akilah-azra-kohen-fi

ilişkilerden hiç anlamayan bu kız, işini çok iyi yapıyordu ama coşturmak tehlikeliydi,
deneyimlemişti. Aylin çok işi varmış edasında, “Özge! Bırak dosyayı şuraya! Benim dediğim
haliyle. Gerisine karışma!” dedi konunun kapanmasını umarak.
Özge teslim olmamıştı ama dosyayı masaya bıraktı. Kapıdan çıkmak üzereyken, Aylin,
ayakkabılarını giymesi gerektiği konusunda ikna edici olduğunu düşündüğü bir konuşma
yapmaya başladı. Özge’nin suratında genelde var olan tiksinti ifadesine şimdi inanamama da
eklenmişti.
Aylin’in suratındaki abartılı makyaja, saçına ve ayaklarını deforme etme pahasına giymeye
alıştığı o komik ayakkabılarına bakınca, bu kadının doğmadan önce aldırılması gereken bir
canlı olduğunu düşündü. Nerde, neyin, nasıl giyinilmesi konusunda kendine söylenen
saçmalıklara inanmış, sürekli giydiği yüksek topuklu ayakkabılarının üzerinde vücudunu dik
tutamadan yürüme zorluğu çeke çeke var olmaya çalışan garip bir mutanttı bu, Özge’ye göre.
Ama neydi?.. İnsansı uzuvlara sahip bir şey... Zavallı bir şey... Çok yüce bir şeyin gölgesi gibi
ama yamuk bir şey... Çok büyük bir gücü indirgeyip kontrol altına alabilmek için, toplum
tarafından özellikle yaratılan bir şey... ‘Sahte Kadın!’ Bu şey mide bulandırıcıydı ve etrafta
bunlardan binlerce vardı. Kadında var olması gereken her şey, bu mutanta, aşağılanarak
yüklenmişti. Bu gezegenin gördüğü en üstün yaratık, nasıl olmuştu da bacağının arasındaki
delikle anılan ve o deliği doldurmak için şekilden şekle girmeye razı bir şeye dönüşmüştü.
İçinde hissettiği acıma Özge’yi öfkelendirdi, kendi potansiyelini bir kara deliğe döndürmüş ve
ifade ettiği tüm anlamları yutup yok eden bir şey haline gelmiş bu imajdan nefret ediyordu.
Nefreti bu sahte kadınların arasındaki yalnızlığını hatırlattı, yalnızlığı mide bulantısına
dönüştü.
Aylin hâlâ konuşmasına devam ederken Özge artık onu dinlemiyor, sadece varoluş şeklini
hayretle inceliyordu. Ne kadar nedensizdi. Kendi nedensizliği içinde kaybolan birinden daha
kötüsü, varoluşun bir nedeni olduğunu bile fark etmemiş olandı. Aylin elindeki ayakkabıları
uzattığında, Özge konuşma sırasının kendisine geldiğini anladı. Ağzından çıkacak kelimeyi
sadece ‘hayır’la sınırlandıramayacağını, içindeki öfkenin kelimelere yükleneceğini biliyordu,
konuşmak yerine kısacık güldü ve Aylin daha bu gülüşün olumlu bir cevap olup olmadığına
karar veremeden, Özge dönüp odadan çıktı. O ayakkabıları asla giymeyecekti.
- 6 -
Karşılaşmadan 5,5 saat önce Bilge...
Kafasını yastığının altına sokarak uykusunu dış dünyadan korumaya çalışan Bilge, her
zamanki uğultuyla uyanmak üzereydi. Ama uğultu her zamankinden daha yakın gelen bir
şiddetteydi. Yastığının altında saatinin henüz çalmamış olduğunu düşündü, uyanmak için daha
vakti vardı. Uğultuya rağmen tekrar uyumaya karar verdi. Alışıktı uykuda düşünmeye, plan
yapmaya, hatta karar vermeye. Yıllardır derin uykuya dalamamıştı, onun dünyası hiç
durmuyordu, diğer insanlar gibi uyumuyordu annesi kendini öldürdüğünden beri.
Uykusuzluğunun annesinin kendini öldürmüş olmasıyla ilgili olmasını çok isterdi ama değildi,
sorun uğultuydu. Belirsiz aralıklarla bazen gece, bazen sabah başlayan, ara ara kesilse de
aslında hiç bitmeyen uğultu. Uğultu, uykusunun, uyanışının bir parçası olmuştu. Ama bu sefer