akilah-azra-kohen-fi

ağır, fark edilmeyi dileyerek etrafta dolandı. Kostüm odasında kıyafetlerini değiştirdi, makyaj
odasına kendisine verilen aksesuarları teslim etti, reji odasına intercom’u bıraktı... Fark
edilmedi.
Temizlik bölümünde çalışanlar ellerinde gelişmiş cila makinalarıyla ortaya çıktıklarında,
binada güvenlikçiler ve Bilge’den başka kimse kalmamış gibi görünüyordu.
Boş ve karanlık stüdyoya gitti, koca stüdyoda tek bir insan dahi yoktu. Program
başladığında üzerinde durması gereken artıyı aradı gözleri ama bu karanlıkta, yere
yapıştırılmış herhangi bir şeyi görebilmek imkansızdı. Cebindeki telefonunun ışığını yakıp
artıyı buldu. Karanlıkta yere eğilip dikkatle baktı artıya ve bunun bir artıdan çok çarpı
olduğuna karar verdi. Üzerine sürekli basıldığı için rengi iyice grileşmişti. Tırnağıyla
çarpının ucunu hafif kaldırdı. Çarpıyı yerden söküp eline aldı, avcunun içine yapıştırdı.
Aniden zifiri karanlık içindeki stüdyonun ışıkları açıldı. Gözleri ani aydınlığın saldırısıyla
hemen küçülürken, elleri gözlerine giren ışığa siper oldular.
Stüdyonun hoparlöründen, “Reji odasına gel.” dendi. Bilge hemen avucundaki çarpının
görülmesini engellemek için elini yere indirip, avucunu bacağına doğru çevirdi. Geri dönüp
stüdyoya girdiği arka taraftaki kapıya doğru hızla ilerlerken hoparlör yine açıldı, önce bir an
tıkırdama oldu, sonra ses, “Koridordan değil, sahne arkasından.” diye buyurdu. Bilge durup
sahne arkasının neresi olduğunu anlamaya çalıştı. Can Manay’la oturdukları yerin yan
tarafında bir oda daha vardı. Oraya doğru emin olamadan ilerlerken ses, “Doğru.
Merdivenlerden yukarı çık.” diye onayladı. Aslında Bilge o an çıkıp gitmek istiyordu
stüdyodan ama izleniyor olmanın verdiği gerginlik vücudunu ele geçirmişti ve komutları
dinledi. Bilge yukarı çıkan merdivenlerin başına geldiğinde stüdyonun ışığı aniden söndü ve
Bilge zifiri karanlığın içinde kaldı bir an. Elindeki telefonun ışığından yararlanmak isterken
merdivenler aydınlandı. Işık merdivenlerin uzandığı yukarıdaki odadan aşağıya sızıyordu.
Biri odanın kapısını açmıştı. Bilge sessiz bir şekilde merdivenleri çıkmaya çalıştıysa da
demir merdivenlerde sessiz olmak pek de kolay olmadı. Can Manay’ın kendisini çağırtmış
olabileceğini düşününce iyice gerilmişti, ses ona ait değildi ama program bitiminde adam
suratına bile bakmadan çekip gitmişti, belki şimdi kafasından sorduğu sorular için
azarlanacağını düşündü Bilge ve garip bir şekilde rahatladı. Can Manay hakkında bu gece fark
ettiği bir şey vardı, kızması umursamazlığından çok daha iyiydi. Yapması gereken savunmayı
içinde planlarken kapıya vardı. Kapıda ‘Reji Odası’ yazıyordu. İçeri girdiğinde reji
masasının önündeki koltukta kaykılarak oturmuş Kaya’yı görünce dondu. Kaya, Bilge’nin
kafasında dolanabilecek bir sürü düşünceyi engellercesine, “Korkma. Gitmeden seninle
konuşmak istedim sadece.” dedi. Bilge donduğu yerde dikildi sessizce. Kaya kendi kendine
gülerek, “Kaç yaşındasın?” diye sordu. Bilge kurumuş boğazından titreyerek çıkan sesin
içindeki tedirginliği yansıtmasından rahatsız, “21.” dedi.
Kaya, “Seni izledim... Kopuksun!” dedi Bilge gerildi. Kaya, “Hayat ne tuhaf!.. Senin bu
deformasyonun, Can’ın sende yayılmasını engelleyebilecek tek şey; kendini dışarda
tutabiliyorsun (gülerek) belki de hayat seni dışarda tutuyor. Sen yaşamıyorsun, izliyorsun.”
Kaya konuşmasının Bilge tarafından şimdilik çok da anlaşılmadığını düşündü. Kız kapının
ağzında tetikteydi.
Kaya, “Belki şimdi sana anlamsız geliyor duydukların ama bir gün Can’ın fanatiği olarak
uyanabilirsin ve seninle işi bittiğinde hayatının en verimli yıllarını narsist bir manyağın