akilah-azra-kohen-fi

takması gereken maskeleri vardı. Tanrı gözaltı kapatıcısını bulan adamı kutsasın diye düşündü
Aylin, ya da kadını. Güzel olmak ne kadar da pahalıydı. Akşamüstü Can Manay’la yapacağı
röportaja hazırlanmak için bir servet harcamıştı. İlk defa canlı görecekti adamı. Çok
beğendiği, daha doğrusu etkilendiği biriydi. Daha önce röportaj yaptığı dört kişiyle ilişkisi
olmuştu, Can’la böyle bir şey olabilme olasılığının düşüncesi bile hayat veriyordu ona. Can’ı
arkasına geçmiş içine girerken hayal etti. Kendini onun üstünde hayal etmek istedi ama
büyüklükleri birbirinden farklı, çirkin göğüsleri onu üstte olmayı gerektiren her türlü
pozisyondan alıkoyuyordu. İyi gününde, doğru zamanlamayla, doğru sohbette, oldukça
etkileyici bir kadın olabilirdi. Kuaför saçını bitirdiğinde saate baktı. Acaba Özge dosyayı
tamamlamış mıydı?
Derginin kuaföründen çıkıp kendi ofisine varması dört dakikasını aldı. Alışmak için
sabahtan giydiği yeni ayakkabıları ayağını biraz sıkıyordu ama öğleye kadar onlar da
açılırlardı. Ofise girdiğinde onları açması için Özge’ye giydirmeye karar verdi. Kız tuhaftı,
kontrol edilmesi zordu ama gördüğü en iyi asistandı. Kendi pozisyonunu korumak için yakında
onu işten çıkarmak zorunda olması ne kötüydü ama böyle giderse Özge’nin çalışkanlığı ve
Aylin’in başarısındaki büyük payı dikkat çekmeye başlayacaktı. Çok işine yarasa da, buraya
onsuz gelmişti ve gideceği yere de onsuz gidebilirdi. Randevusuna, pardon, röportajına
gitmek için altı saati vardı. Ve Özge her şeyi zaten hazırlamıştı. O sadece, Can’ın karşısına
geçip tüm cazibesiyle gözlerinin içine bakıp sorularını soracaktı.
Özge’nin masası boştu. ‘Acaba nerede’ diye düşünürken elinde kağıtlarla Özge belirdi
kapıda. Hiç uğraşsız bu kadar güzel olmak zorunda mıydı! Özge; çatık kaşları ve alaycı
gülümsemesiyle, “Şunu dinle.” dedi. En kötüsü bu gülümsemesiydi; aşağılayan, tiksinen,
karşısındakini küçülten bir ifade. Elindeki kağıttan ifadesini değiştirmeden okudu,
“Psikologluktan arta kalan zamanlarınızı marangoz atölyenizde geçirdiğinizi okudum, çok iyi
bir marangozmuşsunuz aynı zamanda. Peki bunlardan hangisi Can Manay?”
Özge elindeki kağıdı sallarken gerçek olamayacak kadar ciddi bir merakla, “Ya böyle bir
soru mu olur Aylin!” dedi ve suratındaki tiksinti alaya dönüşürken, “Ne demek hangisi Can
Manay! Kim böyle geyik bir soruya cevap verir ki, daha da önemlisi kim böle bir sorunun
cevabını duymak ister? Geçelim bu soruyu! Ya da al şurdan bir mektup açacağı, sapla
sırtıma!’’ diye söylendi. Aylin masaya baktı, bilgisayarın yanında duran makası gördü, eline
alıp kaldırırken, gülmeden, “Makas olur mu?!” dedi.
Aylin elindeki makası masanın üstüne atıp bilgisayarına dönerken sorunun sorulacağını
anlayan Özge teslim olmadı. “Kanıtım var diyorum ya! Tüm bilgiler eşleşiyor. Ana-baba adı,
doğum tarihi, yeri... Bu adam akıl hastanesinde yatmış diyorum. Belki isim benzerliğidir ama
bu bile haber olabilir. Düşünebiliyor musun, Can Manay’ın tüm ailesiyle isim benzerliği olan
biri! Bu imkansız!! Bundan büyük haber mi olur! Soralım gitsin. Patlatalım bombayı!” diye
ısrar etti.
Aylin dinlemekten sıkılmıştı bu zırvalıkları. Bu kız nerde duracağını hiç bilmiyordu, bir
kanalın eski yayın yönetmeniyle ilgili hazırladıkları röportajda Özge’ye uyup sorduğu acayip
sorularla az daha işinden oluyordu, yayın yönetmeninin homoseksüel olduğu ortaya çıkınca,
adamın medya patronu arkadaşı dergiyi kapatmakla tehdit etmişti. Büyük olay olmuştu. Aylin
suçu o zamanki birinci asistanına atıp onu kurban etmek zorunda kalmış, o dönemde Özge’ye
çok kızmış ama bu kadar ince detay bilgiye de ulaşabilmiş olmasından etkilenmişti. Politik