akilah-azra-kohen-fi

lanetlenmiş bile hissetse, aslında durumunun o kadar da kötü olmadığına karar verdi. Hayat
ona bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Özge henüz anlamıyordu neler olduğunu ama bugünden
bir yıl sonra, geriye dönüp baktığında bugünün hayatının en önemli, verimli, değerli günü
olduğunu düşünecekti. O binaya gitmek verdiği en iyi karardı.
Bir metre ötesinden hızla geçen süleymancık Özge’yi o ana geri getirdi. Hayvanın çevik ve
hızlı bir şekilde koşmasına baktı bir an ve süleymancığı geçerse bu lanetin kırılacağını tuttu
içinden. Elindeki çantayı sırtına atıp, 200 beygirlik bir at arabasının aniden kalkması gibi tüm
gücüyle koştu. Koştu. Süleymancıkla arasında kol uzantısı kadar mesafe vardı şimdi, durmadı
daha da hızlandı. Takip edildiğini anlayan süleymancık aniden durup küçük bir taşın gölgesine
girdiğinde, Özge onu geçmiş ve laneti kırmıştı bile. Koşması hafifleyerek devam etti, binanın
demir parmaklıklı girişine varmasına dört metre kala, biraz önce kendi yürüdüğü toprak
yoldan şimdi üç büyük tır binaya doğru gelmekteydi. Acele etse iyi olurdu, tırların kaldırdığı
toz bulutunun içinde kalmak istemiyordu. Çevik bir şekilde demir kapıdan içeri girip bahçe
içindeki güvenlik kulübesinin yanından geçerken artık biliyordu, kendine acımak ona göre
değildi. Biraz önce ağladığı için biraz aşağılanmış hissediyordu kendini ama artık geçmişti.
Uyanmıştı. Binanın bahçesi kutularla doluydu. Yaklaşan güvenlik görevlisinin konuşmasına
fırsat vermeden Özge, “İyi günler. İş görüşmesi için geldim. Giriş ne taraftan acaba?” diyerek
lafa girdi.
Güvenlik görevlisi onu yan tarafta olan girişe yöneltti. Binanın içi de dışı gibi kutularla
doluydu. Her yer bomboştu, sadece kutular vardı. Güvenlik görevlisinin bir yorumuna kadar
binaya yeni mi taşınıyorlardı, binadan mı taşınıyorlardı anlayamadı. Ahmet Bey’le görüşmek
üzere asansöre giderken yanında ona yolu gösteren güvenlikçiye soracaktı ki, güvenlikçi
Özge’den önce davrandı ve taşınmanın çok uzun sürdüğünü, derginin kapandığı günden beri,
bir aydır, kutulamanın ancak bugün bittiğini ve nihayet bugün binanın tamamen boşaltılacağını,
binada altı güvenlik görevlisinden başka kimse olmadığını anlattı. Özge görüşmeyi yapacağı
Ahmet Bey’in güvenlik görevlisi olup olmadığını soramadan asansöre bindiğinde kafası iyice
karışmıştı. Kendisine söylenildiği gibi binanın en üst katına, beşinci kata çıktı. Asansör kapısı
açıldığında Özge’yi 1.90 boylarında, çok geniş omuzlu bir dev adam karşıladı, bu Ahmet’ti ve
koridorun sonundaki odaya kadar ona eşlik etti. Aralarında geçen kısa sohbetten Özge’nin
anladığı tek şey, Sadık Bey bir süre sonra gelecekti. Sadık Bey de kimdi? Özge iki aylık kendi
psikolojik savaşının etkisiyle ve görüşmeye geldiği derginin kapandığının bilgisiyle fazla soru
soramadı. Toprak yolda binaya doğru ilerlerken olayları akışına bırakmaya karar vermiş ve
bugünlük hayata teslim olmuştu. Bu boş binada tecavüze falan uğramadığı takdirde olayları
akışına bırakmaya razıydı.
Koridorun sonundaki oda binanın ön cephesine bakıyordu ve odada yaklaşık 15 kişinin
rahatlıkla sığabileceği büyüklükte bir toplantı masası ve bu masanın iki ayrı ucuna
konumlandırılmış sadece iki ofis sandalyesi vardı. Özge önce kapıya yakın olduğu için duvar
tarafındaki koltuğa oturdu. Kendisiyle görüşmeye gelecek adamın uzakta, tam karşısındaki
koltuğa oturmasının ne kadar da komik olabileceğini düşündü. İlk 10 dakika, sanki her an
kapıdan biri girebilirmiş gibi geçti ama kimse girmedi. On beş dakikanın ardından Özge
yerinden kalkıp pencereye doğru yürüdü ve yaklaşık 20 dakika boyunca kutuların, binanın
önünde yanyana dizilmiş tırlara yüklenmesini izledi. Nakliye ekibi oldukça profesyonel
görünüyordu. Üç tırın içinden toplamda 16 kişi inmişti. Özge rakamı çok iyi biliyordu çünkü