açılış sahnesi fikrini toplantıda herkesle paylaştı. Fikir güzeldi, en önemlisi müzik
muhteşemdi. Bu girişi onaylamak için iki saat sonra, hava kararınca, ekibinin tamamı yeni
sahnenin önünde buluşacaklardı.
Duru dışında herkesin haberi vardı bu plandan, giriş sahnesindeki kendi dansının büyük
olasılıkla iptal edileceğini duyunca, Duru’nun ne hissedeceğini, tepkisini düşünmek Deniz’e
çok can sıkıcı geliyordu, daha da kötüsü bugün böyle bir konuyu açmak için olabilecek en kötü
gündü. Sabırsızlıkla arkada bekleyen Duru, Deniz ve Ada’nın notalarla ilgili kendi aralarında
konuşmalarını fırsat bilerek onlara, “Bir daha çalacak mısınız?’’ diye seslendi.
Deniz, “Evet.” diye cevaplarken, müziğini Duru’nun sahiplenici etkisinden koruma
içgüdüsüyle Ada, “Hayır.” diye cevap vermişti. Deniz ve Ada çelişki içinde birbirlerine
baktılar. Deniz sakince, başta Ada’ya ve orkestranın diğer üyelerine, “Çalmak ister misiniz?”
diye sordu.
Orkestradakiler tabi ki de çalmak istiyorlardı ve Ada istemeyerek de olsa başıyla
onaylayıp yerdeki kağıtları sıraladı ve viyolonseli bırakıp kemanının başına geçti.
Sahnede çöktüğü yerden kalkmayan Deniz, müzik başlamak üzereyken arkadaki koltuklardan
birinde oturan Duru’ya dönüp göz kırptı. Sadece dudaklarını kullanarak sessiz bir şekilde,
“İyi misin?” diye sordu.
Duru, kocaman parlak gülümsemesiyle başını evet anlamında sallayarak cevap verdi
Deniz’e. Deniz gülümsedi ve yüksek sesle Duru’ya açıkladı, “İki saat sonra, güneş inince
sahneyi denemek için genel prova yapacağız.”
Duru ve Deniz arasındaki enerjiyi kendi damarlarında dahi hissedebilen Ada, müziğe
başladığında başta birkaç kez yarım notaya basınca, gözlerini kapayıp Duru’nun varlığını
kafasından silmeye çalıştı ve elindeki kemana adapte olarak müziğine devam etti. Ama
düzeltilen notalar orkestranın diğer üyelerinde farklılık gösterdiği için müzik istenilen
akıcılıkta değildi ve Deniz eliyle durmalarını işaret ettiğinde hepsi telaşla kendi kağıtlarını
birbirleriyle kıyaslamaya başladılar.
İki saat sonra yapılacak prova için hazırlanması gerektiğini düşünen Duru, kendisini
durduran Deniz’in acilen kendisine bir açıklama yapmasını beklerken bir terslik olduğunu