akilah-azra-kohen-fi

kendisine el sallayan Deniz’e ters bir bakış atıp kafasını çevirdi ama bu da anlaşılmamıştı,
çünkü Deniz çok meşguldü.
Can o an yarattığı motivasyonun kırılmaması için Duru’nun suratına hiç bakmadan arazinin
ortasındaki kendi aracına yürüdü ve aniden Duru’yu elinden tutup kendisini takip etmesine
yardım etmek için hafifçe çekti. Duru elini çekmekte birkaç saniye gecikse de, hemen elini
Can Manay’ın elinden kurtardı ama kalbindeki hızlanmaya engel olamadı. Bu adamın tuhaf bir
dokunuş şekli vardı. Kendisini çok değerli hissettiren bir dokunuştu bu, Deniz’inki gibi
vulgar 24 ve almaya yönelik değil, tenine değer veren, tapan bir dokunuştu bu. Yumuşak ve çok
istekli. Can, Duru fikrini değiştirmeden arabaya ulaşmak için hızla yürürken, Duru bir anda
sıçrayarak yanından geçti.
Bilge uzaktan onlara bakarken, Can Manay’ın ceylanı diye düşündü kız için. Üzerindeki
dans kıyafeti içinde bir ceylan gibiydi, ince, narin, çevik, kovalarsan asla yakalayamayacağın,
sana gelmesi için sabırla tuzaklar kurman ve tuzakların başında bıkmadan beklemen gereken
bir ceylan. Deniz’in sevgilisiydi bu kız ve Can Manay’ın yokluğunu çektiği belki de tek şeydi.
Can Manay’ın kıza karşı olan enerjisini diğerlerinin anlamaması şaka gibiydi. Belki de
görmezlikten gelmeyi öğrenmişti bu adamın etrafındaki herkes. Deniz’in anlamamasıysa çok
normaldi, adam hayatının konsantrasyonunu yaşıyordu bu günlerde, hiçbir şey anlayacak
durumda değildi. İnandığı şeyi var edebilmek için tüm enerjisini akıtıyordu, yaşadığı dünyayı
değiştirebilecek güçte olanlar ancak dünyasal olayları kafalarından çıkartabildiklerinde
başarabiliyorlardı. Deniz de başarabilirdi, tabii Can Manay izin verirse... Bilge, Deniz’le
tartışmak yerine Can Manay’ın yokluğunu fırsat bilip onunla sohbete başlamış mimarlara
baktı. Zavallı Deniz diye düşündü. Etrafındaki tuzakları göremiyordu, tuzaklara dikkat etmek
ciddi enerji isteyen bir şeydi, bu da Deniz gibi bir adamın enerjisini harcamayı seçeceği bir
yer değildi. Sadece üretmek istiyordu o, hayat ona koruması gerektiğini de öğretecek diye
düşündü Bilge içi acıyarak. Yukarıya baktı, şimdi aynı arabaya binmek üzereydiler. Can
Manay’ın kıza bakmamak için çaba harcaması Bilge’ye bir tiyatro oyununu izlemek gibi
gelmişti, ilk defa bu kadar çaresiz görüyordu onu, nerdeyse acınacak bir hali vardı. Deniz gibi
bir adamın kadınına aşık olmak, bir Tanrı’nın Tanrıçası’ndan seninle çocuk yapmasını
istemek gibi zavallıca bir şey diye düşündü. Sonra yine yakın hissetti Can Manay’a, ikisi de
kendi çaplarında zavallıydılar. Bilge artık istemekten bile korkar hale getirilmiş şekilde
eğitilmişti hayat tarafından. Can Manay’sa her istediğini elde eder şekilde deneyimlemişti
aynı hayatı ama şimdi onu kendisiyle aynı noktada, duyguda buluyordu Bilge. Can’ın Duru’ya
duyduğu imkansız ilginin imkansızlığında ciddi bir yakınlık hissediyordu ona karşı ve
anlayabiliyordu onun hayatının nasıl da bir anda kabusa dönüşebileceğini. Her şeyi olan bir
adamın tek eksiğine çektiği açlıktan daha ağır bir açlık olamazdı herhalde diye düşündü.
Zavallı Can Manay, o kadar çaresiz ve ezik görünüyordu ki.
Arabaya ilk varan doğal olarak Duru’ydu, bir an dönüp geriden gelen Can Manay’a baktı,
hemen bakışlarını çevirdi ve araziyi inceliyormuş gibi yaparak onu bekledi. Can nefes nefese
kaldığını kamufle ederek arabaya varırken, Duru’nun çevikliğine hayran kalmıştı. Önce öndeki
yolcu koltuğunun kapısını açacaktı ki hemen vazgeçti. Duru’dan yapmasını istediği hiçbir şey
yapılmayacaktı, biliyordu. Onun yerine kendisi hemen şoför koltuğuna oturdu ve kapıyı
kapadı. Duru birkaç saniye aracın önünde Can Manay’a bakıp ne yapmaya çalıştığını analiz
etmeye çalıştı, Can teslim olduğunu anlatan bir vücut diliyle kafasını geriye yaslamış Duru’ya