akilah-azra-kohen-fi

Manipülasyonun her alanında uzman olan Can, damak tadı gelişmiş ya da tatminsiz birinin o
sehpayı bırakıp gitmeyeceğini biliyordu.
Can’ın gelişini fark eden Şadiye, donatılmış masanın baskısı altında rahatsızdı çünkü
rejimdeydi, Deniz’e yaklaşmak için zaten gereğinden fazla yemek zorunda kalmıştı ama bu
masa tahammül edilir gibi değildi. Bakışlarını masadan kaçırarak, Nihat’ın sesini bastırıp,
“Hah! İşte!! Nerdeydin sen Can’cım ya!?” diyerek konuya girdi. Can ciddi, “Kusura
bakmayın, yarın akşamki kapanışla ilgili birkaç telefon geldi. Her şeyi organize etmeye
çalışıyorum ama iyi bir şeyler yapmak asla kolay olmuyor.” diyerek açıkladı.
Aysun ilgilendiğini belli eden bir şekilde, “Her şey yolunda mı?” diye sordu. Can üçlü
koltuğun tam ortasına yayılırken ağzına bir böğürtlen attı. Aysun’a her şeyin yolunda olacağını
anlatırken bakışı bir an ama keskin bir şekilde Duru’ya kaydı. Duru kafasını yediği krem
karamelden kaldırdığında Can Manay’la göz göze geldiler. Can Manay’ın derin siyah
gözlerindeki bakış öylesine keskindi ki, Duru ilk defa insanların bu adamdan neden
etkilendiklerini anladı. Bakışın ardındaki düşünceyi görebilecek keskinlikte bakabiliyordu.
İkinci bakış gerçekleştiğinde, Can Manay, “İyi şeyler tesadüfen olmuyor. Vazgeçmediğin
sürece iyi bir şey için şansın var demektir.” diye Aysun’a anlatıyordu, cümlesine devam
ederken aniden Duru’ya dönüp, “Ben vazgeçmem, eğer istiyorsam ve değiyorsa asla
vazgeçmem.” dedi. Duru ağzının içinde dağılan leziz tatlıyı yutarken Can’ın bakışının etkisiyle
hafif sarsılmıştı, cüret edebilen biriydi Can Manay. Bu aslında göz göze gelmekten çok,
Duru’nun içine akmak için hazır olan keskin enerjinin Duru tarafından fark edilmesiydi.
Etrafındaki herkesin kendisinden etkilenmesine, hatta aşık olmasına çok alışıktı ama Can
Manay’ın anlık olarak kendisine gönderdiği bu ani enerjide, içinde uyanan ama daha önce
hissetmediği bir duygu vardı: merak. Hayatında kendisine meydan okuyan tek bir erkek vardı:
Deniz. Can’ın bakışındaki ifadeyi diğerleri de gördü mü diye hemen etrafına bakındı, Deniz
dahil herkes pür dikkat Can’ı dinliyordu. Adam en basit şeyi bile çok anlamlı bir şekilde dile
getirmede ustaydı. Duru dikkatle Can’a baktı, kendisine gönderilecek bir bakış daha bekledi
ama hiçbir şey gelmedi. Can, sadece anlattığı konuyla ilgili görünmekteydi. Duru, Can’ı
dinlerken meyvelerden yemeye başladığında anlık bir kriz gibi içine saplanan merakı geçmişti
bile. Bir an hissettiği şeyin, Can Manay’ın etrafındaki tüm kadınlara hissettirdiği bir şey
olduğunu düşünüp hafifledi. Can Manay’ın bu kadar beğenilmesinin nedenlerinden biri
olabilirdi bu bakışları.
Can’daki ihtiras, ortamdaki herkese yetecek kadardı. Deniz bile, kendini tuzağa düşürülmüş
hissetmesine rağmen, etkilenmişti Can Manay’ın anlatımından. Can aniden Deniz’e soru
sorduğunda, o, bir erkeğin kendi erkekliğinin gücüyle, yaptığı işi severek yapması arasında
ciddi bir doğru orantı olduğunu düşünüyordu. Can, “Sen neler yapıyorsun Deniz? Şadiye bile
tanırken seni, ben pek bir şey bilmiyorum senin hakkında.” dedi.
Deniz konunun kendisine gelmesinden sıkılarak kaykıldığı yerde biraz doğrulup,
“Konservatuarda eğittiğim öğrencilerim var... Hâlâ müzik yazıyorum...” dedi. Deniz’in
söyleyecek pek bir şeyi yoktu, hayatı iki cümleye sığabilecek kadar basitti. Ama aklına bir şey
gelmiş gibi, “Ha! Bir de Duru’yla uğraşıyorum.” diye ekledi.
Duru, Deniz’le hâlâ işi bitmemiş olsa da yediği onca güzel şeyden sonra rahatlamıştı top
kendisine atılmış gibi konuya girdi, “Müzik dediği şey yanlış anlaşılmasın, Deniz herhangi bir
duyguyu müziğe dönüştürebilir, hem de en katıksız şekliyle. Dinlediğinizde sanki sizinle,