akilah-azra-kohen-fi

Kendi lanetlenmişliğinden ne olursa olsun bir kaçış olmayacağını düşünürken aklına Murat’ın
yumuşak ellerinin kolunda bıraktığı his geldi. Olsun diye düşündü, Murat’la olan anısı hâlâ
korumadaydı, ne olursa olsundu. Kendini, kaybedecek hiçbir şeyi olmayacak kadar fakir ama
Murat’la yaşadığı geceye sahip olduğu için, her şeyden daha değerli bir şeye sahip biri gibi
hissederek çaldı Can Manay’ın kapısını.
CM kitapçığında yazdığı gibi, ses gelmemesine rağmen kapıyı iki kere çalıp beş saniye
bekledikten sonra içeri girdi. Kapının önünde kendisine komut verilmesini bekledi ama odada
kimse yoktu. Odanın tamamen boş olduğunu anladıktan sonra geri çıkmak üzere kapıya yöneldi
ama odanın sağ cephesindeki yarı açık bir başka kapıdan gelen konuşma sesleri dikkatini
çekti. Kitapçıkta böyle bir durumla ilgili ne yapılması gerektiği yazmıyordu. Yazmış olsa ne
kadar garip olabileceğini düşünüp kendi kendine güldü. Can Manay kendisini görmek
istediyse, onu bulmasının doğru olduğuna karar verdi, aralık olan kapıya doğru ilerledi ve
kapıdan kafasını uzattığında, işte Can Manay oradaydı. Kendi özel toplantı odasında, yanında
üç adamla birlikte, toplantı masasının üstündeki tuhaf bir binanın maketine bakıyorlardı.
Adamlardan ikisini daha önce görmüştü aslında, mimar olduklarını biliyordu ama uzun boylu
olanı ilk defa görüyordu. Kısaca adamlara ve masanın üzerindeki makete dikkatle baktıktan
sonra, incelemesinin Can Manay tarafından rahatsız edici olarak algılanmamasını
garantilemek için kafasını öne eğdi, cezalı bir çocuk gibi göründüğünü düşünerek ve ne tarafa
bakması gerektiğini bilmeyerek kapıda öylece durdu.
Can Manay sakin, masanın en başında dururken, uzun boylu adam hararetli bir şekilde iki
mimarla tartışıyordu. Elindeki kağıtları sallayarak metalik görünümün binanın ruhuna tamamen
aykırı olduğunu, merkezden uzaklaştıklarını, organik materyaller dışında hiçbir şeyin
ihtiyaçlarını karşılamayacağını söyleyip kağıtları masanın üstüne attı. Kağıtlar masaya
saçılınca, Bilge masanın üstünde maketi bulunan binanın aynısının dış cephesi değişik
şekillerde dizayn edilmiş hallerini gördü. En üstteki örnekte binanın dış cephesi aynalı
camlarla kaplanmış ve parlama efektleri verilmişti, hemen altındaki örnekteyse dış cephe
metal konstrüksiyonla şekillendirilmişti. Diğer örnekler üst üste durdukları için göremedi,
zaten mimarlardan genç olanı kağıtları toplamaya başlamıştı bile. Uzun boylu adam
konuşurken mimarlar konuşmadan adamı dinlediler ama aslında gözleri Can Manay’daydı.
Ortamdaki enerji garipti. Mimarlar Can Manay’a, Can Manay’sa bu uzun adama bakıyordu.
Adamınsa kimseyi taktığı yoktu, binanın organik olmasını istiyordu, o kadar. Bilge burada ne
işi olduğunu ya da olabileceğini düşünürken Can Manay, “Bilge gel buraya.” diye bakışlarını
adamdan ayırmadan seslendi. Bilge itaatkar hemen Can Manay’a yaklaştı, adını doğru
söylemesi bile sanki iltifattı.
Can Manay adama, “Bilge özellikle bu projenin asistanlığını yapmak için burda.” dedi ve
Bilge’ye dönüp, “Deniz Bey, sanat projemizin fikir babası. Bundan sonra projeyle ilgili
gerekli konularda seninle iletişime geçecek.” diye açıkladı. Bilge tokalaşmak için elini uzatıp
uzatmamak konusunda tereddüt etti, kendisini tokalaşılmak istenecek kadar değerli
görmüyordu ama Deniz elini hemen uzatınca tokalaştılar. Bilge mimarlarla da kısaca tokalaştı.
Bu kısa tanıştırılmadan sonra mimarlar ve Deniz tartışmaya devam ederken Bilge öylece
durdu. Buraya psikoloji konusunda eğitim almaya gelmişti, mimari değil. Mimariden hiç
anlamazdı ve asistanlık hayatının bu konu üzerine sapması ciddi adaletsizlikti. Can Manay,
“Gidebilirsin.” diyene kadar Bilge öylece dikildi orada. Gitmek için kapıya yöneldiğinde