akilah-azra-kohen-fi

manipülasyonla götürmeye çalışandır! dedin, Sen o darbeleri halkın yaptığını mı sanıyorsun?
O darbeler içimize sızan düşmanın ürünüdür. Darbeler halktan gelseydi, adları darbe değil
ihtilal olurdu. Darbeyi yaşayan bir ülke, adı üstünde, darp edilmiş bir ülkedir. En kötüsü de
bu... Senin gibi gerçek vatanseverlerin kullanılması. Bunları konuşacak çok vaktimiz olacak.”
dedi. Muammer Bey yanlış anlaşılmayacağından emin bir hareketle Özge’yi omuzlarından
tuttu ve gülümsedi. Hiçbir şey söylemeden dönüp kendi bayisine doğru giderken, Özge ilk defa
Muammer Bey’in topalladığını fark etti. Adamın ardından bakakalan Özge, Muammer Bey’in
yüzünü dönmeden kendisine, “Geç kalacaksın, bak bakalım nerde kalmış bizim Darbe?” diye
seslenmesiyle kendine geldi. Bunca acelesine rağmen kızın durup içindekini paylaşması
hoşuna gitmişti. Özge, hemen dönüp bir taksiye atladı. Gideceği yer uzaktı ve dergi
giderlerinden geriye çok az para kalmıştı, şimdiden kendi maaşının büyük bir bölümünü de
dergi için harcamıştı. Bu kadar uzak bir mesafeye taksiyle gitmek de çok pahalı olacaktı ama
zamanın paradan daha kıymetli olduğu günlerden biriydi bugün. Özge zaman kaybetmeden
dağıtım şirketine doğru yol aldı.
- 58 -
Aynı otobüs, aynı yol, aynı okul, aynı öğrenciler, aynı dersler... Ama gün ilk defa bambaşka
başlamıştı. Bilge artık Can Manay’ın asistanıydı, en azından diğerleri öyle sanıyorlardı çünkü
final programında bizzat onunla karşılıklı oturmuş, ona sorular sormuş sunucu kızdı o. Okulun
bahçesinden girdiği andan itibaren göz göze geldiği herkesin gözünde tanınırlık aradı. İlk defa
varlığından utanmadan bakıyordu insanların gözlerine. Bilge’nin hissettiği güç dışında aslında
hiçbir şey değişmemişti. Aynı gözlükleri, aynı bakımsız saçları, kısa kesilmiş tırnakları ve
tereddüt içinde bükülen kırık gülümsemesi... Bilge aynıydı.
Hayatı boyunca bu kadar çok göz göze gelmemişti insanlarla. Koridorda ilerlerken adını
bilmediği ve yıl boyunca koridorda karşılaştığı, kendisi gibi silik görünümlü bir kız ilk defa
gülümsedi ona. Ardından, merdivenleri inerken bir grup kız önce kıkırdadılar, sonra selam
verdiler. Kendi amfisine doğru ilerlerken sırtını dikleştirdi Bilge, kim olduğunu fark edenlere
karşı iyi görünmek istiyordu, en azından artık kamburunun altında ezilen biri imajına sahip
olamazdı. Daha önce kendisinden başka kimsenin fark etmediği kambur, şimdi artık başkaları
baktığı için bir anda düzeltilmesi gereken bir şey olmuştu ilk defa. Kendi amfisine vardığında,
karşılaştığı herkesten selam aldı. Önceleri soğukkanlı durmaya çalışsa da, verilen selamın
içtenliği suratında sıcak bir gülümseme yayılmasına neden olmuştu. Sınıfına varalı sadece
saniyeler geçmişti ki, Bilge suratındaki gülümsemeyle başkanlık seçimlerine hazırlanan ve
sevilen bir aday gibi hissediyordu. Amfinin kapısından girerken, yanından geçenlerden
bazıları, “Harikaydın!”, “Gururla seyrettik.” gibi laflar ettiler. Bu samimi ilgi, Bilge’yi daha
da bir sakinleştirdi. Belki programa çıkan havalı ve güzel kızlardan biri olsaydı, öğrenciler
böyle tepki vermezlerdi ama Bilge gibi sessiz ve ezik, daha doğrusu çirkin birinin bir şey
başarmış olması ilham verici gelmişti diğerlerine. Can Manay’la yatmadığı kesindi ve bu da
kendisine hissedilen sempatiyi ikiye katlıyordu. Bilge gülümsemesinin daha da fazla suratına
yayılmamasını kontrol etmeye çalışarak sırasına doğru ilerledi.
Bu sınıfta senelerdir arkadaşsız olmayı başaran tek kişiydi. Şimdi hâlâ arkadaşsızdı ama ilk
defa sınıfta kendini yalnız hissetmiyordu. Mutlu denilebilecek şekilde hafif hissetti kendini.