akilah-azra-kohen-fi

okumuşlar, sonrasında Ayşegül ailesinin yanına dönmüş olmasına rağmen aralarındaki bağ
güçlü kalmıştı. Çok sık olmasa da, Ayşegül’ün evlenmesi, çocuğunun olması gibi durumlarda
hâlâ görüşen iki arkadaş arasında zamana meydan okuyan bir sözsüz iletişim ve güven vardı.
Özge çocukluğunun en önemli yıllarını Ayşegül’ün ailesiyle birlikte geçirmişti. Ayşegül’ü
arayıp fazla detaya girmeden Ayşegül’ün anneannesinin adına bir dergi yapması gerektiğini
anlattığında, konuyu kocasıyla bile paylaşmayan Ayşegül iki gün içinde Özge ile çiftlik
evlerinde buluşmuş ve derginin yasal evraklarını anneannesine imzalatmıştı. O zamanlar bu
durumun çok basit bir protokol olduğunu düşünen Özge, kendisine yapılan iyilik için hem
Ayşegül’e hem anneanneye minnetle bağlanmış, onlar asla istemeseler de, onlara her ay karın
%2’sini gönderme konusundaki kararlılığını anlatmıştı. Tabii ki bu miktarı kendi payından
verecekti. Bu basit iyiliğin anneannenin yaşamına mâl olacağını bilse asla yapmazdı ama
bilmiyordu ve yaptı.
Şimdi sabahın 5’inde huzur içinde, taksiyle şehir merkezindeki meydana doğru ilerlerken
her şeyin nasıl da tıkırında gittiğini düşünüp eğlendi kendi kendine. Taksinin camından
gülümseyen yansımasını gördüğünde hemen ifadesini toparladı. Birazdan meydandaki bayiye
varacak ve eserinin dünyaya yayılmasını hatta değdiği kişileri verdiği bilgiyle değiştirmesini
canlı olarak izleyecekti. Bugünkü planında günün nerdeyse tamamını meydanda geçirmek
vardı. Bir banka oturacak, eline aldığı dergiyi okuyup önünden geçenlerin fark etmesini
sağlayacak ve satışları izleyecekti.
Trafiğin olmadığı bu saatte merkeze varması sadece 10 dakika sürmüştü. Normalde bu yolu
45 dakikada zor yapardı. Bayii, şehrin en büyük bayisiydi ve 24 saat açıktı. Şehrin
merkezindeki meydanın tam ortasında, işi basım olan herkesin en az önünde bir kere
sabahladığı bir yerdi burası. Herhangi bir basımın ilk adresiydi. Özge meydanda taksiden inip
sanki bir yere geç kalıyormuşçasına koşarak vardı bayiiye. Şişman demek için fazla uzun
boylu olan iri bir adam, sabah gelen günlük gazeteleri dışarıdaki reyonlara yerleştiriyordu.
Bayiinin içinde başka birinin olup olmadığına bakan Özge, adamın yalnız olduğunu anlayınca
yanına gidip telaşla, “Darbe geldi mi?” diye sordu. Adam, Özge’nin neden bahsettiğini
anlamamış bir ifadeyle elindeki bir düzine gazeteyi yerine koyarken, “Darbe mi?!” diye
mırıldandı. Heyecanla kendisine bakan Özge’ye dönüp, “Nedir o?” dedi. Özge sabırsız bir
şekilde, “Dağıtım kamyonu geldi di mi?” diye sorduğunda adam üst üste istiflenmiş gazete ve
dergileri gösterip kafasını evet anlamında salladı. Özge yığına bakıp kendi dergisinden iz
aramaya başladı. Adam heyecanlı bir şekilde istifi karıştıran kızın birazdan gazeteleri
devirebileceğini düşünüp, “Bir dakika küçük hanım! Siz ne aradığınızı söyleyin, geldiyse ben
bakayım.” diye müdahale etti.
Özge eğildiği gazete tomarının başından doğrulup, “Bugün çıkacak bir magazin dergisi var,
adı Darbe. Ondan almak istiyorum.” dedi. Adam tezgahın üstündeki gazeteleri de istifleyip
kendi kendine, “Darbe, Darbe…” diye mırıldanarak yığının başına geçti. Birkaç dakika
yığının üst kısımlarında dergiyi aradıktan sonra doğrulup Özge’ye döndü, yardım istemekten
hoşlanmayan ama beyefendi bir üslupla, “Sizin dergiyi bulabilmemiz için bu yığını yerine
yerleştirmem lazım, aceleniz varsa birlikte yapalım, derginiz çıkarsa alırsınız.” diye teklifte
bulundu. Özge’nin suratına yayılan kocaman sabırsız gülümseme adamı şaşırtsa da tepki
vermedi. Hangi gazetelerin ve dergilerin nereye koyulacağını, hangi reyonun neye ait olduğunu
kısaca Özge’ye anlattıktan sonra, yerdeki yığını gruplara ayırarak yerleştirmeye başladılar.