akilah-azra-kohen-fi

verdiğim için üzgünüm. Saygısızlık ettiğimi düşünmenizi asla istemem.’’ dedi nerdeyse
fısıldayarak.
Sadık kızdaki ani davranış değişikliğini izliyordu. Biraz önce kendisine meydan okuyan çöl
kaplanı şimdi ev kedisine dönüşmek üzereydi ve çok alışık olduğu bu durum her zaman can
sıkıcı olmuştu. Adı zamanla, ona her kapıyı açan, herkesi teslim alan bir parolaya dönüşmüştü.
Adı kendi varoluşunun önüne geçen herkes gibi Murat Kolhan da çok yalnızdı. Etrafında
yalakalardan ya da hayranlardan başka kimse yoktu. Kıza cevap verdiğinde biraz önce
hissettiği heyecanın içinde nasıl da yok olduğunu fark etti. “Önemli olan birbirimizi
anlamamız, sizi dinliyorum.” dedi.
Özge kafasını sallayarak onayladı. Yapması gereken konuşma için güç toplamaya
çalışıyordu. Yutkunup boğazını temizledi. Şoförün konuşulanları duyduğunun farkındalığıyla
isim kullanmayarak konuya girdi. “Bahsi geçen kişiyle ilgili sizinle bildiklerimi paylaşmak
isterim ama anlamadığım bazı şeyler var, sizinle tüm açıklığıyla konuşmak istiyorum.” dedi.
Sadık, başını bir kez sallayarak onayladı. Özge onayı alınca, vücuduyla Sadık’a dönüp
şoförün duymasından tedirgin bir şekilde, “Onun korktuğu kişi ben değilim, yani onunla kişisel
bir ilişkim falan olmadı ama benim bildiğim, daha doğrusu bulduğum bir şey var. Büyük bir
şey. Dergi beni onunla röportaja gönderdiğinde aslında hiç açmak istemediğim bazı konuları
bir şekilde açmak zorunda kaldım ve görmeliydiniz, gerçekten sarsıldı.’’ dedi. Özge iyice
heyecanlanmıştı, aklına yeni gelmiş gibi kendini koltukta yine geriye bırakıp yüksek sesle,
“İnanamıyorum bana böylesine savaş açtığına!..’’ diyerek aklından o an geçenleri söyledi.
Sonra yine nerde olduğunu hatırlayıp Sadık’a döndü. Kafasındakileri toparlamaya çalışarak,
“Her neyse, pardon... Konu şu, bulduğum şey güçlü ama bilginin derinlerine inip daha detaylı,
çok daha güçlü bir şekilde size sunmak isterim ve bu yapabilmek için en az iki-üç haftaya
ihtiyacım var.’’ derken Sadık kızın sürekli vücut dilini, ellerini kullandığı hareketli
konuşmasını dinliyordu. Sakince lafa girdi. “Benden daha da detaylı bir araştırma
yapabileceğini düşünmen naiflik değil mi Özge Hanım?’’
Özge tereddüt etmeden, “Hayır, hiç öyle düşünmeyin. Duyulmaz mı sanıyorsunuz siz etrafta
onunla ilgili sorular sormaya başlayınca?” diye itiraz etti. Kız haklıydı ama Sadık gülerek,
“Soruları benim soracağımı kim söyledi? Benim de elçilerim var.” dedi. Özge geri adım
atmadan, “Tamam işte! Benden daha iyisini bulamazsınız. Tek istediğim, toplamda 30 bin
dolar. Kısa bir sohbet için bana vermek istediğinizin belki üç katı ama ayrıca ülkenin en çok
satacak dergisinin %20’sine de sahip olacaksınız...” dedi.
Özge konuşmasının heyecanından sıyrılıp Sadık’ın suratındaki tebessümlü bakışı gördü.
Kendisinin bu işi beceremeyeceğini ama hayal kurmasının çok sempatik bir durum olduğunu
söyleyen bir tebessüm ve eğlenen bir bakıştı bu. Özge’nin asla hak etmediği, katlanamayacağı
haksız bir bakıştı. İçinde yükselen çığlık, Özge’nin burun deliklerinden hava olarak çıktı,
gözlerinin derinliğinde beliren ifadeye yansıdı, bu ifade kararlılıktı. Özge içindeki tüm
heyecanı toplu iğnenin başı büyüklüğünde ama bir kara deliğin ağırlığında oluncaya kadar
bastırdı, sol bacağını oturduğu koltuğun üzerine çekti, kıvırıp tüm vücuduyla Sadık’a döndü.
Anlaşılmak istiyordu. Sadık kızın bu hareketine dikkatle bakıp vücuduyla cevap verdi,
vücudunun belinden yukarısını kıza döndürüp sağ kolunu, yaslandıkları koltuğun üzerine
koydu. Şimdi yarım parantez şeklinde kızı kapsamış olsa da, Özge’nin dikkati tamamen kendi
düşündüklerindeydi.