akilah-azra-kohen-fi

hiddetli bir endişe duydu. Daha bir kere bile yakından görmediği bu kadının varlığının,
beklentisini karşılayacak güçte olmamasını ne kadar da çok istediğini fark etti. İçinde büyüyen
bu duyguların hiç tanımadığı bir kadına karşı hissedildiğini düşündüğünde, yıllar önce
yaşadıklarını kendisine hatırlatan ve kalbinin en karanlık yerine gömdüğü korku uyandı içinde.
Bu korku, ehlileştiremediği tutkusunun korkusuydu.
Hayatında sadece bir defa gerçekleşebilecek ve zaten çoktan gerçekleşmiş bir mucizenin
ikinci kere peşine düşecek kadar budala biri miydi? Sorguladı. İçinde uyanan her şeyi
geldikleri yere gömüp hemen bu bahçeden çıkmalıydı. Kendisine tedaviye gelen, her şeye
sahip oldukları halde hevesleri kaçmış salaklardan biri gibi hissediyordu şimdi. Karşısında
duran Deniz’e baktı dikkatle, biraz daha burada dikilirse durumun bu adam tarafından da
sorgulanacağını düşündü. Sonuçta güzel bir kız görmüştü bahçede, büyüleyici bir şeydi ama
hayat, aslında sihre izin vermeyecek şekilde tasarlanmıştı. Uzaktan bizi büyüleyen şeyler,
yaklaştıkça sihirlerini kaybederlerdi. Başlatmak üzere olduğu şeyi fark etti, silkelendi.
Deniz’e, evi yeniden satışa koyduklarında irtibata geçeceklerini söyleyerek konuyu kapattı.
Bahçeden çıkmak üzere merdivenlere doğru aceleyle yöneldiğinde kendini hafiflemiş bile
hissediyordu, ta ki duyduğu ses onu durdurana kadar.
Duru, Can Manay’ı geçirmek üzere olan Deniz’e seslenmişti. Deniz’in adına değer katan bir
seslenişti bu. Narin ama ince olmayan bir ses. Kendinden eminliği kulaktan kalbe geçen,
dinlemeye değer bir ses. Can Manay, Deniz’le birlikte Duru’ya döndüğünde, Duru yedi metre
ileride, bahçedeki bir grup insana aldırış etmeden anahtarlarının nerede olduğunu soruyordu
Deniz’e. Sesindeki sabırsızlık, teninin parlaklığına hizmet eden bir güçteydi. İstediğinin
hemen yapılması gereken bir varlıktı bu. Kendi varlığının içinde dolu, mutlu, sadece kendisi
olarak anlamlı bir ruh diye düşündü Can, kendisine bir an bile bakmayan Duru’nun teninde
gözlerini gezdirirken. Duru’nun ıslak saçları geriye doğru taranmıştı ve üzerindeki siyah body,
altındaki etek, eteğin altından çıkan gri tayt kızın bir balerin olduğunu anlatıyordu. Can, nasıl
olur da böylesi etkili bir şeyi daha önce etrafta görmemiş olduğuna şaşırdı.
Deniz anahtarların yerini söyler söylemez Duru aceleyle içeri girdi. Can merdivenlerin
başında kaskatı kesilmiş vücudunu hareket ettirmek için kendini zorlasa da dönemedi, kendini
tutmasa koşup kızın peşinden eve girebilirdi. Sadece gördüğü şeyin gerçek olup olmadığını
anlamak istiyordu. Aklı ona artık yoluna koyulması gerektiğini söylerken, merakı ona
keşfetmesini buyuruyordu. Ne Deniz’in kendisinden özür dileyen kelimelerini duydu, ne de
adamın Duru’nun ardından içeriye girdiğini anladı. Öylece orada dikildi. Kaya’nın elini,
kolunda hissedince ancak ana dönebilmişti ki, Duru tek başına kapıdan çıktı.
Duru, Can Manay’a yaklaşana kadar, elindeki eskitme süveteri bir hamlede üzerine geçirip
uzun, ıslak saçlarını bileğindeki lastik tokayla bir hamlede topuza dönüştürdü. Süveteri
üzerine giyerken kızın beyaz koltukaltları Can Manay’ın beynine an be an kazındı. Teni,
kokusu, hissettirdiği duygu... Varlığıyla ilham veren bir yaratıktı bu. Can Manay’ın yanından
geçerken sadece bir an baktı Can’ın suratına, gözlerine bile değil. Can’ın bakışları Duru’nun
ilgisizliğine çarpıp geri döndüler. Duru merdivenlerde duran beylere, “Günaydın.” dedi ve
hissettirdiği duygulardan habersiz, umursamaz, okuluna gitmek üzere bahçeden çıktı, gitti.
- 8 -